Σε αυτές τις μαύρες στιγμές για την πατρίδα μας, όλες οι Ελληνίδες και όλοι οι Έλληνες ακουμπούμε πάνω στα φέρετρα των νεκρών συμπατριωτών μας. Μέσα στον τόσο πόνο, δύο είναι οι απόλυτες προτεραιότητες: Να δείξουμε αλληλεγγύη στους συνανθρώπους μας και να δούμε πώς δεν θα ξαναζήσουμε ποτέ μια τέτοια τραγωδία. Τέτοιες ώρες, αυτό που απαιτείται είναι σεμνότητα, σοβαρότητα, και ανθρωπιά.

Δυστυχώς, η κυβέρνηση δεν έδειξε τίποτα από αυτά. Και δεν κάνω την παρατήρηση αυτή ως αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Την κάνω ως άνθρωπος, που λυγίζει μπροστά στο ασύλληπτο ανθρώπινο δράμα που συνεχίζει να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας, μιας και ακόμη δεν ξέρουμε τον τελικό αριθμό των νεκρών.

Αναρωτιέται, λοιπόν, κανείς, σε ανθρώπινο επίπεδο: Δεν αισθάνθηκε ούτε ένας από τους αρμοδίους αρκετές τύψεις για να βγει να ζητήσει μια συγνώμη; Ούτε ένας δεν ένιωσε την ανάγκη να αναγνωρίσει κάποιες ευθύνες; Ακόμα και όταν ο πρωθυπουργός ανέλαβε, υποτίθεται, την ευθύνη, αμέσως μετά είπε ότι όλα έγιναν τέλεια! Μα αν όλα έγιναν τέλεια, ποια ευθύνη ανέλαβε; Και δεν είναι καν μόνο αυτό. Τη στιγμή που η Ελλάδα θρηνεί, βλέπουμε την κυβέρνηση να υιοθετεί και πάλι τη γνωστή εισαγγελική της στάση, και να κουνάει τα δάκτυλο ακόμη και στα θύματα! Στους πολίτες που χάσανε τους ανθρώπους και τις περιουσίες τους! Απίστευτα πράγματα! Πραγματικά απίστευτα…

Και τα απίστευτα, δυστυχώς, δεν σταματούν εκεί. Διότι υπάρχουν τεράστια ερωτήματα σχετικά με το πώς η κυβέρνηση διαχειρίστηκε αυτή την τραγωδία:

Το πρώτο έχει να κάνει με το θεατρικό που έστησε η κυβέρνηση τη Δευτέρα το βράδυ με πρωταγωνιστή τον ίδιο τον πρωθυπουργό, ο οποίος, μιλώντας στο συντονιστικό κέντρο, δεν αναφέρθηκε σε νεκρούς τη στιγμή που μεταδιδόταν σε όλα τα μέσα πως υπήρχαν. Μα το ραδιόφωνό του να άνοιγε ο κ. Τσίπρας λίγο πριν, θα το άκουγε, όπως το άκουσαν όλοι οι Έλληνες! Είναι δυνατό να ισχυρίζεται ότι δεν το ήξερε; Είναι δυνατόν η κυβέρνηση να κάνει επικοινωνιακά τρικ τη στιγμή που πέθαιναν συνάνθρωποί μας; Είναι δυνατόν να διαχειρίζονται με τέτοια ελαφρότητα και αλαζονεία ζητήματα, κυριολεκτικά, ζωής και θανάτου;

Μεγάλα ερωτήματα υπάρχουν και σχετικά με το επιχειρησιακό κομμάτι. Οι συνθήκες, φυσικά, ήταν πολύ δύσκολες. Όμως απορεί κανείς: Γιατί δεν δόθηκε εντολή εκκένωσης; Γιατί δεν έχει πάρει σάρκα και οστά το σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης που έχει νομοθετηθεί από το 2014; Γιατί δεν αξιοποιήθηκαν, όπως γίνεται σε τόσες άλλες χώρες, οι σύγχρονες τεχνολογίες του γεωεντοπισμού για να σταλούν SMS αμέσως σε όσους ήταν στη γύρω περιοχή με τις κατάλληλες οδηγίες; Γιατί σε μια ναυτική χώρα όπως είναι η Ελλάδα προκλήθηκε αυτό το κομφούζιο με τη διάσωση όσων έπεσαν στη θάλασσα; Γιατί αγνοήθηκαν οι αγωνιώδεις προειδοποιήσεις των πυροσβεστών μια εβδομάδα πριν; Δεν λέει κανείς να κάνουμε θαύματα. Αλλά δεν γίνεται να ακούμε από την κυβέρνηση «μα δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι άλλο». Τις κυβερνήσεις δεν τις έχουμε για όταν όλα κυλάνε ομαλά και δεν υπάρχουν προβλήματα. Τις κυβερνήσεις τις έχουμε για τα δύσκολα. Για να αναλαμβάνουν με θάρρος τις ευθύνες τους.

Και αυτό με φέρνει στο τρίτο ερώτημα. Είναι δυνατόν μια κυβέρνηση να προσπαθεί να μεταθέσει τις ευθύνες της από πάνω της και να τις φορτώνει στις πλάτες των θυμάτων; Βγήκαν πολλά κυβερνητικά στελέχη και αντί να ζητήσουν μια συγνώμη, κατηγόρησαν τους κατοίκους της περιοχής για τα αυθαίρετα! Υπάρχουν αυθαίρετα; Φυσικά, και φυσικά υπάρχουν διαχρονικές ευθύνες για αυτή την κατάσταση. Αλλά μόλις πριν έναν χρόνο αυτή εδώ η κυβέρνηση ψήφισε νόμο για τη ρύθμιση αυθαιρέτων, και φέτος τον Απρίλιο έφερε νέα τροπολογία προς την ίδια κατεύθυνση! Και μετά από αυτά κουνάνε το δάκτυλο στους κατοίκους για τα αυθαίρετα; Πόση πολιτική υποκρισία να αντέξει κανείς πια;

Σήμερα δεν είναι η στιγμή για μικροπολιτικά παιχνίδια. Είναι η στιγμή να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας. Διότι αν δεν αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του, θα οδηγηθούμε ξανά στα ίδια λάθη. Και θα ζήσουμε ξανά τραγικές καταστάσεις σε αυτόν εδώ τον τόπο. Και θα αναρωτιόμαστε ξανά πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Δεν γίνεται να το δεχτούμε αυτό για την πατρίδα μας και τους κατοίκους της. Είναι ζήτημα σεβασμού απέναντι στα θύματα και τις οικογένειές τους. Είναι ζήτημα ευθύνης απέναντι στον λαό. Πάνω από όλα, είναι ζήτημα ανθρωπιάς.

* Ο κ. Κωστής Χατζηδάκης είναι αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Βουλευτής Β’ Αθηνών