Επειδή, ορκίστηκα ως δάσκαλος, να υπηρετώ το Σύνταγμα της πατρίδας μου και να σέβομαι την θεμελιώδη επιταγή του, η οποία ορίζει ότι η “H παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Kράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Eλλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες”.
Επειδή, κατά την εντολή της Αγίας Γραφής, “πάντες οι θεοί των εθνών δαιμόνια” (Ψαλμ. 95.5) και “πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις”.
Επειδή, έμαθα να ακούω τους αγίους της Εκκλησίας μας και όχι “ιερές μουρμούρες” συμβιβασμένων ιεραρχών, να υπακούω σε λόγια παλληκαρίσια σαν του αγίου Παϊσίου “…Η Ελλάδα, η Ορθοδοξία, με την παράδοσή της, τους Αγίους και τους ήρωές της, να πολεμείται από τους ίδιους τους Έλληνες και εμείς να μη μιλάμε! Είναι φοβερό! …
Αν οι Χριστιανοί δεν ομολογήσουν, δεν αντιδράσουν, αυτοί θα κάνουν χειρότερα. Ενώ, αν αντιδράσουν, θα το σκεφθούν…”
Επειδή, είμαι οργισμένος εξαιτίας της υλικής και πνευματικής λεηλασίας της πατρίδας μου, από ημέτερα και αλλογενή αρπακτικά-“οι μη οργιζόμενοι εφ’ οις δει ηλίθιοι δοκούντες είναι” (κατά τον Αριστοτέλη, δάσκαλο του πρώτου καπετάνιου της προδομένης Μακεδονίας μας, του Μ. Αλεξάνδρου).
Επειδή, ντρέπομαι να ντροπιαστώ ενώπιον της ιστορίας μας και σκέφτομαι ότι κάποτε κάποιοι δάσκαλοι και δασκάλες, υπέγραφαν με το αίμα τους την διδασκαλία τους, σαν τις ηρωικές δασκάλες του Μακεδονικού Αγώνα.
—
