Γιώργος Χουρμουζιάδης Παράδειγμα κομμουνιστή επιστήμονα και δασκάλου
Ο Γιώργος Χουρμουζιάδης έφυγε από τη ζωή στις 16 Οκτώβρη 2013. Τιμούμε τη μνήμη του πρωτοπόρου αρχαιολόγου, του επιστήμονα ερευνητή, του κομμουνιστή δάσκαλου. Δεν ξεχνάμε τον μπροστάρη στους αγώνες για το δίκιο της εργατικής τάξης.
«Κλέβω» από το facebook, τη σελίδα της κυρίας Πηνελόπης Καμπάκη Βουγιουκλή, κοσμήτορα της Σχολής Κλασικών και Ανθρωπιστικών Σπουδών του Δ.Π.Θ.
«Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη και θα ήθελα να πεθάνω στην Κεντρική Ασία, ακριβώς πάνω στο Δρόμο του Μεταξιού. Άρχισα να γράφω από οκτώ χρονώ. Στην αρχή έγραφα κρυφά, προσευχές και βωμολοχίες. Ύστερα εκθέσεις ιδεών, ποιήματα. Αποπειράθηκα να γράψω κι ένα μυθιστόρημα: “Το κορίτσι με τα γκρίζα μαλλιά”. Από τότε δε σταμάτησα να γράφω παντού και τα πάντα. Διηγήματα, θεατρικά μονόπρακτα, σενάρια, αρχαιολογικά άρθρα, βιβλιοκρισίες, διαλέξεις, δοκίμια, ευθυμογραφήματα, συστατικές επιστολές, εγκυκλοπαιδικά λήμματα, ανακοινώσεις για επιστημονικά συνέδρια, πολιτικές προκηρύξεις και πολιτικά άρθρα, επιφυλλίδες σε εφημερίδες, στίχους για λαϊκά τραγούδια, χαιρετισμούς για πολιτικές συγκεντρώσεις, ακόμα και για ένα γάμο στο Ασχαμπάτ, όπου με είχανε καλέσει, όταν επισκέφτηκα το Τουρκμενιστάν….
Και σε έναν τοίχο, όταν ήμουνα πρόσκοπος, έγραψα με μεγάλα κόκκινα γράμματα “Σ΄ αγαπώ”. Κι όσο περνάει ο καιρός γράφω ασταμάτητα, γιατί εκείνο που θέλω να γράψω δεν το έγραψα ακόμα! Κι όταν πια δεν έχω τι άλλο να γράψω, θα πάρω το Δρόμο του Μεταξιού»!
Έτσι περιγράφει την αγάπη του για το γράψιμο ο Γιώργος Χουρμουζιάδης, ο προϊστορικός αρχαιολόγος, ο πανεπιστημιακός καθηγητής, ο συνεπής αγωνιστής, ο διανοούμενος που διάλεξε κι αυτός να φύγει σήμερα και για πάντα…»
Το 1981 έγινε μέλος του ΚΚΕ και στο 13ο Συνέδριο του Κόμματος, το 1991, εκλέχθηκε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής. Υπηρέτησε το Κόμμα και το λαό της Θεσσαλονίκης από διάφορες θέσεις και ως βουλευτής της Α’ Θεσσαλονίκης, όπου εκλέχθηκε στις εκλογές του 2000 και του 2004. Παρέμεινε μέλος του Κόμματος ως το τέλος της ζωής του. Στρατευμένος στην υπόθεση του ΚΚΕ, ο Γιώργος Χουρμουζιάδης ενέπνεε αβίαστο σεβασμό στους φοιτητές του, στους συναδέλφους του, σε φίλους αλλά και αντιπάλους των ιδεών του, διότι τεκμηρίωνε πάντα τις απόψεις του και ακριβώς αυτό ουσιαστικά περίμενε και από τον αντίλογο σε αυτές. Το τι σήμαινε ο κομμουνισμός για τον Γ. Χουρμουζιάδη ίσως να περικλείεται σε μια απάντησή του σε αυτούς που λένε πως η γλώσσα των κομμουνιστών είναι «ξύλινη»: «Να τους πούμε, σύντροφοι, πως εμείς τις λέξεις τις παίρνουμε μέσα από τη ζωή. Ο λόγος μας δεν είναι ξύλινος, είναι γεμάτος αίμα, ζέστα από τη ζέστα των χεριών που δουλεύουν. Χρησιμοποιούμε λέξεις, που είναι γεμάτες με αγώνες, με αναμνήσεις νεκρών και ηρώων. Είναι λέξεις, τις οποίες, αν τις ανοίξει κανείς, θα βγει η αλήθεια της καθημερινής ζωής. Δεν αλλάζουμε με κανένα τρόπο το λόγο μας, γιατί είναι λόγος της αλήθειας, είναι ο λόγος που παραπέμπει στα προβλήματα, είναι ο λόγος που παραπέμπει στον αγώνα και στα οράματα. Εμείς μιλάμε τη γλώσσα του λαού και με αυτή θα συνεχίσουμε»…”
Γιώργος Κολλάρος
