Ο ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ ΖΕΙ !…
Στη δολοφονική Σταλινική περίοδο άρχισαν οι εκκαθαρίσεις των εθνικών μειονοτήτων στον υπερήφανο Πόντο με τη δικαιολογία δήθεν την ανάπτυξη απ’ αυτούς αντεπαναστατικών ομάδων. Το 1936 το κομουνιστικό κόμμα ξεκίνησε μια πολιτική εθνοκάθαρσης στη Γεωργία σε βάρος των μικρών μειονοτήτων ιδιαίτερα των Ελλήνων του Πόντου που για να γλιτώσουν από τους Τούρκους είχαν εγκαταλείψει τις πόλεις κ τα χωριά τους χωρίς να φέρουν πάνω τους στοιχεία της εθνικής τους ταυτότητας. Όμως έτσι συλλήψεις κ εκτελέσεις καταστράφηκαν ελληνικά σχολεία, ενώ εφημερίδες, εκδοτικοί οίκοι κ θέατρα αναγκάστηκαν να κλείσουν. Την περίοδο 1937-1938 έγιναν εθνικές εκκαθαρίσεις των Ελλήνων στην περιοχή της Μαριούπολης. Όλοι οι άνδρες από 17 χρονών κ πάνω δικάστηκαν σε στημένα δικαστήρια κ εξορίστηκαν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας (Γκουλάγκ) με την κατηγορία ότι προσπάθησαν να δημιουργήσουν ανεξάρτητο ελληνικό κράτος. Εκμεταλλευόμενος ο Στάλιν την περίοδο του πολέμου εξέδωσε στις 29 Μαΐου 1942 το υπ’ αριθ. 1828 διάταγμα της κρατικής Επιτροπής Άμυνας που εξορίστηκαν Έλληνες του Κρασνοντάρ κ του Ροστόβ στην ανατολική Σιβηρία. Νέα διατάγματα συνέχισαν αυτούς τους εκτοπισμούς προς τις δημοκρατίες της κεντρικής Ασίας κ το Καζακστάν. Μόνο από το Κρασνοντάρ εξορίστηκαν 33.565 Έλληνες, Ένα νέο διάταγμα υπ’ αριθ. 5984 της κρατικής Επιτροπής Άμυνας στις 2 Ιουνίου 1944 επέβαλε τον εκτοπισμό των Ελλήνων, Βουλγάρων κ Αρμενίων της Κριμαίας προς το Ουζμπεκιστάν, με την κατηγορία της δήθεν συνεργασίας τους με τους Γερμανούς εισβολείς. Ο εκτοπισμός αυτός τιτλοφορήθηκε «μετοίκηση» κ έγινε μέσα σε πέντε μέρες (1-5 Ιουλίου). Στις 24 Ιουνίου 1944 ένα νέο διάταγμα του αιμοσταγούς Στάλιν επιβάλλει στο Υπουργείο Εσωτερικών να «μεταφέρει» από τη Κριμαία πληθυσμούς ελληνικής κ ιρανικής υπηκοότητας σε Ουζμπεκιστάν Το ανθυγιεινό κλίμα του νότιου Καζακστάν, οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης, η έλλειψη πόσιμου νερού κ οι λοιμοί αποδεκάτισαν τότε το μεγαλύτερο όγκο των εξαντλημένων Ελλήνων. Το ότι όλα αυτά ήταν απλά σοσιαλφασιστικές προφάσεις, αναδεικνύεται κ από το γεγονός ότι οι εκτοπισμοί συνεχίστηκαν μετά το τέλος του πολέμου. Τον Μάιο του 1990 ο ελληνικής καταγωγής δήμαρχος της Μόσχας Γαβριήλ Ποπόφ Μιλώντας στο Συνέδριο του Πανσοβιετικού Συνδέσμου Ελλήνων, ανέφερε μεταξύ άλλων :
«Οι Έλληνες, όπως κ άλλοι λαοί, πήραν ενεργό μέρος στην Επανάσταση του 1917, στο επαναστατικό κίνημα, σ’ αυτό το τεράστιο πείραμα, που τα αποτελέσματα του δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε ακόμη στις μέρες μας… Η πρώτη γυναίκα οδηγός τρακτέρ στη Σοβιετική Ένωση ήταν η Ελληνίδα Πάσα Αγγελίνα. Ο πρώτος άνθρωπος, που πάτησε στον Βόρειο Πόλο ήταν ο Έλληνας Iβάν Παπάνιν. ο πρώτος, που πέταξε με υπερηχητικό αεροπλάνο ήταν ο Έλληνας Γρηγόρης Κοκκινάκης. Όμως, από την άλλη, χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες Έλληνες πέθαναν από την πείνα τα χρόνια της κολεκτιβοποίησης, διώχθηκαν φυλακίστηκαν, έπεσαν θύματα των παρανομιών του Μπέρια. Γι αυτό μπορούμε να πούμε τα εξής: «Όσα πέρασε όλη η χώρα, τα περάσαμε και εμείς. Δυστυχώς, όμως, το τίμημα για τους Έλληνες ήταν πολύ βαρύ”». Μετά το τέλος του τραγικού εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα ο Στάλιν βρήκε έτσι την αφορμή να ολοκληρώσει το έργο του εκτοπισμού των Ελλήνων της Μαύρης θάλασσας δίνοντας εντολή να εκτοπιστούν μαζικά, χωρίς εξαίρεση οι Έλληνες των σοβιετικών ακτών του Ευξείνου πόντου στις στέπες του Καζακστάν: «Με συνοδεία τμημάτων του στρατού κ της Ασφαλείας μεταφέρθηκαν σαν ζώα μέσα σε κλειστά φορτηγά τρένα, ειδικά για μεταφορά ζώων, μάλιστα με δικά τους έξοδα, χωρίς να ξέρουν τον τόπο προορισμού τους”. Ο εκτοπισμός αυτός βαπτίστηκε από το Σταλινικό καθεστώς “εθελοντική αναχώρηση” κ οι Έλληνες, κάτω από την απειλή βίας, αναγκάστηκαν να υπογράψουν τις αντίστοιχες δηλώσεις της αστυνομίας. Συνολικά εκτοπίστηκαν από τις παραλίες της Μαύρης θάλασσας 41.618 άτομα, μόνο στις περιοχές της Κεντρικής Ασίας. Οι εκτοπισμοί των Ελλήνων συνεχίστηκαν και τα επόμενα χρόνια. Στις 10 Αυγούστου 1951 μάλιστα το Συμβούλιο Υπουργών του ΚΚΣΕ αποφάσισε με πρόταση του Στάλιν να εκτοπιστούν από την περιοχή της Γεωργίας οι Έλληνες, οι Τούρκοι κ οι Αρμένιοι, που σύμφωνα με τα διατάγματα Νο 2214-856/29.5.1949 και Νο 727-269/21.5.1950 απουσίαζαν από τον τόπο διαμονής τους, όταν είχαν γίνει εκείνες οι καθορισμένες ομαδικές εκτοπίσεις.
Θα προσπαθήσουν έτσι τον καθαρίσουν για μια ακόμη φορά από τις ανομίες του, παρουσιάζοντάς τον Στάλιν σαν τον άκακο «παππούλη» βουτηγμένο στο αθώο αίμα των πολιτών που θυσίασε το ανθρωπόμορφο κτήνος . Το Δ’ Παγκόσμιο Συνέδριο του Ποντιακού Ελληνισμού αποφάσισε την καθιέρωση της 13ης Ιουνίου ως Ημέρας Μνήμης για τις σταλινικές διώξεις κατά των Ελλήνων της ΕΣΣΔ. Ο Ελληνισμός στον Πόντο ανέπτυξε πολιτιστική, πνευματική κ οικονομική παρουσία, στο θρησκευτικό στοιχείο κ στην πολιτισμική συνεισφορά, μέχρι την εμπορική κ πολιτική δραστηριότητα. Η παρουσία του Ελληνισμού στον Εύξεινο Πόντο που διακόπηκε από τη γενοκτονία επέδρασε καταλυτικά σε όλες τις πολιτικές κ κρατικές οντότητες που εμφανίσθηκαν στην περιοχή. Σήμερα στην Ελλάδα οι Πόντιοι είναι περίπου ένα εκατομμύριο, που συνεχίζουν να συνεισφέρουν στην ανάπτυξη. Προσπαθούν να διασώσουν την Εθνική και πολιτισμική κληρονομιά τους, καλλιεργούν την παράδοσή τους και ζουν και πορεύονται με οδηγό την Ελληνοποντιακή ζωή και παράδοση.
Ο Ποντιακός Ελληνισμός, που καθ’ όλη τη διάρκεια των αιώνων αυτών που πέρασαν από τους αρχαιότατους χρόνους κράτησε αλώβητη την Ελληνικότητά του κ ανέπτυξε την οικονομία του, κατέφυγε στα ενδότερα ορεινά της χώρας, μέχρι το 1922 που ξεριζώθηκε από τη γη του. Δίδαξε κ διέδωσε Πολιτισμό, αλλά σφαγιάστηκε. Διώχτηκε, ξεριζώθηκε. Έκανε την κοινωνία του να ευημερήσει, αλλά αντιμετώπισε την καταστροφή. Η ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ιστορικής διαδρομής των Ελλήνων.Με ρατσιστική στάση αντιμετωπίστηκαν πολλοί Πόντιοι νεοπρόσφυγες από την πρώην ΕΣΣΔ στον επαναπατρισμό τους στην Ελλάδα Το όνειρο των Έλληνων του Πόντου, για επιστροφή στην μητέρα Ελλάδα, μετατράπηκε σε εφιάλτη, αφού έπρεπε να αποδείξουν στους Έλληνες, ότι είναι… Έλληνες. Οι τοπικές κοινωνίες των περιοχών που εγκαθίσταντο, τους δέχονταν με καχυποψία, λόγω ιστορικής άγνοιας.Από το 1966 άρχισαν να έρχονται στην Ελλάδα με λιγοστές αποσκεύες κ ακόμη λιγότερες οικοσκευές με την ελπίδα να βρεθούν στην μεγάλη αγκαλιά της πατρίδας τους. Μιλούσαν ρώσικα κ είχε αλλοιωθεί η προφορά τους (στα σπίτια τους στη Ρωσία μιλούσαν ρώσικα κ ποντιακά), αλλά η ποντιακή ψυχή τους, όχι μόνο δεν αλλοιώθηκε αλλά είχε γίνει ακόμη πιο δυνατή.Από τις στήλες του Τύπου άρχισε να εμφανίζεται ένας ιδιότυπος ρατσισμός κατά των Ποντίων. Η αρχή ανιχνεύεται στην αντίθεση των ντόπιων στις περιοχές όπου εγκαθίσταντο. Εμφανίστηκαν κ κείμενα που αμφισβητούσαν την ελληνικότητα των Ποντίων από την πρώην ΕΣΣΔ, αποκαλώντας τους “τυχόν Έλληνες”, ή “Έλληνες” σε εισαγωγικά. Αποκορύφωμα της ρατσιστικής στάσης ήταν η άρνηση της Κοινότητας του χωριού Μεταμόρφωση στη Χαλκιδική να εγγράψει τους μετανάστες-πρόσφυγες που είχαν εγκατασταθεί σ’ αυτό, στα δημοτολόγια. Στην απόφαση του Κοινοτικού Συμβουλίου χρησιμοποιήθηκαν οι όροι “Ρωσότουρκοι” κ “Ρωσοπόντιοι”, ενώ γράφτηκε και η εξής πρόταση: “Οι Ρωσότουρκοι να πάνε στο νομό Ξάνθης”.Στον κατάλογο αυτό, που εκδόθηκε στο πλαίσιο της Πανευρωπαϊκής Αντιρατσιστικής Εκστρατείας με τη συμμετοχή της ΓΓ Νέας Γενιάς, του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ.ά., μεταξύ των Αλβανών, Βούλγαρων,Πολωνών,Κούρδων,
Μάκης Τουμάσης
πρώην διευθυντής ΓΤΕ Ελληνικής πρεσβείας Σκοπίων
