Οι πολίτες και μαζί τους η μητέρα του νεκρού Γρηγορόπουλου, αναρωτιούνται τι ακριβώς κάνει μία μερίδα πολιτών – παιδιών – και αλλοδαπών στο κέντρο της Αθήνας και την Θεολογική σχολή της Θεσσαλονίκης καταστρέφοντας δημόσια και ιδιωτική περιουσία;
Ένα ερώτημα που πλανάτε στον αέρα της Χώρας και στις συνειδήσεις των πολιτών της. Σε τέτοιο σημείο μάλιστα που να είναι δεδομένο ότι θα “καεί” η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη και γενικά η Χώρα. Είναι δεδομένο ότι στην μνήμη του νεκρού Γρηγορόπουλου, κάποιοι θα κάψουν, θα ρημάξουν, θα τραυματίσουν ή θα σκοτώσουν ανθρώπους. Με ποια λογική με ποιο ηθικό καταστάλαγμα;
Γιατί αυτοί που πετάνε στους αστυνομικούς κοτρόνες, καδρόνια, μολότοφ και ρουκέτες ευθείας βολής, το κάνουν για να κάψουν και να σκοτώσουν. Στην μνήμη τίνος άραγε;
Δηλαδή για να καταλάβουν οι πολίτες αυτό το συμπέρασμα βγαίνει από τον θάνατο του Γρηγορόπουλου; Αυτό σηματοδοτεί η μνήμη του νεαρού;
Θάνατος;
Αυτό είναι το μήνυμα από τον θάνατο του νεαρού; Σκοτώστε και κάψετε, καταστρέψετε;
Και το κράτος; Που είναι το κράτος για να προστατέψει τους πολίτες τους από ανθρώπους οι οποίοι απλά στην “μνήμη” του Γρηγορόπουλου θέλουν να κάψουν, να καταστρέψουν και να σκοτώσουν;
Και το ποιο ωραίο; Κάνει τον γύρω του διαδικτύου η φωτογραφία ότι ένας αστυνομικός χτύπησε ένα συλληφθέντα εγκληματία με την ασπίδα του και το καυτηριάζουν λησμονώντας ότι μερικά δευτερόλεπτα πριν ο κάθε συλληφθέντας προσπάθησε να δολοφονήσει τον αστυνομικό. Δηλαδή, στερούμε το δικαίωμα του αστυνομικού να προστατέψει την ζωή του από τους απέναντι εγκληματίες στο όνομα της “δημοκρατίας”. Αλήθεια πόσο περισσεύει ο φαρισαϊσμός από την “προοδευτικότητα”;
Όταν σου ρίχνουν σφαίρες και φωτιά δεν αμύνεσαι πετώντας τριαντάφυλλα.
