ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΞΑΝΘΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ
ΩΡΟΛΟΓΙΟΝ
ΙΕΡΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
ΑΓΙΟΥ ΔΩΔΕΚΑΗΜΕΡΟΥ 2018-2019
ΚΥΡΙΑΚΗ: ΠΡΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 23-12-2018
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης θά ἱερουργήσει στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Γεωργίου Μυρωδάτου. Ὥρα 07:00.
ΔΕΥΤΕΡΑ: ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 24-12-2018
Ὁ Ὄρθρος, οἱ Μεγάλες Βασιλικές Ὧρες, Ἑσπερινός τῶν Χριστουγέννων καί ἡ Θεία Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου.
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης θά χοροστατήσει στόν Ἱερό Μητροπολίτικό Ναό Τιμίου Προδρόμου. Ὥρα 05:00-08:30.
ΤΡΙΤΗ: Η ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ 25-12-2018
Ὁ Ὄρθρος καί ἡ Θεία Λειτουργία τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου.
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης θά ἱερουργήσει στόν Ἱερό Καθεδρικό Ναό τῆς Τοῦ Θεοῦ Σοφίας. Ὥρα 05:00.
ΤΕΤΑΡΤΗ: ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΙΝ – ΣΥΝΑΞΙΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ 26-12-2018
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης θά ἱερουργήσει στήν Ἱερά Μονή Παναγίας Ἀρχαγγελιωτίσσης. Ὥρα 07:00.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ: ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ – ΣΥΝΑΞΗ ΝΕΟΤΗΤΟΣ 28-12-2018
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης θά χοροστατήσει στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Βλασίου Ξάνθης. Ὥρα 18:00. Συνάντηση μέ τούς Νέους τῆς πόλεώς μας.
ΚΥΡΙΑΚΗ 30-12-2018
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης θά ἱερουργήσει στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Γεωργίου Κυψέλης. Ὥρα 07:00.
ΔΕΥΤΕΡΑ: ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ 31-12-2018
ΚΟΠΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΗΣ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑΣ
Τό ἀπόγευμα καί ὥρα 16:00 θά λάβει χώρα στό Μητροπολιτικό Μέγαρο ἡ κοπή τῆς πρωτοχρονιάτικης βασιλόπιτας, παρουσία τῶν Πολιτικῶν, Στρατιωτικῶν καί Δικαστικῶν Ἀρχῶν τῆς Πόλεως καί τοῦ Νομοῦ, καθώς καί τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου καί τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ τῆς καθ΄ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητρο-πόλεως. Μετά τήν κοπήν τῆς βασιλόπιτας θά ἐπιδοθοῦν τά χρηματικά βοηθήματα τοῦ Κληροδοτήματος Θ. Ζαλάχα.
ΜΕΓΑΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης θά χοροστατήσει στόν Ἱερό Μητρο-πολιτικό Ναό Τιμίου Προδρόμου. Ὥρα 17:00.
ΤΡΙΤΗ: Η ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ ΠΕΡΙΤΟΜΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΤΟΥΣ 1-1-2019
Ὁ Ὄρθρος καί ἡ Θεία Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου.
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης θά ἱερουργήσει στόν Ἱερό Καθεδρικό Ναό τῆς Τοῦ Θεοῦ Σοφίας. Ὥρα 07:00.
Ἡ ἐπίσημος Δοξολογία τοῦ Νέου Ἔτους. Ὥρα 10:30.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ: ΠΡΟΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ 4-1-2019
Ὄρθρος καί οἱ Μεγάλες Βασιλικές Ὧρες τῆς ἑορτῆς τῶν Θεοφανείων.
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης θά χοροστατήσει στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό Τιμίου Προδρόμου. Ὥρα 07:00.
ΣΑΒΒΑΤΟ: ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ 5-1-2019
Θεία Λειτουργία τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου καί ὁ Μέγας Ἁγιασμός.
Ὁ Σεβασμιώτατος θά χοροστατήσει στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Γεωργίου Ξάνθης. Ὥρα 05:00.
ΚΥΡΙΑΚΗ: ΤΑ ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ 6-1-2019
Ὁ Ὄρθρος, ἡ Θεία Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου καί ὁ Μέγας Ἁγιασμός.
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης θά ἱερουργήσει στόν Ἱερό Μητρο-πολιτικό Ναό Τιμίου Προδρόμου. Ὥρα 07:00.
Τέλεση τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ. Ὥρα 10:30.
Ἐκκίνηση τῆς λιτανείας τοῦ Τιμίου Σταυροῦ πρός τόν ποταμό Κόσυνθο.
Ὥρα 11:00.
Κατάδυσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ὥρα 11:30.
Κατάδυσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στό Λιμάνι τοῦ Πόρτο Λάγος παρουσία τῶν τοπικῶν Ἀρχῶν καί τοῦ Λαοῦ. Ὥρα 13:00.
ΜΕΓΑΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης θά χοροστατήσει στόν Μέγα Πανηγυρικό Ἑσπερινό, στόν πανηγυρίζοντα Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό Τιμίου Προδρόμου. Ὥρα 18:00.
ΔΕΥΤΕΡΑ: ΣΥΝΑΞΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ 7-1-2019
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης θά ἱερουργήσει στόν πανηγυρίζοντα Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό Τιμίου Προδρόμου. Ὥρα 07:00.
ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ
ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟΙΣ
+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ,
ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΧΑΡΙΝ, ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ
* * *
Ἱερώτατοι καί Θεοφιλέστατοι ἀδελφοί, προσφιλέστατα τέκνα ἐν Κυρίῳ,
Δοξάζομεν τόν Πανάγιον καί Πανοικτίρμονα Θεόν, διότι ἠξιώθημεν καί ἐφέτος νά φθάσωμεν εἰς τήν πανέορτον ἡμέραν τῶν Χριστουγέννων, τήν ἑορτήν τῆς σαρκώσεως τοῦ προαιωνίου Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ «δι᾿ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν». Διά τοῦ «ἀεί μυστηρίου» καί «μεγάλου θαύματος» τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως, τό «μέγα τραῦμα», ὁ ἐν σκότει καί σκιᾷ καθήμενος ἄνθρωπος, καθίσταται «υἱός φωτός καί υἱός ἡμέρας»[1], ἀνοίγει δι᾿ αὐτόν ἡ εὐλογημένη ὁδός τῆς κατά χάριν θεώσεως. Ἐν τῷ θεανδρικῷ μυστηρίῳ τῆς Ἐκκλησίας καί διά τῶν ἱερῶν μυστηρίων της, γεννᾶται καί μορφοῦται ὁ Χριστός εἰς τήν ψυχήν καί τήν ὕπαρξίν μας. «Ὁ τοῦ Θεοῦ Λόγος», θεολογεῖ ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, «ἐφάπαξ κατά σάρκα γεννηθείς, ἀεί γεννᾶται θέλων κατά πνεῦμα διά φιλανθρωπίαν τοῖς θέλουσι· καί γίνεται βρέφος, ἑαυτόν ἐν ἐκείνοις διαπλάττων ταῖς ἀρεταῖς καί τοσοῦτον φαινόμενος, ὅσον χωρεῖν ἐπίσταται τόν δεχόμενον»[2]. Δέν εἶναι «Θεός – Ἰδέα», ὡς ὁ θεός τῶν φιλοσόφων, οὔτε Θεός κεκλεισμένος εἰς τήν ἀπόλυτον ὑπερβατικότητά του καί ἀπροσπέλαστος, ἀλλά εἶναι ὁ «Ἐμμανουήλ», ὁ «Θεός μεθ᾿ ἡμῶν»[3], εὑρίσκεται ἐγγύτερον εἰς ἡμᾶς, ἀπό ὅσον ἡμεῖς οἱ ἴδιοι εἰς τόν ἑαυτόν μας, εἶναι «καί ἡμῶν αὐτῶν συγγενέστερος»[4].
Ἡ πίστις εἰς τήν ἀπρόσιτον καί ἄσαρκον Θεότητα δέν μεταμορφώνει τήν ζωήν τοῦ ἀνθρώπου, δέν αἴρει τήν πόλωσιν μεταξύ ὕλης καί πνεύματος, δέν γεφυρώνει τό χάσμα μεταξύ οὐρανοῦ καί γῆς. Ἡ Σάρκωσις τοῦ Θεοῦ Λόγου εἶναι ἡ φανέρωσις τῆς ἀληθείας περί Θεοῦ καί ἀνθρώπου, ἡ ὁποία σώζει τό ἀνθρώπινον γένος ἀπό τούς σκοτεινούς λαβυρίνθους, τόσον τοῦ ὑλισμοῦ καί τοῦ ἀνθρωπομονισμοῦ, ὅσον καί τοῦ ἱδεαλισμοῦ καί τοῦ δυϊσμοῦ. Ἡ καταδίκη τοῦ νεστοριανισμοῦ καί τοῦ μονοφυσιτισμοῦ ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας σηματοδοτεῖ τήν ἀπόρριψιν δύο καθολικωτέρων τάσεων τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς, καί δή ἀφ᾽ ἑνός τῆς ἀπολυτοποιήσεως τοῦ ἀνθρωποκεντρισμοῦ καί ἀφ᾽ ἑτέρου τῆς ἐξιδανικεύσεως τῆς ἰδεαλιστικῆς ἐκδοχῆς τῆς ζωῆς καί τῆς ἀληθείας, παρεκκλίσεων ἰδιαιτέρως διαδεδομένων καί εἰς τήν ἐποχήν μας.
Ὁ σύγχρονος «νεστοριανισμός» ἐκφράζεται ὡς πνεῦμα ἐκκοσμικεύσεως, ὡς ἐπιστημονισμός καί ἀπόλυτος προτεραιότης τῆς χρηστικῆς γνώσεως, ὡς ἀπόλυτος ἰδιονομία τῆς οἰκονομίας, ὡς αὐτοσωτηρική ἀλαζονεία καί ἀθεΐα, ὡς ὁ «μή πολιτισμός» τοῦ ἀτομοκεντρισμοῦ καί τοῦ εὐδαιμονισμοῦ, ὡς νομικισμός καί ἠθικισμός, ὡς «τέλος τῆς αἰδοῦς» καί ταύτισις τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης καί τῆς μετανοίας μέ τήν λεγομένην «ἠθικήν τῶν ἀδυνάτων», Ὁ «μονοφυσιτισμός» πάλιν ἐκπροσωπεῖται σήμερον ἀπό τάς τάσεις δαιμονοποιήσεως τοῦ σώματος καί τοῦ φυσικοῦ ἀνθρώπου, ἀπό τόν πουριτανισμόν καί τά σύνδρομα «καθαρότητος», τήν ἐσωστρεφῆ ἄκαρπον πνευματικότητα καί τούς ποικίλους μυστικισμούς, ἀπό τήν περιφρόνησιν τοῦ ὀρθοῦ λόγου, τῆς τέχνης καί τοῦ πολιτισμοῦ, ἀπό τήν ἄρνησιν τοῦ διαλόγου καί τήν ἀπόρριψιν τοῦ διαφορετικοῦ, μέ ἐπικίνδυνον ἐκφραστήν, ἐν ὀνόματι τῆς «μόνης καί ἀποκλειστικῆς ἀληθείας», τόν θρησκευτικόν φονταμενταλισμόν, ὁ ὁποῖος τρέφεται ἀπό ἀπολυτοποιήσεις καί ἀπορρίψεις καί τροφοδοτεῖ τήν βίαν καί τήν διάσπασιν. Εἶναι προφανές ὅτι, τόσον ἡ νεστοριανίζουσα ἀποθέωσις τοῦ κόσμου, ὅσον καί ἡ μονοφυσιτίζουσα δαιμονοποίησίς του, ἀφήνουν τόν κόσμον καί τήν ἱστορίαν, τόν πολιτισμόν καί τούς πολιτισμούς, ἐκτεθειμένους εἰς τάς δυνάμεις τοῦ «νῦν αἰῶνος», καί παγιώνουν τοιουτοτρόπως τήν αὐτονόμησιν καί τά ἀδιέξοδά των.
Ἡ χριστιανική πίστις εἶναι ἡ βεβαιότης τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου ὑπό τοῦ Θεοῦ τῆς ἀγάπης, ὁ ὁποῖος προσέλαβε φιλανθρώπως τήν ἡμετέραν φύσιν καί ἐχαρίσατο ἡμῖν πάλιν τό διά τῆς πτώσεως ἀπολεσθέν «καθ᾽ ὁμοίωσιν», ἱκανώσας ἡμᾶς εἰς τήν κατ᾽ ἀλήθειαν ζωήν ἐν τῷ Σώματι Αὐτοῦ, τῇ Ἐκκλησίᾳ. Σύνολος ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας ἐκφράζει τό μυστήριον τῆς θεανθρωπότητος. Ὁ Θεάνθρωπος Σωτήρ ἀνέλαβεν «ἐκκλησίας σάρκα»[5] καί ἔδειξε, «πρῶτος καί μόνος», «τόν ἀληθινόν ἄνθρωπον καί τέλειον καί τρόπων καί ζωῆς καί τῶν ἄλλων ἕνεκα πάντων»[6]. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ τόπος τῆς «κοινῆς σωτηρίας», τῆς «κοινῆς ἐλευθερίας» καί τῆς ἐλπίδος τῆς «κοινῆς βασιλείας», εἶναι ὁ τρόπος τῆς βιώσεως τῆς ἐλευθεροποιοῦ ἀληθείας, ὁ πυρήν τῆς ὁποίας εἶναι τό ἀληθεύειν ἐν ἀγάπῃ. Ἡ ἀγάπη αὐτή ὑπερβαίνει τά ὅρια τῆς ἁπλῆς ἀνθρωπιστικῆς δράσεως, καθ᾽ ὅτι ἡ πηγή καί τό πρότυπον αὐτῆς εἶναι ἡ ὑπερβαίνουσα τόν ἀνθρώπινον λόγον θεία φιλανθρωπία. «Ἐν τούτῳ ἐφανερώθη ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐν ἡμῖν, ὅτι τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἀπέσταλκεν ὁ Θεός εἰς τόν κόσμον ἵνα ζήσωμεν δι᾽ αὐτοῦ. Ἐν τούτῳ ἐστίν ἡ ἀγάπη, οὐχ ὅτι ἡμεῖς ἠγαπήσαμεν τόν Θεόν, ἀλλ᾽ ὅτι αὐτός ἠγάπησεν ἡμᾶς … Ἀγαπητοί, εἰ οὕτως ὁ Θεός ἠγάπησεν ἡμᾶς, καί ἡμεῖς ὀφείλομεν ἀλλήλους ἀγαπᾶν»[7]. Ὅπου ὑπάρχει ἀγάπη, ἐκεῖ εἶναι παρών ὁ Θεός.
Αὐτή ἡ σωτηριώδης ἀλήθεια πρέπει νά ἐκφράζεται καί εἰς τόν τρόπον μέ τόν ὁποῖον ἑορτάζομεν τό σεπτόν Γενέθλιον τοῦ ἐπισκεψαμένου ἡμᾶς ἐξ ὕψους Σωτῆρος ἡμῶν. Ἡ ἑορτή εἶναι πάντοτε «πλήρωμα χρόνου», καιρός αὐτογνωσίας, εὐχαριστίας διά τό μέγεθος τῆς θείας φιλανθρώπου ἀγάπης, μαρτυρία τῆς ἀληθείας τῆς θεανθρωπότητος καί τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας. Ὁ χριστοτερπής ἑορτασμός τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου εἶναι μία πρᾶξις ἀντιστάσεως εἰς τήν ἐκκοσμίκευσιν, εἰς τόν ἀποχρωματισμόν τῆς ἑορτῆς καί τήν μετατροπήν της εἰς «Χριστούγεννα χωρίς Χριστόν» καί εἰς πανήγυριν τοῦ Ἔχειν, τοῦ καταναλωτισμοῦ καί τῆς ματαιοδοξίας, καί δή εἰς ἕνα κόσμον πλήρη κοινωνικῶν ἐντάσεων, ἀξιολογικῶν ἀνατροπῶν καί συγχύ-σεως, βίας καί ἀδικίας, ὅπου τό «παιδίον Ἰησοῦς» εὑρίσκεται καί πάλιν ἀντιμέτωπον μέ ἄτεγκτα συμφέροντα ποικιλωνύμων ἐξουσιῶν.
Τιμιώτατοι ἀδελφοί καί πεφιλημένα τέκνα,
Γενεά παρέρχεται καί γενεά ἔρχεται, καί αἱ ἐπερχόμεναι ἐξελίξεις εἶναι κατ᾿ ἄνθρωπον δυσκόλως προβλέψιμοι. Ἡ γνησία πίστις, ὅμως, δέν ἔχει διλήμματα. Ὁ Λόγος ἐγένετο σάρξ, ἡ «ἀλήθεια ἦλθε» καί «παρέδραμεν ἡ σκιά», μετέχομεν ἤδη τῆς Βασιλείας ἐν τῇ πορείᾳ πρός τήν τελείωσιν τοῦ ἔργου τῆς ἐνσάρκου Θείας Οἰκονομίας. Ἔχομεν ἀκλόνητον τήν βεβαιότητα, ὅτι τό μέλλον ἀνήκει εἰς τόν Χριστόν, ὁ Ὁποῖος εἶναι «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας»[8], ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι καί θά παραμένῃ τόπος ἁγιασμοῦ καί ἐνθέου βιοτῆς, ἀνακαινίσεως τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου, πρόγευσις τῆς δόξης τῆς Βασιλείας, ὅτι θά συνεχίσῃ «νά δίδῃ τήν εὐαγγελικήν μαρτυρίαν» καί «νά διανέμῃ ἐν τῇ οἰκουμένῃ τά δῶρα τοῦ Θεοῦ: τήν ἀγάπην Του, τήν εἰρήνην, τήν δικαιοσύνην, τήν καταλλαγήν, τήν δύναμιν τῆς Ἀναστάσεως καί τήν προσδοκίαν τῆς αἰωνιότητος»[9]. Τό σύγχρονον ἰδεολόγημα περί «μεταχριστιανικῆς» ἐποχῆς εἶναι ἄτοπον. «Μετά Χριστόν», τά πάντα εἶναι, καί μένουν εἰς τόν αἰῶνα, «ἐν Χριστῷ».
Κλίνοντες εὐσεβοφρόνως τά γόνατα ἐνώπιον τοῦ Θείου Βρέφους τῆς Βηθλεέμ καί τῆς βρεφοκρατούσης Παναγίας Μητρός Αὐτοῦ, καί προσκυνοῦντες τόν ἐνανθρωπήσαντα «παντέλειον Θεόν», ἀπονέμομεν, ἐκ τοῦ ἀκοιμήτου Φαναρίου, τοῖς ἀνά τήν οἰκουμένην τέκνοις τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας τήν Πατριαρχικήν ἡμῶν εὐλογίαν ἐπί τῷ Ἁγίῳ Δωδεκαημέρῳ, εὐχόμενοι ὑγιεινόν, ἀγλαόκαρπον καί εὐφρόσυνον τόν νέον ἐνιαυτόν τῆς χρηστότητος τοῦ Κυρίου.
Χριστούγεννα ‚βιη’
† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως
διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης πάντων ὑμῶν
[1] Α’ Θεσσ. ε’, 5.
[2] Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Κεφάλαια διάφορα θεολογικά τε καί οἰκονομικά, PG 90, 1181.
[3] πρβλ. Ματθ. α’, 23
[4] Νικολάου Καβάσιλα, Περί τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ΣΤ’, PG 150, 660.
[5] Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Ὁμιλία πρό τῆς ἐξορίας, PG 52, 429.
[6] Νικολάου Καβάσιλα, Περί τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, Στ´, PG 150, 680.
[7] Α´ Ἰωάν. δ´, 9-11.
[8] Ἑβρ. ιγ’, 8.
[9] Ἐγκύκλιος τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (Κρήτη 2016), Προοίμιον.
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 215η
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2018
Πρός τόν Ἱερό Κλῆρο καί τόν εὐσεβῆ Λαό
τῆς καθ΄ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Χριστούγεννα Ἀδελφοί
Ἡ Μητρόπολη τῶν ἑορτῶν κατά τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο. Τό μέγα μυστήριο τῆς πίστεως καί τῆς εὐσεβείας συνίσταται στό ὅτι ὁ Αἰώνιος, ὁ Ἄναρχος, ὁ Ἀπρόσιτος, ὁ Ἀκατάληπτος, ἀλλά Φιλάνθρωπος Θεός κατέβηκε στή γῆ καί ἔγινε ἄνθρωπος. Αὐτή ἡ φανέρωση τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο μας, στήν ζωή μας καί στήν ἱστορία εἶναι «πάντων τῶν καινῶν καινότατον, τό μόνον καινόν ὑπό τόν ἦλιον» κατά τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό.
Ὁ Ὦν γίνεται, ὁ Ἄναρχος ἄρχεται». Ὁ Δημιουργός καί Κτίστης γίνεται δημιούργημα. Τό θεῖο μυστήριο, τό κεκρυμένο ἀπό τούς αἰώνες, τό ἄγνωστο ἀκόμα καί στούς ἀγγέλους, ἀποκαλύπτεται τώρα στήν ἐκ παρθένου γέννηση τοῦ Χριστοῦ στή Βηθλεέμ.
«Δεῦτε ἴδωμεν πιστοί πού ἐγεννήθη ὁ Χριστός». Γεννήθηκε στή Φάτνη Ἐκεῖνος πού φιλοξενήθηκε στά σπλάχνα τῆς θεοτόκου. Χώρησε ὁ ἀχώρητος πού δέν τόν χωροῦν οἱ οὐρανοί, χώρεσε μέσα στόν χῶρο καί στόν χρόνο, στή Φάτνη, χωράει μέσα στό Ἅγιο Ποτήριο.
Αὐτές τίς μέρες ψάλλουμε στίς καταβασίες τῶν Χριστουγέννων, «Χριστός γεννᾶται δοξάσατε, Χριστός ἐξ οὐρανῶν ἀπαντήσατε, Χριστός ἐπί γῆς ὑψώθητε».
Ὁ Χριστός κατέβηκε στή γῆ νά ἀνέβει ὁ ἄνθρωπος στόν οὐρανό. Ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά γίνει ὁ ἄνθρωπος κατά χάριν Θεός.
Ἄν κανείς ρίξει μιά ματιά στόν σύγχρονο κόσμο διαπιστώνει ὅτι σκληρύναμε.
Ἡ ἀγάπη, ἡ συμπόνια, ἡ αἰσιοδοξία δύσκολα πλέον βρίσκουν στήν καρδιά μας ἔδαφος μαλακό καί εὔφορο γιά νά ριζώσουν καί νά ἀνθίσουν.
Σπόρο ἐλπίδας στέλνουν σήμερα οἱ οὐρανοί. Ἄγγελοι διαλαλοῦν τά θυρανοίξια τοῦ Παραδείσου. Σοφοί μάγοι ἀπό τήν ἀνατολή ἐγκαταλείπουν τίς ἐλπίδες ἑνός ἀλαζονικοῦ πολιτισμοῦ καί ἀναζητοῦν τήν ζωηφόρο ἐλπίδα στήν ταπεινή φάτνη πού ἀποδείχθηκε ἰσχυρότερη ἀπό ἡγεμόνες καί συστήματα.
Ἁπλοί βοσκοί φτάνουν στήν κοιτίδα τῆς πιό γλυκιᾶς ἐλπίδας καί προσκυνοῦν τό σαρκωμένο ὅραμα μιᾶς καινούριας ζωῆς, μιᾶς καλύτερης κοινωνίας, θεμελιωμένης στήν δικαιοσύνη στήν εἰρήνη καί τήν ἀγάπη.
Τά γήϊνα Χριστούγεννα ξεκίνησαν ἀπό καιρό. Οἱ πόλεις στολίστηκαν, φωτίστηκαν, ἔστησαν «Χριστουγεννιάτικα χωριά», χριστουγεννιάτικα δέντρα μέ μουσικές ἐκδηλώσεις. Πῶς εἶναι ὅμως τά φετινά Χριστούγεννα, ἔχουν χαρά ἤ ἔχουν πόνο; Ἔχουν φῶς τά Χριστούγεννα φέτος; Αὐτό τό φῶς εἶναι ἐσωτερικό ἤ μόνο ἐξωτερικό; Εἶναι κάποια ἐρωτήματα ἀδελφοί.
Τήν ἑπομένη τῶν Χριστουγέννων ἀφοῦ σβήσουν τά φῶτα τί γίνεται; Τό πιό θλιβερό μετά τήν γιορτή εἶναι οἱ κάδοι, ἐκεῖ φαίνεται τό στίγμα τοῦ πολιτισμοῦ μας. Ἐκεῖ ὑπάρχουν τά καμμένα φῶτα τῆς γιορτῆς, σπασμένες γυαλιστερές μπάλες, τά μαραμένα δέντρα, τά περισσεύματα τῶν φαγητῶν, γιατί ἡ κρίση δέν χτυπάει μέ τόν ἴδιο τρόπο ὅλες τίς πόρτες. Ἐκεῖ στούς κάδους κάποιοι ἀνώνυμοι θά ψάξουν νά βροῦν τά θαμμένα Χριστούγεννα.
Γιατί τά Χριστούγεννα σήμερα τά ζοῦμε σέ δυό ἐπίπεδα. Στό πρῶτο ζοῦμε τά λαμπρά καί χορτάτα, στό δεύτερο ζοῦμε τά θαμμένα καί πεταμένα.
Αὐτά τά δεύτερα Χριστούγεννα θά τά ἀναζητήσουν οἰ φτωχοί, οἱ ἄστεγοι ἀδελφοί μας, ἐκεῖνοι γιά τούς ὁποίους κουνάμε τό κεφάλι ὅταν τούς βλέπουμε. Τά γήϊνα, τά κοσμικά Χριστούγεννα ὅταν τελειώνουν ἀφήνουν πίσω ἕνα ἐσωτερικό, ἀπροσδιόριστο κενό, μιά μυστική μελαγχολία.
Γι’ αὐτά τά Χριστούγεννα κουραζόμαστε καί ξοδεύουμε. Ἀδιάφορα καί κουρασμένα τά ζοῦμε, γρήγορα καί εὔκολα τά ξεχνοῦμε. Ὅμως τί σχέση μπορεῖ νά ἔχει μέ αὐτά τά Χριστούγεννα ὁ Χριστός, ἀναρωτηθήκαμε;
Ἐκτός ὅμως ἀπό τά Χριστούγεννα τού περιτυλίγματος ἀδελφοί ὑπάρχουν καί τά Χριστούγεννα τά ἀληθινά, τά Χριστούγεννα μέ τόν Χριστό. Εἶναι αὐτά πού βιώνει ὁ πιστός μέ τήν μετάνοια καί τήν ἐξομολόγηση, τήν συμμετοχή στή θεία Εὐχαριστία, μέ τήν ἀληθινή ἀγάπη γιά τόν διπλανό του ὅλο τό χρόνο καί ὄχι μόνο μερικές ἡμέρες τόν Δεκέμβριο.
Εἶναι τά Χριστούγεννα τῆς πραγματικῆς καί μόνιμης χαρᾶς, τήν ὁποία χαρά εὔχομαι πλούσια σέ ὅλους ἀδελφοί.
Διάπυρος πρός τόν τεχθέντα Κύριον εὐχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Ο ΞΑΝΘΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ
ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
«Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»
Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής πριν από τα Χριστούγεννα, παρμένο από την αρχή του ευαγγελίου του Ματθαίου περιέχει την κατά σάρκα γενεαλογία του Χριστού και εν συνεχεία την οικονομία του Θεού για την εκ Πνεύματος Αγίου και την εκ Παρθένου Μαρίας γέννηση Του.
Η γέννηση του Χριστού αποκτά νόημα σαν υπαρξιακό γεγονός του κάθε ανθρώπου στην ιδιαιτερότητα και μοναδικότητά του, στο προσωπικό πρόβλημα και την αγωνία του, στο φόβο του για τον αφανισμό και στην ελπίδα του για τη ζωή. Όσο η σωτηρία δε γίνεται γεγονός προσωπικό του, αδικαιολόγητη θα είναι η απορία και διαμαρτυρία για τη γενική επικράτηση του μίσους, του εγκλήματος, του πολέμου.
Ο Θεός της αγάπης και της ειρήνης ενσαρκώνεται μέσα στην ιστορία τέμνοντάς την αποφασιστικά σαν φωτεινό ορόσημο σε προχριστιανικό σκότος και σε χριστιανικό φως, σε προχριστιανική ατμόσφαιρα «οσμής θανάτου» και σε χριστιανική ελπίδα αναστάσεως. Αν η ζωή των ανθρώπων σήμερα φέρει τα παραπάνω προχριστιανικά χαρακτηριστικά, η αιτία δεν βρίσκεται έξω από τον εαυτό μας.
Η Γέννηση του Χρίστου δεν σημαίνει αναγκαστική επικράτηση της αγάπης και της ειρήνης, αλλά αποτελεί αφετηρία διαλόγου, δυνατότητα αλλαγής του ανθρώπου σε τρόπο ώστε, αν ακούσει και ενστερνισθεί το θείο μήνυμα, να μεταβληθεί ριζικά να παύσει να βλέπει το συνάνθρωπό του σαν εχθρό έναντι του οποίου αμύνεται συνεχώς και μάλιστα πολλές φορές επιτιθέμενος, αλλά να τον βλέπει σαν αδελφό για τον οποίο επίσης γεννήθηκε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε ο Υιός του Θεού.
Χαρακτηρίζεται η Ορθόδοξη Εκκλησία ως κατ ἐξοχὴν «Εκκλησία της Αναστάσεως». Κι είναι σωστό. Εξίσου σωστό όμως είναι ότι οι Πατέρες και θεολόγοι της Εκκλησίας μας στρέφουν συνεχώς τις σκέψεις τους γύρω από το «μυστήριο» της σαρκώσεως που αποτελεί το θεμέλιο και το επίκεντρό της θεολογίας, που συνιστά την προϋπόθεση της σωτηρίας των ανθρώπων.
Πέρα όμως από τις χρήσιμες ασφαλώς θεολογικές διατυπώσεις για το μυστήριο της σαρκώσεως του Λόγου, πέρα από την αναγνώριση της ανθρωπολογικής σπουδαιότητας και της αναπλαστικής δυνάμεώς της, πέρα και μέσα από την πανηγυρική ατμόσφαιρα των ωραίων εκκλησιαστικών ύμνων εκείνο που χρειάζεται για τη φανέρωση των συνεπειών της Γεννήσεως του Χριστού είναι το προσωπικό ταπεινό γονάτισμα του καθενός μπροστά στη φάτνη, η απόφαση διαλόγου υπαρξιακού με τον γεννηθέντα και πάντοτε παρόντα μέσα στον κόσμο Σωτήρα. ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
