Καράβι μου άνοιξε πάλι τα πανιά
και χάραξε μες του Αιγαίου τα νησιά.
Γαλάζιο περιστέρι με άσπρα φτερά
δελφίνια ταξιδεύουν στο πέλαγο βαθιά.
Καράβι μου άνοιξε πάλι τα πανιά
και δείξε μου τον ήλιο μες τη συννεφιά.
Μα τώρα που θα φύγω μαζεύω τα φτερά,
γυρεύω μια αγκαλίδα σε μια ακρογιαλιά.
Στίχοι του Κώστα Γεωργουσόπουλου. Ερμηνεύτηκαν απο τη Μαίρη Δαλάκου για πρώτη φορά το 1964. Μουσική Γιάννη Μαρκόπουλου.
Ήρθαν στη μνήμη μου επανειλημμένα τις τελευταίες ημέρες με αφορμή κάποιες εκδηλώσεις.
Γαλάζια περιστέρια τα παιδιά στη Σταυρούπολη την Κυριακή 12/5/2019.
Με άσπρα μεγάλα σκουφιά, γαλάζιες ποδιές, λευκά γάντια, μπροστά στο κτίριο του πρώην Δημαρχείου έκαναν το μεράκι τους σοκολατένια δημιουργία.
Μικρή σε μέγεθος. Μεγάλη, πολύ μεγάλη σε έκφραση. Γιορτάζει η μητέρα, γιορτάζουν οι μητέρες. Οι δικές μας στα διπλανά τραπέζια που απολαμβάνουν τον ήλιο με ενα καφέ, άλλων παιδιών σε άλλα μέρη. Μητέρες ευτυχισμένες που βλέπουν τα παιδιά τους να προκόβουν, να μεγαλουργούν στα γράμματα, τις τέχνες, τον αθλητισμό, τον πολιτισμό. Μητέρες που έφυγαν κακήν κακώς απο τις πατρογονικές τους εστίες λόγω πολεμικών επιχειρήσεων, υφίστανται μύριες όσες κακουχίες να σώσουν τα παιδιά τους να τα δουν να εναρμονίζονται με το λόγο που τα έφεραν στον κόσμο.
Η δική μας μητέρα. Η άγνωστη μητέρα. Στην πρώτη ευκαιρία τη γεμίζουμε πίκρες, στενοχώριες, καϋμούς.
Γέφυρα να ξεχαστούν όλα αυτά σήμερα ενα λουλουδάκι, ενα σοκολατάκι.
Το θέμα δεν είναι στο μικρό, πολύ μικρό, ελάχιστου συμβολισμού δώρο.
Είναι στο μήνυμα που μεταφέρει.
Ήταν εποχές που τα μηνύματα μεταφέρονταν απο τα περιστέρια. Τα έλεγαν, τα λένε ταχυδρομικά.
Αυτό το ρόλο σήμερα έχουμε εμείς, σκέφτηκαν τα παιδιά. Τιμή μας, περηφάνεια μας να τον διαδώσουμε.
Την ίδια ημέρα λίγο νωρίτερα, ενα άλλο περιστέρι σύμβολο των αγέννητων που έχασαν το δρόμο απο την ελευθερία που στερήθηκαν, γεννημένων που χάθηκαν κάνοντας το είδος μας ( άνθρωπο ) να αποστρέψει το πρόσωπό του φτερούγιζε στην εκδήλωση μνήμης των Αρμενίων για τα θύματα της γενοκτονίας που υπέστησαν μπροστά απο 104 χρόνια.
Το βράδυ της προηγούμενης ημέρας στο Δημοτικό Αμφιθέατρο της Ξάνθης με πρωτοβουλία της Ένωσης των Απόστρατων Αξιωματικών Ξάνθης το διαχρονικό περιστέρι των αξιών του Γένους φτερούγιζε πάνω απο τα κεφάλια των θεατών που παρακολουθούσαν εκστατικοί τη Χορωδία της Σχολής Παραδοσιακής και Βυζαντινής Μουσικής της Ιεράς Μητροπόλεως Χαλκίδας σε εκδήλωση μνήμης 566 χρόνια απο την άλωση της Κωνσταντινούπολης και στον απόηχό της στην Ελληνική Λαϊκή Ψυχή. Μαθητές του Μουσικού Σχολείου Ξάνθης έπαιξαν παραδοσιακά μουσικά όργανα.
Kαθ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας που διανύουμε ανάλογα φτερουγίσματα θα έχουμε για τα 100 χρόνια μνήμης της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού.
Πάμπολλες εκδηλώσεις υπογραμμιστικές στιγμών ανεξίτηλου κηλιδώματος.
Tα περιστέρια δε γλυκοκελαδούν όπως άλλα πουλιά.
Ομαδοποιούνται πάραυτα σε χορωδιακά σχήματα.
Έτσι όλα μαζί τα προαναφερθέντα έγιναν συμφωνική ορχήστρα με μαέστρο τον ποιητή της Ρωμιοσύνης Γιάννη Ρίτσο.
Απο το έργο του ποιητή με τίτλο ΄΄ Εαρινή Συμφωνία ΄΄ επέλεξαν να μας αφιερώσουν με όλη τους την αγάπη το στίχο: ΑΞΙΖΕ ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΘΟΥΜΕ.
Στέλιος Αρσενίου
