ΤΟ ΚΑΔΡΟ

Αγαπημένα θέματα δεν έχουμε μόνο εμείς τα φυσικά πρόσωπα.
Έχει ωσαύτως η Ιστορία. Ελληνική ή Παγκόσμια.
Ενα απο αυτά είναι το κάδρο που φιλοξενεί φωτογραφίες απο πρόσωπα, γεγονότα, στιγμές ανεπανάληπτες, μοναδικές.
Στο πέρασμα των χρόνων αντικαθίστανται, απο  άλλες, απο άλλες.
Όταν έχουμε επανάληψη άθλων, περιστατικών μοναδικών με χρώματα που αναζητούμε όμως δεν βρίσκουμε στο χρωματολόγιο διότι είναι βγαλμένα απο ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΨΥΧΗΣ, κάτω απο τη φωτογραφία, λεζάντα, ενα μικρό επεξηγηματικό κείμενο. Επι του προκειμένου. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται.
Στο κάδρο ήταν η φωτογραφία του ΣΤΕΛΙΟΥ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ, νικητή του Μαραθωνίου της Βοστώνης το 1946.
Ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ, Έλληνας αθλητής απο την Κύπρο, δρομέας ημιαντοχής, αντοχής, μέλος της Ελληνικής Εθνικής ομάδας στίβου, υπήρξε Πανελληνιονίκης, Βαλκανιονίκης, νικητής στους Παγκύπριους αγώνες με συμμετοχή σε δύο Ολυπιάδες.
Έτρεξε σκελετωμένος στο διασημότερο μαραθώνιο του κόσμου μετά απο αυτόν της κλασσικής διαδρομής, αφού πούλησε ακόμα και τα έπιπλα του σπιτιού του για τη μετάβασή του στη Βοστώνη, για 7 εκατομμύρια πεινασμένους Έλληνες όπως δήλωσε τότε στους δημοσιογράφους, φορώντας αθλητική φανέλα με τον αριθμό 77, τερματίζοντας πρώτος στις 20 Απριλίου του 1946. Ζήτησε απο τους Αμερικανούς να βοηθήσουν την ΕΛΛΑΔΑ να σταθεί στα πόδια της.
Το γεγονός χαιρετίστηκε με τη φωταγώγηση της ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ, πρώτη φορά μετά την κατοχή, ενώ παρά τον εμφύλιο πόλεμο, οι Έλληνες βγήκαν στους δρόμους γιορτάζοντας το γεγονός.
Πέρασαν έκτοτε 74 χρόνια.
Το κάδρο στην ίδια θέση, ψηλά στον τοίχο, ψηλά στη συνείδηση των Ελλήνων με τη φωτογραφία του ΓΙΑΝΝΗ ΑΝΤΕΤΟΚΟΥΜΠΟ.
Κορυφαίου καλαθοσφαιριστή του ΝΒΑ, κορυφαίου στις προτιμήσεις των Αμερικανών, ειδημόνων και μη, με το χαρακτηρισμό του ΜVP, με το όνομά του σε χιλιάδες παιδιά Αμερικανών πολιτών.
Με την ΕΛΛΑΔΑ να ζει ξανά ενα άλλου τύπου δράμα, του εκτοπισμού απο φίλους και εχθρούς, της οικονομικής εξαθλίωσης, της εκπαραθύρωσης.
Ο ίδιος με τον τρόπο ζωής, τις δηλώσεις στα ΜΜΕ, το έμπρακτο ενδιαφέρον, τις ατέλειωτες δωρεές κάνει τα πάντα να σταθεί η πατρίδα μας στα πόδια της.
ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ 1946.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΤΕΤΟΚΟΥΝΜΠΟ 2019.
Η διαφορά τους, απλά χρονολογική. Δυόμιση γενιές.
Όλα τα άλλα ίδια κι απαράλλαχτα. Όπως και το κάδρο που τους φιλοξένησε, τους φιλοξενεί.
Στέλιος  Αρσενίου

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΤΕΤΟΚΟΥΝΜΠΟ
Δε σε χορταίνω ομολογώ, το μάτι δε θα γιάνει,
μερόνυχτα να σε θωρεί, ΑΝΤΕΤΟΚΟΥΝΜΠΟ ΓΙΑΝΝΗ.
Είναι κάποτε  οι καιροί, ΗΜΙΘΕΟΙ που γίνονται οι θνητοί,
σε όνειρα κι ιδανικά, αιώνιοι άγρυπνοι φρουροί.
Η Σμίλη δυσκολεύεται, περίτεχνα για να λαξεύσει,
ακαταπόνητα τον που μοχθεί, θέλοντας να κυριεύσει,
εκεί όπου τον έταξαν, ή επέλεξε μονάχος,
σύμβολο να αποτελεί, να λένε στάθηκε ΒΡΑΧΟΣ.
Βρέθηκες έτσι ενα πρωΐ, στις Ηνωμένες Πολιτείες,
επίδοξος καλαθοσφαιριστής, σ΄ ανθρώπων μαρτυρίες.
Άθλημα αγαπητό πολύ, μύθων και θρύλων βρίθει,
μορφές όπου λατρεύτηκαν, ζωή σαν παραμύθι,
οι βίοι πλείστων αθλητών, με πάπυρους – περγαμηνές,
παγκόσμια αναγνώριση, πενθηπειρωτικό βεληνεκές.
Όμοιος στάθηκες δίπλα τους, χωρίς να υστερήσεις,
έπαθλα πλείστα βαθμηδόν, κι εσύ να κατακτήσεις.
Πρόκληση είναι η κορυφή, κατάκτηση πολλή μεγάλη,
σκορπάνε ρίγη – ενθουσιασμό, των κορυφών τα κάλλη.
ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ του ΕΝ – ΜΠΙ – ΕΪ, αναδείχτηκες ΕΜ – ΒΙ -ΠΙ,
δόξα μεγάλη για τους ΜΠΑΚΣ και όλη την ΑΜΕΡΙΚΗ.
ΔΟΞΑ για την πατρίδα μας, που σε χαλεπούς καιρούς,
όρθια ψάχνει να σταθεί, ανάμεσα στους ισχυρούς.
Της νεολαίας ΣΥΜΒΟΛΟ, το όνομά σου το μικρό,
είναι δεύτερο όνομα, σε κάθε ΑΜΕΡΙΚΑΝΟ.
ΒΑΛΣΑΜΟ είσαι, γιατρικό, μέρες που η αιμορραγία,
ΓΙΑΝΝΗ μας γενικεύτηκε, σε όλη τη ΓΡΑΙΚΙΑ.
Δε σε χορταίνω ομολογώ, το μάτι δε θα γιάνει,
μερόνυχτα να σε θωρεί, ΑΝΤΕΤΟΚΟΥΝΜΠΟ ΓΙΑΝΝΗ.
Στέλιος  Αρσενίου