Υπάρχει μία ρήση που λέει αν δεν κλάψει το παιδί η μάνα δεν το ταΐζει και ίσως αυτό ταιριάζει απόλυτα με το νησί της Σαμοθράκης ένα από τα δύο σμαράγδια του Βόρειου Αιγαίου.
Η Σαμοθράκη σε σύγκριση με την Θάσο που είναι πολύ κοντά στον κορμό της Περιφέρειας, πολλά από τα προβλήματα της τα έχει λυμένα εν αντιθέσει με την Σαμοθράκη που εκτός από την μεγάλη απόσταση που την χωρίζει από τον κύριο κορμό της Περιφέρειας και πολύ περισσότερο από την Αθήνα παραμένει στην τύχη της και μόνο κάθε καλοκαίρι που τα saos ή οποιαδήποτε άλλη ακτοπλοϊκή γραμμή παρουσιάζει πρόβλημα ακόμη και η Αθήνα θυμάται την Σαμοθράκη
Προβλήματα όμως που προέκυψαν αυτό το καλοκαίρι, όπως οι εγκαταστάσεις του λιμανιού και η μικρή πυροσβεστική δύναμη, ο ελάχιστος αριθμός των εθελοντών πυροσβεστών και η εκπαίδευση αυτών καθώς και ο σχεδιασμός παρέμβασης πολιτών που ζητάει ο δήμαρχος του νησιού να συνδράμουν, έπρεπε από καιρό να ήταν έτοιμα.
Το ερώτημα είναι τι έκαναν οι δήμαρχοι διαχρονικά και μιας και την τελευταία τετραετία αυξήθηκε η επισκεψιμότητα στο νησί τι έκανε ο δήμαρχος Βίτσας για όλα τα παραπάνω; Πόσο πίεσε την Περιφέρεια και πόσο την Αθήνα;
Είδη πέρυσι υψηλόβαθμο διοικητικό πολιτικό στέλεχος της Περιφέρειας στο θέμα της μεταφοράς των απορριμάτων μας έλεγε ότι δεν μπορεί κανένας να συνεννοηθεί με τον δήμαρχο.
Ήδη το νησί καίγεται και κανένας δεν γνωρίζει αν μπορούν να σηκωθούν πυροσβεστικά αεροπλάνα λόγω των σφοδρών ανέμων.
Το λιμάνι δεν χωράει μεγαλύτερο πλοίο και ο κίνδυνος να εγκλωβιστούν οι πολίτες στο νησί με μία φωτιά να καίει ανεξέλεγκτα είναι μεγάλος.
Το ερώτημα καυτό τι έκαναν όλα αυτά τα χρόνια οι δήμαρχοι, η Περιφέρεια και τα συναρμόδια υπουργεία για να μην νοιώθουν αποκομμένοι από την υπόλοιπη Ελλάδα οι κάτοικοι και οι επισκέπτες του νησιού;
