Του Αλέξανδρου Παυλικιάνου
Είναι ξεκάθαρο πλέον που οδηγεί η στρατηγική της Τουρκίας εδώ και μία πενταετία πολλών παραβιάσεων των διεθνών κανόνων.
Είναι ξεκάθαρο του τι θέλει να πετύχει σύμφωνα με τους στρατηγικούς αναλυτές. Θέλει να δημιουργήσει τετελεσμένα γεγονότα πάνω στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και για να το πετύχει διάλεξε τον δρόμο της επίδειξης δυνάμεως απέναντι σε μία αδύναμη – γυμνή και μόνη Κύπρο και μία Ελλάδα που η πολιτική Ελίτ παρόλο που χάλασε την τελευταία 20ετία δισεκατομμύρια σε εξοπλιστικά προγράμματα, έχει υπολογίσιμο έμψυχο προσωπικό αλλά υστερεί σε μοντέρνο εξοπλισμό και φυσικά όχι σταθερή διπλωματική βούληση.
Η τελευταία εικοσαετία διπλωματικής παρουσίας της Χώρας μας θα μπορούσε κάποιος να την χαρακτηρίσει σαν “Βατερλό” αφού στην πράξη, βρισκόμαστε διπλωματικά – αυθαίρετο ίσως πει κανείς αλλά αν κοιτάξουμε την πραγματικότητα κατάματα ίσως είναι ακόμη χειρότερα τα πράγματα- άρα εκτιμούμε ότι διπλωματικά βρισκόμαστε κάπου λίγο μετά την καταστροφή του 22. Αδύναμοι, ανήμποροι να υπερασπίσουμε την εδαφική μας ακεραιότητα, χωρίς συμμαχίες – συμφωνίες δεσμευτικές απέναντι μας, ως Χώρα και πολλά διπλωματικά σύννεφα από την επαφή μας με τους “Εταίρους” κάτι που είναι βέβαιο ότι στο διπλωματικό “αλισβερίσι” είναι δύσκολο η διπλωματίας να φέρει επιθυμητά για την Χώρα αποτελέσματα.
Οι τρόποι αντίδρασης της Ελλάδος εκτιμούμε ότι είναι δύο μιας και τα περιθώρια με την επιθετικότατη συμπεριφορά της Τουρκίας στενεύουν.
Ή θα καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την Τουρκία νομιμοποιώντας στην ουσία την τακτική του πειρατή της Μεσογείου;
Ή απλά θα αντιπαραθέσει τα όπλα της και ότι βγει.
Όσο για το θέμα των Νοτίων συνόρων της Τουρκίας, δεν υπάρχει, εκτιμούμε θέμα το οποίο θα σταθεί εμπόδιο για να συνεχίσει την επιθετική της γραμμή απέναντι στην Ελλάδα γιατί όλο το σκηνικό είναι στην ζώνη ενδιαφέροντος της Αμερικής όπου στην ουσία είναι άμεσος συνομιλητής με την Τουρκία και κάπου εκεί στο “αλισβερίσι” θα λυθεί η ανωμαλία των νοτίων συνόρων της γειτονικής χώρας αφού ναι μεν η Αμερική θέλει ένα Κουρδιστάν ελεύθερο για να ελέγχει για λογαριασμό της τους αγωγούς του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, αλλά θέλει και την Τουρκία στο ΝΑΤΟ. Απλά θα κάνει τα χατίρια στην Τουρκία μετά από το γνωστό ανατολίτικο παζάρι, οπότε η Τουρκία κάτι θα κερδίσει, κάτι θα χάσει θα πετύχει σε ένα μεγάλο ποσοστό τον στόχο της.
Δυστυχώς στην Μεσόγειο τα θέλει όλα και ο Αμερικάνικος παράγοντας είναι ουδέτερος επιτρέποντας στην Τουρκία ουσιαστικά να πάρει ότι περισσότερο μπορεί μιας και η αντίσταση της Ελλάδος διπλωματικά δεν φέρνει κανένα απολύτως αποτέλεσμα απέναντι σε μία αγορά 80 και βάλε εκατομμυρίων που είναι η Τουρκία.
