Ένοπλες δυνάμεις και πολιτικό σύστημα. Σχέσεις συμφέροντος;

Η ΣΥΜΠΡΑΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ;

Ο εχθρός «εξ ανατολών» είναι δεδομένος.

Η αδιαφορία των πολιτικών για την ασφάλεια της Χώρας, παραπέμπει στο έστω και δέκα τετραγωνικά μέτρα ελληνικής γης να υπάρχει όπου μπορούν να ασκήσουν τα πολιτικά τους «καθήκοντα» οι πολιτικοί μας, τους είναι αδιάφορα όλα τα άλλα.

Αυτόματα αυτό σημαίνει ότι η Χώρα είναι απογυμνωμένη και αδύναμη να προστατεύσει τα δικαιώματα στον πλούτο που διαθέτει στην γη και την θάλασσα. Τους πολιτικούς ενδιαφέρει -αυτοί – να είναι «καρφωμένοι», στην πληρωμένη από άλλους καρέκλα. Τα υπόλοιπα, γαία πυρί μιχθήτω.

Μέχρι σήμερα το πολιτικό σύστημα από την μεταπολίτευση και μετά και ειδικότερα από την διακυβέρνηση του τόπου από τον Α. Παπανδρέου και μετά – μη εξαιρουμένων των κυβερνήσεων της ΝΔ – , το θέμα των ενόπλων δυνάμεων είχε να κάνει με το ρουσφέτι, τα τοπικά οικονομικά συστήματα και φυσικά τους σταυρούς που ο καθένας ήθελε να μαζέψει μέσα από μία οργανωμένη κοινωνία όπως είναι ο στρατός.

Το θέμα της προστασίας της χώρας, μοιραία ήρθε σε δεύτερη μοίρα και οι Έλληνες ψηφοφόροι ψήφιζαν αυτούς που θα μείωναν την θητεία και θα «έτρωγαν» τα λιγότερα από τις αμυντικές δαπάνες.

Αυτό το «έτρωγαν» από τις αμυντικές δαπάνες,  μοιραία οδήγησε στα μνημόνια και τα μνημόνια οδήγησαν στον μαρασμό των ενόπλων δυνάμεων όπως και των Σωμάτων Ασφαλείας.

Σήμερα δυστυχώς, όλοι αντιλαμβάνονται τι σημαίνει να έχεις ισχυρές ένοπλες δυνάμεις προκειμένου να στηρίξεις την εξωτερική σου πολιτική όπως ακριβώς πράττει ο Ερντογάν. Έχει την δυνατότητα να θυσιάσει εκατομμύρια ψυχές – αναλώσιμες- για να πετύχει την εξωτερική του πολιτική. Εμείς;Το πολιτικό σύστημα το κατάλαβε γιατί είδε μία καλή ευκαιρία να «φάει» από τα πλούτη που κρύβει η θάλασσα και το υπέδαφος της Ψωροκώσταινας  αλλά έχει απέναντι της έναν Ερντογάν που  μπορεί να και έχει την δύναμη να διεκδικεί αυτό το «φάγωμα» για πάρτι του δικού του πολιτικού συστήματος και την συντήρηση της οικογενειακής μαφίας που λυμαίνεται τον κρατικό κορβανά της Τουρκίας.

Με απλά λόγια, όταν το «βρώμικο» πολιτικό σύστημα της Χώρας κατάλαβε ότι μπορεί να δουλέψει τους θησαυρούς που κρύβει η θάλασσα της Μεσογείου και να «κονομήσει»,  βλέπε φυσικό αέριο και υδρογονάνθρακες στην Μεσόγειο και ότι μπορεί να πετύχει τον σκοπό του έχοντας στην φαρέτρα της εξωτερικής του πολιτικής ισχυρές ένοπλες δυνάμεις,  είδε  ότι χάνει το παιγνίδι. Αυτός είναι και ο λόγος που όλο και περισσότερο ακούγετε ο εκσυγχρονισμός των ενόπλων δυνάμεων.

Αναζητούν πλέον όλοι,  ένα αμυντικό σύστημα ισχυρό, όμως δυστυχώς αυτό το ισχυρό αμυντικό σύστημα το αποδυνάμωσε το ίδιο το πολιτικό σύστημα.

Για να πετύχουν τους σκοπούς του πλουτισμού τους, θα πρέπει να δημιουργήσουν ένα αμυντικό σύστημα που να μπορεί να προστατεύσει τα συμφέροντα τους.

Ο γράφων δεν ομιλεί για συμφέροντα του Έθνους, των πολιτών, αυτά ήδη έχουν θυσιαστεί στον βωμό της παγκοσμιοποίησης. Άρα πλέον, οι επαγγελματίες πολιτικοί, οι οποίοι επένδυσαν για να φτάσουν εδώ, θα πρέπει να «ρεφάρουν». 

Αυτό στις παρούσες συνθήκες  είναι δύσκολο.

Απέναντι τους, έχουν τον Ερντογάν που  μπορεί άνετα να «δουλέψει» για «πάρτι» του  γιατί επένδυσε στον στρατό του και την ισχύ των όπλων.

Μοιραία, αν δεν αλλάξει ριζικά η αναδιοργάνωση των ενόπλων δυνάμεων, κάτι που θέλει χρόνο ή ηθική πολιτική βούληση, τα πράγματα είναι δύσκολα για τους εδώ πολιτικούς επαγγελματίες.

Σημειώνουμε εκ νέου ότι τα συμφέροντα των πολιτών δεν υπολογίζονται, αυτά είναι παράπλευρες απώλειες.

Σαφώς  το πολιτικό σύστημα και οι δορυφόροι του που λυμαίνεται την Ελλάδα δεν διαθέτει ούτε τον χρόνο ούτε τους πόρους.

Μοιραία, θα «πουλήσει» το ορυκτό μας πλούτο «μπιρ παρά» συμπράττοντας με τον Ερντογάν για την εξόρυξη του φυσικού πλούτου μήπως και περισσέψει κανένα ψίχουλο για το ίδιο το πολιτικό σύστημα.