Αυτά πρέπει να γίνουν για την Σαμοθράκη

ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΠΑΠΑΤΟΛΙΔΗ ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ (9.10.2019) ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ ΜΕΤΑ ΤΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ

Το παράδειγμα της Σαμοθράκης είναι εμβληματικό κατά τη γνώμη μας γι αυτό που θεωρείτε ανάπτυξη στα πλαίσια του σημερινού συστήματος. Πρόκειται για ένα νησί που δε χαρακτηρίζεται από εντατική τουριστική δραστηριότητα, πανάκριβες μονάδες,  έναν από τους λεγόμενους τοπ προορισμούς. Γι αυτό ακόμη και το καλοκαίρι το εφοπλιστικό ενδιαφέρον δεν είναι το ίδιο έντονο όπως σε νησιά σαν τη Σαντορίνη, την Κρήτη ή αλλού. Το χαμηλότερο προσδοκώμενο κέρδος, σε ένα σύστημα που οι μεταφορές είναι πεδίο κερδοφορίας, εμπόρευμα δηλαδή και όχι κοινωνικό αγαθό, οδηγούν τη Σαμοθράκη να είναι νησί που οι εφοπλιστές παρκάρουν τα σαπάκια τους. Η πλήρης απελευθέρωση των μεταφορών, μαζί με τα νόμιμα δωράκια στους εφοπλιστές,  παρά τις διακηρύξεις τόσο της σημερινής όσο και της προηγούμενης κυβέρνησης οδήγησαν σε μια σειρά διαγωνισμούς που είχαν το ίδιο αποτέλεσμα, το ένα σαπάκι να διαδέχεται το άλλο. Άλλωστε το χειμώνα πέρυσι είχαμε ξανά προβλήματα μόνο που τότε δεν υπήρχαν τουρίστες στο νησί. Από την άλλη ακριβώς γιατί στο νησί δεν δραστηριοποιούνται μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι και τα έργα αποκατάστασης και βελτίωσης των υποδομών είτε των δρόμων, είτε των αντιπλημμυρικών, δεν αφήνουν άμεσο σοβαρό κέρδος, έχουν οδηγήσει στη σοβαρή καθυστέρηση και ανυπαρξία ακόμα κρίσιμων έργων που προστατεύουν την ανθρώπινη ζωή και περιουσία των μικροπαραγωγών και αυτοαπασχολούμενων, αλλά και των εργαζομένων.

Κατά τη γνώμη μας, η συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου στην Σαμοθράκη δε θα προσθέσει κάτι παραπάνω, αν είναι έτσι κάθε φορά που θα έχουμε μια καταστροφή να πηγαίναμε και στο αντίστοιχο μέρος, μπορεί να συμβολίζαμε κάτι, ή να λέγαμε εκεί παχιά λόγια, τα προβλήματα όμως δε θα λύνονταν. Σήμερα χρειάζεται να αναπτυχθεί αγώνας αποφασιστικός για να μπουν μπροστά οι ανάγκες των κατοίκων, του λαού του νησιού, για να μπουν σε προτεραιότητα τα έργα που έχει ανάγκη ο κόσμος.  Χρειάζεται να αναπτυχθούν αγώνες και διεκδικήσεις, να στηριχτούν αυτοί οι αγώνες, που στο στόχαστρο θα βάλλουν την πολιτική που έχει αποκλειστικό γνώμονα σε κάθε της έκφανση τη στήριξη του κέρδους των λίγων εις βάρος της ζωής και των δικαιωμάτων των πολλών.  Στη βάση αυτή είναι αναγκαία οι μεταφορές, οι δρόμοι, οι υποδομές τα έργα προστασίας της ζωής του λαού, δε μπορεί να είναι εμπορεύματα, δε μπορεί να έχουν κριτήριο το κέρδος, γιατί τότε θα υπάρχουν κάθε χρόνο κάθε εποχή πολλές Σαμοθράκες με άλλα ονόματα ή ακόμα χειρότερα θα υπάρχουν και άλλες Μάνδρες ή και άλλες περιοχές σαν το Μάτι. Στη βάση αυτή είναι αναγκαία οι συγκοινωνίες να είναι λαϊκή περιουσία, να διασφαλίζουν την ασφαλή πρώτα απ όλα απρόσκοπτη σύνδεση με σύγχρονα πλοία και πλήρη εργασιακά δικαιώματα, με φτηνά εισιτήρια για το λαό τους νησιώτες χειμώνα καλοκαίρι. Πιο συγκεκριμένα ζητάμε:

 

  • Να εξασφαλιστεί η συνεχόμενη σύνδεση του νησιού με την ηπειρωτική Ελλάδα με ασφαλή και σύγχρονη ακτοπλοϊκή συγκοινωνία, με πληρώματα με πλήρη εργασιακά δικαιώματα, με ευθύνη του κράτους, ώστε να λάβει τέλος η χρόνια ταλαιπωρία.
  • Να αποζημιωθούν πλήρως οι επαγγελματίες του νησιού, οι οποίοι μέσα στην τουριστική περίοδο έχουν δεχτεί μεγάλο πλήγμα από τις ακυρώσεις των επισκεπτών.
  • Να συνταχθούν μελέτες και να πραγματοποιηθούν τεχνικά έργα για την ανακατασκευή και τον εκσυγχρονισμό των λιμανιών του νησιού (Καμαριώτισσα και Θέρμα), που να τα καθιστούν κατάλληλα για την εξυπηρέτηση των σύγχρονων αναγκών των κατοίκων και των επισκεπτών.
  • Να επανέλθουν τα προγράμματα κοινωνικού τουρισμού μαζικά για τις λαϊκές οικογένειες χειμώνα καλοκαίρι, εντάσσοντας και μικρομεσαίες τουριστικές επιχειρήσεις του νησιού.

 

ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΘΡΑΚΗΣ

Τοποθέτηση του επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης Δημήτρη Παπατολίδη στο Περιφερειακό Συμβούλιο στις 9-10-2019 για την υπόθεση της επένδυσης χρυσού στη Θράκη

 

Με τις τελευταίες δηλώσεις του πρωθυπουργού της ΔΕΘ ήρθε στη δημοσιότητα ξανά το ζήτημα της επένδυσης του Χρυσού στην περιοχή μας και πιο ειδικά στις Σάππες της Ροδόπης και το Πέραμα του Έβρου. Το θέμα ποτέ ουσιαστικά δεν είχε κλείσει, αφού και η προηγούμενη κυβέρνηση έβαζε δήθεν προσκόμματα, όμως ποτέ δεν έκλεισε τις πόρτες στους χρυσοθήρες.

Η αντίδραση σήμερα των βουλευτών αλλά και στελεχών  του ΣΥΡΙΖΑ, είναι τουλάχιστον υποκριτική, αφού σαν κυβέρνηση όχι μόνο δεν τόλμησε να ακυρώσει τις επενδύσεις τόσο σε Χαλκιδική όσο και στην περιοχή, αλλά προσπαθούσε να δημιουργήσει προσκόμματα που απλά έδιναν τη δυνατότητα στους ομίλους να δουλεύουν στη  ¨σκιά¨ να προσπαθούν να εξαγοράσουν συνειδήσεις να παρεμβαίνουν στις τοπικές κοινωνίες, αξιοποιώντας την υπαρκτή  άσχημη κατάσταση των εργαζομένων για να τους συντάξουν με τα σχέδια τους. Η σημερινή  κυβέρνηση αλλά και η προηγούμενη  του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και οι παλιότερες  διατήρησαν τον κομμένο και ραμμένο μεταλλευτικό κώδικα στα μέτρα των ομίλων, υποστελέχωσαν  παραπέρα κρατικές υπηρεσίες ελέγχου για παράδειγμα που αφορούν τη διασφάλιση των όρων υγιεινής και ασφάλειας σε ορυχεία και λατομία, σε μια περίοδο που έγινε ρεκόρ εργατικών ατυχημάτων στην περιοχή.

Η Λαϊκή Συσπείρωση και παλιότερα  και σήμερα τοποθετείτε με την ίδια ξεκάθαρη θέση βάζοντας ως αποκλειστικό κριτήριο τις ανάγκες του λαού και των εργαζομένων. Στη βάση αυτή τοποθετείτε αρνητικά στην παραχώρηση του ορυκτού πλούτου και ιδιαίτερα του χρυσού σε μονοπωλιακούς ομίλους, πολύ περισσότερο που μια τέτοια επένδυση εγκυμονεί σοβαρούς περιβαλλοντολογικούς και άλλους κινδύνους για τους κάτοικους και την περιοχή.

 

Πιο συγκεκριμένα, μας απασχολεί οπωσδήποτε ότι ο χρυσός ως πολύτιμο μέταλλο σε περίπτωση εξόρυξής τους δεν μπορούν να αναπληρωθούν και έτσι χάνεται η δυνατότητα μιας ενδεχόμενης μελλοντικής φιλολαϊκής αξιοποίησής τους. Αυτή η ιδιαιτερότητα δεν αφορά αποκλειστικά τη Β/Α Χαλκιδική και μελλοντικά μόνο την περιοχή μας ή την εξόρυξη χρυσού μόνο. Η ίδια συλλογιστική αφορά κάθε ορυκτό πόρο μεγάλης αξίας που μπορεί να εξορυχτεί σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα. Το παράδειγμα της εξόρυξης πετρελαίου από το υπέδαφος της Ελλάδας είναι το άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Δηλαδή δίνονται κρίσιμοι ορυκτοί πόροι για να βγάζουν τεράστια κέρδη μονοπωλιακοί όμιλοι, εις βάρος της μελλοντικής δυνατότητας να τους αξιοποιήσει μια πραγματική εργατική λαϊκή εξουσία, με ασφαλής μεθόδους για να ικανοποιήσει τις λαϊκές ανάγκες και όχι για τα κέρδη των λίγων.

Καπιταλιστικό κέρδος και φιλολαϊκή ανάπτυξη είναι έννοιες αντίθετες και αυτή η αντίθεση εκφράζεται και στην καταστροφή του περιβάλλοντος, στην εκμετάλλευση των φυσικών πόρων. Τα όποια μέτρα παίρνουν οι εταιρίες μπαίνουν πάντα στη ζυγαριά της καπιταλιστικής κερδοφορίας και σχεδιάζονται έτσι ώστε να μη συμπιέζεται υπερβολικά το καπιταλιστικό κέρδος. Οι περιβαλλοντικές μελέτες εκπονούνται από τα μελετητικά τους τμήματα και μελετητικές εταιρίες-«πελάτες» των ομίλων με βάση νομοθεσία και κανονισμούς που προσπαθούν να «ισορροπήσουν» μεταξύ ενός ελάχιστου δείκτη ασφάλειας και της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Η αντίθεση επίσης στελεχών της ΝΔ, όπως και του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και επιχειρηματικών ομίλων, δε γίνεται στη βάση της υπεράσπισης του δικαιώματος του λαού μας φυσικά,  να διατηρήσει το δικό του πλούτο, να μην παραχωρείτε σε ομίλους για να αυξάνουν τα κέρδη τους.

Η αντίθεση τους δεν εδράζεται στο συνολικό τους ενδιαφέρον για το περιβάλλον, αφού την ώρα που διαμαρτύρονται για το χρυσό, έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους για την παραχώρηση αιγιαλών σε τουριστικούς ομίλους, σιωπούν στην επιβάρυνση του περιβάλλοντος σε ΒΙΠΕ της περιοχής, σε ολόκληρους οικισμούς που ζει η εργατική τάξη η φτωχολογιά. Βάζουν φαρδιά και πλατιά την υπογραφή τους εστησε εργοστάσια καύσης απορριμάτων και λειτουργία απαράδεκτων ΧΥΤΑ. Όπως στη Φυλή, επιβαρύνοντας την υγεία του λαού και προκαλώντας παραπέρα επιβάρυνση του περιβάλλοντος. Οι ίδιοι παραμένουν σημαιοφόροι της καπιταλιστικής ανάπτυξης της ανάπτυξης για λίγους με μισθούς και συντετριμμένα δικαιώματα.

Η πείρα άλλωστε από την επένδυση στη Χαλκιδική είναι χαρακτηριστική:

η εξορυκτική δραστηριότητα χρυσού στη Β/Α Χαλκιδική είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα καπιταλιστικής ανάπτυξης που, όπως υπόσχεται η κυβέρνηση και η αστική τάξη γενικότερα, πρόκειται να λύσει τα «προβλήματα της χώρας».

Η εξορυκτική δραστηριότητα φωτογραφίζει και αποκαλύπτει το χαρακτήρα της ανάπτυξης με την οποία η αστική τάξη και οι αστικές κυβερνήσεις καλλιεργούν την αυταπάτη ότι θα λύσουν τα προβλήματα των εργαζόμενων και του λαού της χώρας. Τα 317.000 στρέμματα εξαγοράστηκαν στην τιμή των 11 εκ. ευρώ, ποσό ελάχιστο σε σχέση με το τεράστιο μέγεθος του συνολικού χρυσού που βρίσκεται στο υπέδαφος της συγκεκριμένης εξορυκτικής δραστηριότητας, το οποίο φτάνει με βάση επιστημονικές εκτιμήσεις τους 160 τόνους. Σε μεγάλο βαθμό, το επενδυτικό σχέδιο της Ε.Χ. πέραν όλων των άλλων στηρίζεται και στη δυνατότητα της εταιρίας να πουλάει το χρυσό ακατέργαστο μαζί με άλλα μέταλλα σε μια θυγατρική της επιχείρηση σε φορολογικό παράδεισο, επιτρέποντας την καταγραφή πολύ μικρότερων κερδών για την επιχείρηση στην Ελλάδα.

Οι εργαζόμενοι του έργου αντιμετωπίζουν τις δύσκολες συνθήκες εργασίας που επικρατούν στα ορυχεία και στα εργοστάσια επεξεργασίας. Η εργασία εκτός από τις συνήθεις συνέπειες μιας βαριάς εργασίας περιλαμβάνει και πρόσθετες δυσκολίες. η ψυχική και σωματική τους υγεία επιβαρύνεται ιδιαίτερα. Βασικό κριτήριο είναι να μη χαθεί χρόνος εργασίας στο έργο. Δεν είναι τυχαίο πως σημειώνονται συχνά εργατικά ατυχήματα στο χώρο των μεταλλείων, πολλά από τα οποία είναι και θανατηφόρα. Συγκεκριμένα για την εξόρυξη χρυσού έχουν εκφραστεί μια σειρά επιφυλάξεις που αφορούν τόσο τον τόπο της εξόρυξης με τη δέσμευση μιας μεγάλης έκτασης πάνω στο βουνό για βιομηχανική δραστηριότητα, όσο και στη βασική τεχνική επεξεργασίας του μεταλλεύματος που μπορεί να προκαλέσει μόλυνση εδαφών και υδροφόρου ορίζοντα. Όσον αφορά την επεξεργασία του μεταλλεύματος αμφισβητείται η δυνατότητα εφαρμογής της χωρίς χρήση κυανίου τόσο κατά την τελική φάση όσο και κατά τη διαδικασία εμπλουτισμού. Συγκεκριμένα η μέθοδος flash smelting – «ακαριαίας τήξης» που προτείνεται, χωρίς χρήση κυανίου, δεν έχει εφαρμοστεί ακόμα σε συμπυκνώματα μεταλλείων με τη συγκεκριμένη σύνθεση σε βιομηχανική κλίμακα. Ως Λαϊκή Συσπείρωση έχουμε υιοθετήσει αυτές τις επιφυλάξεις, επισημαίνοντας τους κινδύνους πρώτα και κύρια για τους εργαζόμενους στο έργο, αλλά και συνολικά για την περιοχή.

Το βασικό ζήτημα είναι ποιος κατέχει το φυσικό-ορυκτό πλούτο, ποιος οργανώνει και διευθύνει την παραγωγή, ποιος απολαμβάνει τον πλούτο που παράγεται. Παράλληλα, ποιος είναι αυτός που σχεδιάζει και υλοποιεί μέτρα υγιεινής-ασφάλειας και προστασίας του περιβάλλοντος, ποιος τα εφαρμόζει και με ποιο κριτήριο.

Η Λαϊκή Συσπείρωση καλεί το λαό τους εργαζόμενους, κάθε σωματείο φορέα του μαζικού λαϊκού κινήματος, να βρεθεί απέναντι στην παραχώρηση του χρυσού στους μονοπωλιακούς ομίλους, να παλέψει ενάντια σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, να παλέψει κατά τη ανάπτυξης που έχει γνώμονα το καπιταλιστικό κέρδος, θυσιάζοντας τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα και καταχτήσεις, το ίδιο το περιβάλλον.

ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΑΝ. ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ- ΘΡΑΚΗΣ