Με τρεις θεματολογικές παρεμβάσεις, αποφάσισε ο Στέλιος να δηλώσει για μία ακόμη φορά την παρουσία του στον κόσμο του “γράφειν”
ΓΙΟΡΤΕΣ ΣΤΗΝ ΞΑΝΘΗ
Μέρα με τη μέρα έρχονται ολοένα πιο κοντά οι πολυπόθητες μέρες των Γιορτών.
Το ανθρώπινο Γένος μέσα από τον ορυμαγμό όσων βιώνει σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης ατενίζει στη γέννηση του Θεάνθρωπου, την έλευση του Νέου Έτους, τον Καθαγιασμό των Υδάτων, πλείστων όσων μας γεμίζουν δύναμη για τη συνέχεια της ζωής.
Οι πόλεις, τα δημοτικά διαμερίσματα στολίζονται, φωταγωγούνται.
Δημιουργείται το μικροκλίμα που θα μας εισαγάγει στο ευρύτερο που δεν είναι άλλο από τη γαλήνη της ψυχής μας.
Αν ακόμα και τις μέρες αυτές δεν καταφέρουμε να δώσουμε χαρά στα παιδιά, να νοιώσουμε κι εμείς οι μεγάλοι παιδιά, όλα είναι άνευ περιεχομένου.
Πρώτος – πρώτος εγώ.
Ποτέ δεν αισθάνθηκα τι σημαίνει περιεχόμενο.
Το αναζητώ σε μεγαλουπόλεις του εξωτερικού, στα μακρινά εξωτικά ταξίδια που θα μου δώσουν τη χαρά αλλαγής των κλιματικών συνθηκών, μιας και θα αναζητώ καρχαρίες να με καταπιούν σε παραλίες με θερμοκρασίες 35 – 40 βαθμούς Κελσίου.
Έχω κάποια ΄΄ αρετή ΄΄ ακόμα.
Πριν επιβιβαστώ στο αεροπλάνο, περνάω γενεές δεκατέσσερις όλους μα όλους όσους συμβαίνει να έχουν λογής – λογής αρμοδιότητες.
Άπαντες στο πυρ το εξώτερο εκτός από μένα και όλους τους κοπανατζήδες.
Εφέτος όμως κάτι δεν πάει καλά. Θα είμαι κι εγώ για τις Γιορτές στην πόλη μου την ΞΑΝΘΗ, την πόλη που γεννήθηκα και κατάγομαι.
Είδα τη νέα Δημοτική Αρχή να ανασκουμπώνεται. Να παλεύει μέσα από δράσεις να κρατήσει τον κόσμο μας εδώ.
Να μην ανταμώνουμε οι περισσότεροι στα Τρίκαλα, στην Ονειρούπολη, αλλού όπου…
Κακό αυτό αλλά…
Οι βιβλικές φωτιές στον αρκτικό κύκλο, στον Αμαζόνιο, στην Καλιφόρνια, στην Αυστραλία, οι επίσης βιβλικές πρόσφατες πλημμύρες και καταστροφές στην πατρίδα μας έκαναν το διεστραμμένο μου μυαλό μου να το…πάρει αλλιώς.
Συνέλαβα το τομάρι μου σε κάποιες ακόμα ελεγχόμενες θέσεις offside, όπως.
– Κάλεσα φίλους από τα παλιά να έρθουν στην ΞΑΝΘΗ να τους φιλοξενήσω, να τους πάω να δούνε τις ξεχωριστές ομορφιές της. Να δούνε όλα όσα μας φέρνουν κατά καιρούς πολύ ψηλά στον πλανήτη μας, στην πατρίδα μας. Δεν είναι λίγα.
– Έκανα πρόγραμμα να βρεθώ κοντά στους ανθρώπους της καθημερινότητας, του μόχθου, των στερήσεων.
– Σκέφτηκα να περάσω από κάποια ιδρύματα που ίσως βρεθώ κι εγώ τα επόμενα χρόνια, από τα επείγοντα περιστατικά του Νοσοκομείου, όπου ΄΄ βραβεύτηκα ΄΄ στο παρελθόν για υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ, υπερβολική ταχύτητα.
Με οδήγησε σε κάποιους τοίχους, μα τι τοίχους. Του χάρου…στίχους.
Πάνε και τους κάνουν στα σημεία που η αδρεναλίνη από τα γκάζια σε… απογειώνει. Δεν θα το συγχωρέσω στους κτίστες ποτέ.
– Άκουσα, διάβασα, είδα φωτογραφίες από τοπία σαν το δασικό χωριό, τους βιότοπους, τη Βιστωνίδα, τα Πομακοχώρια, την Κοττάνη όπου ένας πρώην εκπαιδευτικός, ο Τζεμήλ, σε μια ταβέρνα λαογραφικό μουσείο με πρυτανεία της πομακικής κουζίνας, σαν σύγχρονος Αρχιμήδης έδωσε κίνηση με υδατόπτωση στις σούβλες.
– Άρχισα να ανακαλύπτω τον εαυτό μου ο… κόπανος. Τώρα που βγαίνω στη σύνταξη. Ας είναι. Κάλλιο αργά, παρά ποτέ.
Θα κάνω ακόμα κάτι. Για μένα είναι ανοσιούργημα. Τρομακτικού μεγέθους αμάρτημα. Θα κάνω κι εγώ κάτι. Δίπλα στους συμπολίτες μου, στρατευμένους από χρόνια στον εθελοντισμό, την προσφορά στο συνάνθρωπο. Με συνεπήρε αυτή η κατάσταση.
Να σας εξομολογηθώ κάτι ακόμα. Δεν το συνηθίζω.
Ο Άη – Βασίλης εμένα το δώρο μου το έφερε. Είναι ένας καθρέφτης. Στη βάση του γράφει με κεφαλαία γράμματα.
ΠΡΙΝ ΑΡΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΒΡΙΖΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ, ΚΟΙΤΑΞΟΥ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΣΕ: ΕΣΥ ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ;
Έκανα το λάθος να κοιταχτώ κάποιες φορές. Πολλά μέτρα offside. Πολλά μέτρα.
΄΄ Στραβά να καθίσουμε, ίσια να μιλήσουμε ΄΄ το δόγμα του αείμνηστου πατέρα μου, του κυρ – Παναγιώτη.
Σε κάθε περίπτωση εφέτος Γιορτές στην ΞΑΝΘΗ με συμμετοχή.
Αξίζει η πόλη μας χωριανοί. Να είστε βέβαιοι. Ας την έχουμε σαν τα μάτια μας.
ΟΙ ΖΑΧΑΡΟΚΑΛΑΜΙΤΣΕΣ
Νεράϊδες ξακουστές στα πέρατα της Γης είναι οι ζαχαροκαλαμίτσες.
Ζούνε, μεγαλουργούν, βοηθάνε τους ανθρώπους να κάνουν πολλά πράγματα για το τραπέζι τους, για τις αγορές.
Έχουν μακρινούς συγγενείς πέρα από τον Ατλαντικό, στη Μαύρη Θάλασσα, στην Άπω Ανατολή και αλλού.
Στην όμορφη ΞΑΝΘΗ βρέθηκαν περαστικές πριν από κάποια χρόνια τέτοιες μέρες, για να συντροφεύουν τα παιδιά σαν διηγήματα της Δήμητρας Πυργελή, σαν παραμύθια από τους παραμυθοθράκες, σαν αναπόσπαστες των ημερών ονειρικές υπάρξεις.
Τις βλέπαμε στα καφέ με άλλα πλάσματα, να πετάνε τη νύχτα και να στροβιλίζονται από τους αγέρηδες, κάποιες να τρυπώνουν στις καμινάδες για να τις επιθεωρήσουν πριν έρθει ο Άη – Βασίλης.
Εδώ έμειναν να ζούνε πολλές ζαχαροκαλαμίτσες.
Η ΓΕΝΙΣΕΑ είναι το χωριό τους, το μοναδικό χωριό σε όλη την Ευρώπη που ζούνε ζαχαροκαλαμίτσες.
Για το λόγο αυτό είναι άγνωστες στη μυθολογία των βόρειων χωρών.
Πως έγινε αυτό;
Μπροστά από μερικά χρόνια μια γιαγιά από τη ΓΕΝΙΣΕΑ με μυαλό που μοιάζει καταπληκτικά με ραντάρ, η γιαγιά Τασούλα τις είδε να βγάζουν selfies, να κάνουν χαρούλες, αστεία. Το σελφοκόνταρο της φωτογραφικής τους μηχανής ήταν ένα καλάμι, γιατί το κανονικό το ξέχασαν στο σπίτι.
Τις κέρασε φρέντο εσπρέσο, τσάϊ, μοχίτο, τις καλόπιασε σαν λύκος πεταλωμένος που είναι, έπιασαν τη συζήτηση.
Όταν η γιαγιά Τασούλα έμαθε την ιστορία τους τι έκανε λέτε;
Έκανε πρόταση στις ζαχαροκαλαμίτσες να μείνουν για πάντα στη ΓΕΝΙΣΕΑ.
Έτσι και έγινε. Οι ζαχαροκαλαμίτσες έγιναν δημότισσες του Δήμου ΑΒΔΗΡΩΝ, απέκτησαν δικαιώματα, παντρεύτηκαν καλαμήτσους που τους διαμόρφωσαν στη συνέχεια σε ζαχαροκαλαμήτσους, έκαναν οικογένεια, ποδοσφαιρική ομάδα να παίζουν με τις βασίλισσες της Θράκης, άλλες ομάδες, όλα πρίμα, excellent κι ωραία.
Κοντά στη γιαγιά Τασούλα και κάποιες ακόμα κυρίες ξεκίνησαν επιχείρηση αξιοποίησης της ομορφιάς, των δεξιοτήτων, της ευστροφίας, της νοστιμιάς που έχει το κορμί τους. Έγιναν διάσημες. Εξώφυλλα σε περιοδικά, ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση, άρθρα σε εφημερίδες, ροφήματα στη Μύκονο.
Εκεί στη Μύκονο έκαναν μεγάλες γνωριμίες και φιλίες… έγραψαν.
Για δυο μοχίτο Γενισέας σεΐχηδες και εμίρηδες σφάζονταν στην ποδιά τους.
Τι άλλο έκαναν οι ζαχαροκαλαμίτσες από κοινού με τις κυρίες της Γενισέας;
Πετιμέζι, φουντουκόπαστα, ταχίνι, φυστικοβούτυρο, μα πάνω από όλα μοχίτο.
Πίνεις… και ξαναπίνεις… και ξαναπίνεις…Κοιμάσαι εμίρης, ξυπνάς κακομοίρης.
Κατά την παράδοση τέτοιες γιορταστικές μέρες οι ζαχαροκαλαμίτσες με τους ζαχαροκαλαμήτσους και τα ζαχαροκαλαμητσάκια γίνονται μια μεγάλη ομάδα, λένε τα κάλαντα, γλυκαίνουν τον κόσμο με τα προϊόντα τους, αντικαθιστούν τα σελφοκόνταρα με ζαχαροκαλαμοκόνταρα για να είναι όλο γλύκα οι selfies, πηγαίνουν από τη γιαγιά Τασούλα και τις άλλες κυρίες με τις οποίες έχουν συνεταιριστεί να ανταλλάξουν ευχές, δώρα.
Και παντού χαράς χοροί και χαράς τραγούδια…
ΟΙ ΑΥΓΟΦΕΤΟΥΛΙΤΣΕΣ
Πέρα από όσα τραγικά γεγονότα συμβαίνουν σωρηδόν τον τελευταίο καιρό, δε μας διαφεύγει πως έρχονται Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Θεοφάνεια, μέρες με ξεχωριστή σημασία και μηνύματα για το σύνολο των κατοίκων του πλανήτη μας.
Οι άνθρωποι φροντίζουν για κάποιες φαντασμαγορικές εκδηλώσεις τις μέρες αυτές.
Πρωταγωνιστής ο ιδιαίτερος, σπάνιος, ξεχωριστός κόσμος των παιδιών.
Υποσχεθήκαμε να συνταξιδέψουμε εφέτος μέσα από την περιήγησή μας σε χωριά του τόπου μας.
Σήμερα θα σας περιγράψουμε τις ΑΥΓΟΦΕΤΟΥΛΙΤΣΕΣ του ΛΥΚΟΔΡΟΜΙΟΥ.
Μια παρέα από λιχούδες λεπτοκαμωμένες, λυγερόκορμες νοστιμιές με έντονη παρουσία στις γαστρονομικές απολαύσεις.
Σύμφωνα με το χάρτη των γεύσεων και απολαύσεων του τόπου μας κάθε φορά που μια φέτα ψωμί κάνει βουτιά σε αυγά καλοχτυπημένα για να καταλήξει στο τηγάνι δίπλα αργότερα και μετά λαχταριστή να προκαλεί με τη χρυσαφένια της φορεσιά, γεννιέται μια ΑΥΓΟΦΕΤΟΥΛΙΤΣΑ.
Την καλωσορίζουμε με επιφωνήματα θαυμασμού, καλά λόγια για τη μαμή, δηλαδή τη μαγείρισσα που την έφερε στον κόσμο, τους παριστάμενους που υπομένουν καρτερικά να γίνουν πολλές οι ΑΥΓΟΦΕΤΟΥΛΙΤΣΕΣ και να τις ΄΄ δοξάσουν ΄΄ μετά, τον μουσικό που θα τις τραγουδήσει.
Σκηνικό που μπορεί να στηθεί οπουδήποτε.
Γιατί πάραυτα οι νοστιμιές αυτές ρίζωσαν στο ΛΥΚΟΔΡΟΜΙΟ;
Διότι εκεί ξεκίνησαν να τις ΄΄ δοξάζουν ΄΄ οι εναπομείναντες κάτοικοι με όσους φίλους, γνωστούς, συγγενείς σπεύδουν να παραστούν στο γεγονός που πήρε διαστάσεις μεγάλης γιορτής.
Φέτος, στις 10 Νοεμβρίου είχαμε τη 2η Παραδοσιακή Γιορτή Αυγόφετας εκεί.
Τη διοργάνωσε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Λυκοδρομίου Ξάνθης με μπροστάρη τον Πρόεδρο Άνθιμο Κυρλίδη και τη συμπαράσταση από τις ακούραστες κυρίες του Συλλόγου.
Πολλοί φίλοι της παράδοσης παραβρέθηκαν.
Χαρούμενες με τόσους fun οι ΑΥΓΟΦΕΤΟΥΛΙΤΣΕΣ ήταν στα μέσα και στα έξω.
Έδιναν αυτόγραφα, φωτογραφίζονταν, χόρευαν παραδοσιακούς χορούς.
Ευωδίαζαν τόσο που έφεραν κοντά τους μέχρι και την κυρα – Μάρω την αλεπού μασκότ του ΛΥΚΟΔΡΟΜΙΟΥ.
Αυτή η αλεπού αγαπάει πολύ τις ΑΥΓΟΦΕΤΟΥΛΙΤΣΕΣ. Το γνωρίζουν όλοι οι κάτοικοι και φροντίζουν να έχει πάντα στη φωλιά της τις χρυσαφένιες λιχουδιές.
Οι παραδόσεις θέλουν τις ΑΥΓΟΦΕΤΟΥΛΙΤΣΕΣ τέτοιες μέρες να παίρνουν τη μορφή του χιονιού.
Γίνονται νιφάδες χιονιού.
Πέφτουν από τον ουρανό στα σπίτια, τις αυλές, τις ταράτσες, τα κεραμίδια χαρίζοντας στη φύση ένα απέραντο λευκό νυφικό.
Μεταμορφώνονται όμως πάλι σε ΑΥΓΟΦΕΤΟΥΛΙΤΣΕΣ για το χατήρι των παιδιών, όταν και όπου τα συναντήσουν.
Να γίνουν ελκυστικές παιδικές φαγώσιμες λιχουδιές.
Στέλιος Αρσενίου
