Το 1974-75 η Άγκυρα διαπίστωσε ότι οι διεκδικήσεις της έναντι της Ελλάδος δεν είχαν ισχυρή βάση στο διεθνές δίκαιο. Έκτοτε με συστηματικό τρόπο κινήθηκε σε δύο άξονες. Αρχικά επιχείρησε να εμποδίσει την Αθήνα να ασκήσει τα δικαιώματα που της παρείχε το διεθνές δίκαιο. Εδώ εντάσσεται και η απειλή ότι η αύξηση των ελληνικών χωρικών υδάτων συνιστά casus belli. Παγώνοντας το υφιστάμενο νομικό καθεστώς, διατηρεί ισχυρή την πιθανότητα να διεκδικήσει αυτά που θέλει στο μέλλον υπό όρους που δεν θα καθορίζονταν από το διεθνές δίκαιο αλλά από την ισχύ της.
Γράφει ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΥΡΙΓΟΣ
ΠΗΓΗ: SLpress
Στη συνέχεια επιχείρησε να εμφανισθεί ότι δρα νομιμοποιημένα. Η εμμονή στη διαφορά μεταξύ 6 μιλίων χωρικών υδάτων και 10 μιλίων εθνικού εναερίου χώρου, οι διαρκείς αναφορές σε (παρωχημένες) συνθήκες που αποστρατιωτικοποιούσαν εν όλω ή εν μέρει κάποια νησιά του Αιγαίου, οι περίφημες «γκρίζες ζώνες» κυριαρχίας μετά τα Ίμια, εντάσσονται στη λογική πως η Τουρκία δεν δρα εκτός πλαισίου του διεθνούς δικαίου.
Σε αυτή τη λογική εντάσσεται και η οριοθέτηση της θαλάσσιας περιοχής νοτίως της Κρήτης με τη Λιβύη. Είναι η πρώτη φορά που η Τουρκία δεν προσπαθεί να ερμηνεύσει κάτι υφιστάμενο, αλλά δημιουργεί ένα νέο καθεστώς. Μπορεί να είναι εντελώς παράνομο αλλά η Τουρκία θα το κάνει σημαία της ως τμήμα της δικής της “νομιμότητας”.
Σε αυτόν τον δεύτερο άξονα εντάσσεται και η ιδέα περί συνεκμεταλλεύσεως που ανάγεται στο 1975. Τότε η Άγκυρα πρότεινε κοινή εκμετάλλευση όλης της αιγαιακής υφαλοκρηπίδας. Κάθε χώρα θα εκμεταλλευόταν κατ’ αποκλειστικότητα τις πλουτοπαραγωγικές της πηγές μόνον εντός των χωρικών της υδάτων, δηλαδή εντός έξι μιλίων από τις ακτές της.
Αυτό κάλυπτε το ήμισυ του Αιγαίου. Το υπόλοιπο ήμισυ, που είναι ανοιχτή θάλασσα, θα αποτελούσε ζώνη κοινής εκμεταλλεύσεως ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΗΓΗ
