Ντελίβερι μία ανάγκη που έγινε πραγματικότητα
Οι ρυθμοί γοργοί.
Η πίεση του χρόνου μεγάλη και το ρολόι τρέχει, πιέζει, αγχώνει.
Ο προσωπικός χρόνος ελάχιστος.
Η απόλαυση μηδαμινή αν κανένας υπολογίσει τον χρόνο που απαιτείται να φύγει από την δουλειά ή το σπίτι, να βγει στην κίνηση, να καθίσει κάπου για να πιεί τον καφέ του συντροφιά με ανθρώπους και παρέες που δεν θέλει και εν τω μεταξύ η μέρα πρέπει να ξεκινήσει, να βάλλει μια μπουκιά στο στόμα του και κατά την διάρκεια της δουλειάς η λιγούρα. Μα τι λιγούρα.
Μια κρέμα, μία τυρόπιτα με έναν καφέ, ένα σαντουιτσάκι … Η δουλειά πιέζει και το ρολόι βαράει τους λεπτοδείκτες σαν το ρόπαλο στο μυαλό, τι κάνεις;
Ξαφνικοί επισκέπτες στην δουλειά ή στο σπίτι για καφεδάκι, μία μπυρίτσα με το κάτι τις…
Εν τω μεταξύ το τηλέφωνο χτυπάει και ξαναχτυπάει και σου σπάει τα νεύρα μαζί με την πίεση.
ΤΗΛΕΦΩΝΟ; ……………………………………………………
Ναι το τηλέφωνο.
Ένα τηλεφώνημα και βγήκες από την αγωνία και το άγχος.
ΤΙ, ΠΕΙΝΑΣΕΣ;
Ε και;;;;
Το ΤΗΛΕΦΩΝΟ είναι εκεί, σε κοιτάζει το κοιτάζεις.
Χαμογελάς η λύση στο πρόβλημα ή το θαύμα της τεχνολογίας και η οργάνωση του ντελίβερι.
-Παρακαλώ πεινάω, διψάω …. Ένα μερακλίδικο καφέ ή έναν καπουτσίνο παρακαλώ.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΥΛΙΚΙΑΝΟΣ
