Οι εκπαιδευτικοί στους δρόμους, η πολιτεία τσίτωσε τα ποδάρια και ο πολίτης εμ κερατάς έμ δαρμένος.
Με την ελπίδα ότι οι εκπαιδευτικοί νοιάζονται για το καλό των παιδιών αλλά και το δικό τους, η πολιτεία επίσης νοιάζεται για το καλό των παιδιών και το δικό της (λαού).
Όλοι μαζί σα συγχορδία νοιάζονται για το καλό των παιδιών μας, σας, όλων μας.
Πώς στην ευχή όλος αυτός ο τροχός δεν κυλάει ομαλά στο δρόμο της εκπαίδευσης; Πώς γίνεται και υπάρχουν σκαμπανεβάσματα και αντί να επιτυγχάνεται το καλό των παιδιών, οι κερδισμένοι είναι οι εκπαιδευτικοί και η πολιτεία και χαμένοι οι συνήθεις ύποπτοι γονείς και μαθητές;
Οι γονείς πληρώνουν τα μαλλιοκέφαλα τους και οι μαθητές στην τελική διαβάζουν απλά και μόνο για να πάρουν ένα πτυχίο για να καταλήξουν πτυχιούχοι άνεργοι.
Οι εκπαιδευτικοί με τις κινητοποιήσεις και την αρνητική τους στάση σε ότι φέρνει η πολιτεία κερδίζουν γιατί γλυτώνουν ώρες εργασίας και πληρώνονται ενώ η πολιτεία κερδίζει γιατί προφανώς με τις αποφάσεις της (όπου πολιτεία το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων) ικανοποιεί συμφέροντα «μεγάλων» (;) της ιδιωτικής εκπαίδευσης (;) και πάει λέγοντας.
Στο τέλος αυτός που την πληρώνει και είναι εμ κερατάς έμ δαρμένος, είναι ο μέσος πολίτης που πληρώνει όλους από το υστέρημά του, πληρώνει και τις σπουδές του παιδιού του χωρίς να πιάνει τόπο και το μουχαμπέτι συνεχίζεται και όπως πάνε τα πράματα θα συνεχίζεται και την επόμενη 20ετία αν υπάρχουμε σαν Χώρα.
Τι μπορεί να γίνει;
Είναι απλό. Όταν θα έρθει η ώρα της κάλπης, να πάνε οι ψηφοφόροι και να σκεφτούν. Τι έκανες για την παιδεία; Ένα μεγάλο μηδενικό; ΔΡΟΜΟ. ΑΛΛΟΣ. Τι θα κάνεις για την παιδεία; ΑΣ ΣΕ ΔΟΚΙΜΑΣΟΥΜΕ
