Νομός Ξάνθης. Υγεία ή οικονομία;

Νομός Ξάνθης. Υγεία ή οικονομία;

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΥΛΙΚΙΑΝΟΣ

«Νάχουμε την υγιά μας να δουλεύουμε» λέει ο λαός μας.

Την έχουμε;

Είμαστε σίγουροι ότι θα την έχουμε;

Τα μαντάτα από τον νομό μας είναι άσχημα, θολά και σκοτεινά σαν την θολή και σκοτεινή ενημέρωση των τοπικών παραγόντων που κρατούν τις τύχες μας στα χέρια τους.

Δεν θα μείνουμε σε αυτό το έχουμε εξαντλήσει.

Η αναποδιά της Ξάνθης σε θέματα υγείας πορεύεται αντάμα με την ατυχία να έχουμε τοπικούς πολιτικούς ταγούς που βολεύτηκαν στην «θεσούλα» τους για τον μισθουλάκο ή την αρπαχτή.

Η εικόνα είναι αυτή. Αυξημένος αριθμός κρουσμάτων στην Ξάνθη, το σύστημα υγείας προσπαθεί αν μη τι άλλο να μάθει για τον εαυτό του πόσα είναι τα κρούσματα του κορωνοϊού,  κρατώντας το σαν διπλοκλειδωμένο κρατικό μυστικό, θαρρείς και οι υπόλοιποι πολίτες δεν πρέπει να γνωρίζουν πόσα άτομα από τον νομό Ξάνθης βρέθηκαν θετικοί στο τέστ για τον κορωνοϊό και σε ποιες περιοχές ξανά εμφανίστηκε το «θηρίο».

Να πάμε και στην ουσία του όλου θέματος. Ο νομός Ξάνθης δεν αντέχει άλλη καραντίνα και εκεί πλέον φαίνεται πώς οι τοπικοί πολιτικοί ταγοί, θα καταφέρουν με την υλοποίηση του σχεδιασμού τους, αν έχουν σχεδιασμό, να κρατήσουν τους πολίτες υγιείς και την τοπική οικονομία όρθια.

Κάποιοι που δεν έχουν βάλει «πενιά» στην ζωή τους, όπως έλεγε ο στρατηγός Φωτιάδης, μιλούν για ατομική ευθύνη. Θα συμφωνήσουμε, όμως ποιος φρόντισε να εκπαιδεύσει τους πολίτες να έχουν ατομική ευθύνη; Εκτός αν εννοούν ατομική ευθύνη κάθε τέσσερα χρόνια που οι πολίτες στήνονται μπροστά στην κάλπη και τους ψηφίζουν, και μάλιστα από τα 17 τους χρόνια, τότε είναι υπεύθυνοι.

Πόσο υπεύθυνοι είναι το βλέπουμε στην καθημερινότητα μας. Αυτοί λοιπόν οι υπεύθυνοι πολίτες κάθε τέσσερα χρόνια με την ψήφο τους επιλέγουν πολιτικούς οι οποίοι κατέστρεψαν και συνεχίζουν και σήμερα να καταστρέφουν την Ελλάδα.

Άρα για ποια ατομική υπευθυνότητα των πολιτών μιλάμε, όταν δεν έχουν την διορατικότητα αυτοί οι πολίτες, γιατί κανένα Ελληνικό σχολείο, εξ αιτίας των πολιτικών, δεν τους έμαθε την κριτική σκέψη;

Όταν λοιπόν αυτός ο απαίδευτος λαός χτίζει το μέλλων του με αυτήν την «υπευθυνότητα», με ποια υπευθυνότητα θα αυτοπροστατευτεί;

Με ποια ατομική ευθύνη θα προστατευτεί από τον κορονοϊό και την κάθε αναποδιά;

Πώς λοιπόν ο σημερινός Ξανθιώτης, όταν τα αποτελέσματα της ατομικής του ευθύνης κάθε 4 χρόνια, με τους ανθρώπους που ψηφίζει αυτοκαταστρέφεται, θα μπορέσει να πειθαρχήσει στα θέματα της υγείας και να κρατήσει ζωντανή την τοπική κοινωνία;

Και εδώ υπάρχει μία αντίφαση.

Ένας τσομπάνης που «ηγείται» του κοπαδιού των προβάτων, τα οποία θα μπορούσε κάλλιστα κάποιος να το παρομοιάσει με το «κοπάδι» των Ξανθιωτών που επιλέγει ότι ποιο άχρηστο πολιτικό υλικό για να του ορίζει την ζωή, επειδή ακριβώς είναι ά-λογα ζωντανά, τα φροντίζει, τα ταΐζει και τα κρατάει υγιή γιατί από αυτά τα ζωντανά εξαρτάται η ίδια του η ζωή. Θα πουλήσει το γάλα, το μαλλί το κρέας για να συντηρήσει την οικογένεια του.

Στον αντίποδα, αφού οι πολίτες λειτουργούνε ως κοπάδι προβάτων και ορίζουν τον τσομπάνη, «αναφαίρετο» δημοκρατικό δικαίωμά τους – τρομάρα τους – και ο τσομπάνης – πολιτικός – βγάζει το μεροκάματό του από τους πολίτες που πληρώνουν την εφορία και τα δημοτικά τους τέλη, δεν φροντίζει να είναι υγιείς, να δουλεύουν;