Γιατρέ να στείλω το παιδί μου στο σχολείο με μάσκα; Απαντά ο γιατρός ειδικός παθολόγος, βιολόγος ερευνητής και δημοτικός σύμβουλος Ξάνθης Βασίλης Παπαδόπουλος

Με αφορμή την καταγραφή του σκεπτικισμού των γονιών και ιδιαίτερα αυτών της προσχολικής αγωγής,  οι «Αντί – Θέσεις» συνομίλησαν με τον γιατρό,  ειδικό παθολόγο – βιολόγο ερευνητή στο πανεπιστήμιο και δημοτικό σύμβουλο της Ξάνθης, Βασίλη Παπαδόπουλο, σε μία προσπάθεια να καταγράψει τις σκέψεις του γιατρού για το όλο θέμα που έχει δημιουργηθεί με απόφαση του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων περί χρήσης υποχρεωτικά της μάσκας ακόμη και στην προσχολική αγωγή, κάτι που προβληματίζει πολύ έντονα τους γονείς και τον περίγυρό τους.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τελευταίες πληροφορίες αναφέρουν ότι ο ΠΟΥ με νέα οδηγία αναφέρει ότι οι μάσκες θα χρησιμοποιούνται από την ηλικία των 12 ετών και πάνω.

Η πρώτη ερώτηση όπως ήταν φυσικό είχε να κάνει με το ερώτημα Γιατρέ να στείλω το παιδί μου στο σχολείο;

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Το παιδί δεν είναι το πρόβλημα αλλά,  οι άνθρωποι που είναι κοντά στο παιδί. Όταν έχουμε ανθρώπους που είναι σε ευπαθείς ομάδες, τότε σαφώς και θα πρέπει να σκεφτούμε ακόμη περισσότερο αν ένα παιδί εκτίθεται σε ένα περιβάλλον όπως ένας παιδικός σταθμός. Κακά τα ψέματα τα παιδιά δεν είναι και πάρα πολύ πιθανών να πειθαρχήσουν στην χρήση μάσκας και σίγουρα δεν μπορούν να τηρήσουν κανόνες υγιεινής όπως οι μεγάλοι. Ναι μεν είναι καλό να διδαχθούν από αυτήν την ιστορία,  αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι είναι αποτελεσματική αυτή η διδαχή. Άρα λοιπόν, οι γονείς και ιδιαίτερα οι παππούδες που μπορεί να έχουν σοβαρά νοσήματα και μπορεί να τους καθιστούν ως άτομα αυξημένου κινδύνου, θα πρέπει να προσέχουν πάρα πολύ. Άρα, η γνώμη μου είναι να στείλουμε τα παιδιά μας στο σχολείο εφ όσον είναι εντελώς απαραίτητο. Άλλωστε, περιμένουμε διευκρινήσεις από τον νόμο όπου ο γονέας σε κάποιες περιπτώσεις απαλλάσσεται από την υποχρέωση να στείλει το παιδί του στο σχολείο.

Πόσο θα βοηθήσει το εμβόλιο;            

Β.Π. Ποιο εμβόλιο; Αυτό που θα … βγει;

Ναι

Β.Π. Ας βγει πρώτα, ας δούμε και τις ανακοινώσεις γραμμένες και βλέπουμε. Πρέπει να ξέρουμε ότι οι κορωνοϊοί είναι κάποιοι ιοί που πολύ δύσκολα μπορεί να αφήσουν σοβαρή και παρατεταμένη ανουσία. Η γνώση μας μέχρι στιγμής από τους άλλους κωρονοϊούς είναι ότι δημιουργούν μία πλημμελή ανουσία η οποία δεν διαρκεί παραπάνω από 2-3 εβδομάδες και στην καλλίτερη περίπτωση, μερικούς μήνες και για αυτό βλέπουμε ανθρώπους να επαναμολύνονται. Υπάρχει μία πρόσφατη δημοσίευση για τον νέο κορωνοιό τον covid-19  που άνθρωπος που νόσησε πριν από 4,5 μήνες, μολύνθηκε και πάλι από τον ίδιο ιό, από άλλο στέλεχος ένα «ξ αδερφάκι» του νέου κορωνοϊού, αλλά ουσιαστικά είναι η ίδια νόσος, πράγμα που σημαίνει ότι ο άνθρωπος, δεν έβγαλε τα αντισώματα όταν νόσησε την πρώτη φορά. Αυτό δημιουργεί ερωτηματικά και ως προς την αποτελεσματικότητα ενός εμβολίου.  Δηλαδή ένα εμβόλιο που θα βρεθεί μπορεί να είναι πλημμελούς και αμφιβόλου ασφάλειας. Πρέπει να δούμε τις παρενέργειες που είναι άμεσες αλλά και τις απώτερες παρενέργειες. Δηλαδή τι κάνει σε μερικά χρόνια το οποίο δεν το γνωρίζουμε. Με αυτό που λέω, δεν θέλω να σπείρω τον πανικό, αλλά θέλω να δώσω μία επιστημονική άποψη. Υπάρχουν κάποια ερωτηματικά τα οποία παραμένουν.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Μέτρα. Οικονομικός αντίκτυπος. Να θυσιάσουμε την οικονομία για την υγεία μας; Και αν είμαστε οικονομικά νεκροί, θα μπορέσουμε να ξαναβρούμε την υγειά μας;

 

Β. Π. Βρίσκω την ερώτηση σωστή γιατί νομίζω ότι είναι η καρδιά του προβλήματος. Επειδή όλοι μας έχουμε έρθει σε μία πρωτόγνωρη κατάσταση και επιστημονικά αλλά και κοινωνικοπολιτικά και είναι πολύ δύσκολες οι τεκμηριωμένες απαντήσεις με στοιχεία. Αυτό που προσανατολίζομαι να πω προς στιγμήν, είναι η αξιοποίηση όλων των υπαρχόντων δεδομένων. Τι σημαίνει αυτό. Πριν από λίγους μήνες, δεν ξέραμε τι είναι αυτή η νόσος. Σιγά σιγά την μαθαίνουμε. Σιγά σιγά ξέρουμε ποιοι μπορεί να νοσήσουν, πώς να τους προφυλάξουμε πώς ενδεχομένως να διαχειριστούμε έναν άνθρωπο υψηλού κινδύνου, αυτό σημαίνει και ποιο στοχοποιημένα μέτρα όσον αφορά την προφύλαξη και ενδεχομένως και την θεραπεία που περιμένουμε. Σε κάποιο διάστημα και ελπίζω σύντομα. Πιστεύω όπως και όλος ο κόσμος, ότι αυτή η κατάσταση δεν θα είναι στο διηνεκές. Σαφέστατα και η οικονομία δεν μπορεί να αντέξει επί μακρόν. Τα πλήγματα είναι τεράστια, ο κόσμος υποφέρει οι επιχειρήσεις φαντάζομαι θα αρχίσουν να γονατίζουν αν δεν έχουν γονατίσει. Για αυτό πρέπει να υπάρχει διάκριση και στοχευμένες παρεμβάσεις. Πρέπει να βρούμε τον βηματισμό μας στην καθημερινότητα, να συμβιώσουμε με το πρόβλημα και να σκεφτούμε ότι υπάρχουν σοβαρότερα προβλήματα υγείας τα οποία ουδέποτε λαμβάνουμε υπόψη μας. Όπως π.χ. από το κάπνισμα που πεθαίνουν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, δεκάδες καθημερινά και δεν ασχολείται κανένας με αυτό το πρόβλημα. Θα μου πείτε πώς το κάπνισμα είναι και ένας παράγοντας που τονώνει την οικονομία βεβαίως, αλλά είναι και ένας παράγοντας που κοστίζει σε ανθρώπινες ζωές. Για το οποίο θα μείνει και μετά τον κορωνοιό και που φυσικά δεν υπάρχει εμβόλιο αλλά κανένας δεν ασχολείται. Όσο για τον κωρονοιό σκέφτομαι την πιθανότητα να βρεθεί ειδικής θεραπείας όπως υπάρχει για πολλούς ιούς και λιγότερο το αποτελεσματικό εμβόλιο. Μπορεί να βρεθεί ένα εμβόλιο για την αναχαίτηση του προβλήματος και συστήνω για όσους δεν έχουν προβλήματα να το κάνουν αλλά είναι πολύ δύσκολο να περιμένουμε τα πάντα από ένα εμβόλιο όπως το εμβόλιο της γρίπης που έχει μία αποτελεσματικότητα γύρω στο 60%, δεν σημαίνει ότι καλύπτει 100% αλλά δεν σημαίνει ότι δεν το κάνουμε. Είναι πολύ σοβαρό, αν εμβολιασθεί ο πληθυσμός να έχει μία κάλυψη της τάξεως του 60 με 70%. Σταματούν οι επιδημίες με αυτό τον τρόπο.  Άρα και το μερικώς εμβόλιο είναι πολύ καλλίτερο από το τίποτα.

Αφού βλέπουμε τον τελευταίο καιρό μία έξαρση των κρουσμάτων. Γιατί να μην περιμένουμε λίγο ακόμη για να ανοίξουν τα σχολεία;

Β. Π. Θα πω την σκέψη μου σε αυτό σαν γιατρός και σαν πατέρας. Αυτό έχει να κάνει με την ίδια λογική που συζητήσαμε για την οικονομία. Η παιδεία είναι ένα φοβερά σοβαρό κεφάλαιο. Με αυτήν την λογική γιατί να μην σταματήσει την λειτουργία του ο Στρατός και τα Σώματα Ασφαλείας. Θέλω να πω το εξής. Ο τρόπος λειτουργίας των λοιμοξιολόγων είναι πρακτικά ο καλλίτερος δυνατός οι οποίοι προσπαθούν να βρουν μία πεπατημένη σιγά σιγά, βάζοντας καινούρια δεδομένα μεταξύ της ασφάλειας της αποτελεσματικότητας και της εν γένει  κοινωνικής ζωής. Δεν μπορούμε να παραγκωνίσουμε τα πάντα και να βάλουμε σαν μέγιστη προτεραιότητα την λοίμωξη από τον νέο κορωνοιό και να κάνουμε ότι δεν υπάρχει τίποτε άλλο, αλλά και από την άλλη, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε έναν ενδεχόμενο κίνδυνο που αυτή τη στιγμή είναι ορατός. Άρα πρέπει να μάθουμε να ακροβατούμε για λίγο διάστημα μεταξύ αυτών.

Ναι αλλά η Ιταλία πέταξε όλα τα θρανία και είπε ότι στην τάξη θα υπάρχουν 15 παιδάκια, εδώ στην Χώρα μας, καμία παρόμοια κίνηση σε σημείο ο μέσος πολίτης να διερωτάται αν η πολιτική ηγεσία έχει επαφή με την πραγματικότητα της Ελλάδας.

 

Β.Π. Εδώ είναι και η δυσκολία της πολιτείας. Μακάρι να είχαμε περισσότερα σχολεία, θα μπορούσαμε να λειτουργήσουμε τα σχολεία μας πρωί απόγευμα γιατί  να μην προσληφθούν περισσότεροι αναπληρωτές καθηγητές σε αυτές τις ειδικές συνθήκες; Αυτές είναι πολιτικές αποφάσεις και σίγουρα δεν μπορώ να απαντήσω εγώ. Εγώ μόνο ερωτήσεις όπως όλοι οι πολίτες μπορώ να θέσω.