«Τα άνθη της Ανθής» της Μαριάνθης Ευθυμίου
του Θανάση Μουσόπουλου
Πριν από δέκα χρόνια στον Πρόλογο μιας ποιητικής συλλογής του Γιώργου Κωτούλα γράφω κάτι που πιστεύω ακράδαντα:
«Η ποίηση είναι ένας ουρανός. Ένας κοινόχρηστος ουρανός. Μπορεί ο καθένας να πάρει όποιο κομμάτι θέλει. Μερικοί είναι αδιάφοροι. Άλλοι αφοσιώνονται, θαυμάζουν, ο ουρανός γίνεται ένα με το είναι τους. Εννοώ ότι η ποίηση είναι κάτι που το ανακάλυψε ο άνθρωπος. Συνεπώς ανήκει σε όλους τους ανθρώπους»
Χαίρομαι κάθε φορά που διαβάζω τα ποιήματα νέων δημιουργών, όπως και τις ποιητικές συλλογές πρωτοεμφανιζομένων υπηρετών του λόγου. Αναφέρομαι στο κείμενό μου αυτό στην κυρία Μαριάνθη Ευθυμίου (γενν. 1940 στην Ξάνθη) που την γνωρίζω εδώ και πολλά χρόνια, από το Δήμο όπου εργαζόταν, από τον Ερυθρό Σταυρό όπου τόσα πρόσφερε, αλλά και από τα παιδιά της. Πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Σπανίδη σε μια καλαίσθητη έκδοση η ποιητική της συλλογή «Τα άνθη της Ανθής».
Η ίδια στο σημείωμα του οπισθόφυλλου ομολογεί ότι γράφει ποιήματα από την εφηβική της ηλικία. Συνεχίζει να γράφει ως τι μέρες μας. Η συλλογή περιέχει ποιήματα από το 1957 ως το 2018. Είναι πολύ ενδιαφέρον που παρακολουθούμε όλη την πορεία της κυρίας Μαριάνθης.
Η συλλογή χωρίζεται σε δύο μέρη.
Το πρώτο μέρος: «Ένα κομμάτι από την εφηβική μου ζωή» παρουσιάζει το ρομαντισμό και τους πόνους της ηλικίας.
– Ναι είναι αργά για μένα πια / τα λούλουδα της νιότης μου / δεν είναι δροσερά (1957)
– Έφυγες και πήρες μια καρδιά / που ψάχνει για να βρει τη λησμονιά / σε σκορπισμένα ολόγυρα συντρίμμια / που έκανε η δική σου απονιά (1961)
– Έτσι σε βλέπω πάντοτε […] / σ’ ολόγιομα, ξαστέρωτα και μαγεμένα βράδια (1960)
Βλέπουμε όχι μόνο την εφηβική ευαισθησία, αλλά και την ποιητικότητα του λόγου της.
Το δεύτερο μέρος: «Στα χρόνια της ωριμότητας / 1989-2005», παρουσιάζει την ευαισθησία και την ποιητικότητα σε θέματα οικογενειακής και κοινωνικής ζωής, εθελοντισμού.
– […] Χαμογέλα στο χθες και στο σήμερα / γιατί σ’ αυτό το δύσκολο έργο σου / νιώθεις χαρά και δικαίωση / μέσα από τ’ αθώα χαμόγελα / των μικρών εγγονών σου / τα παιδιά των παιδιών σου (1989)
– Αποχαιρετισμός / Χαρισμένο στη διδάσκουσα Ιωαννίδου Σούλα – […] Αν χάριζαν το φως, την βροχή, τον αγέρα / μη τα κρατήσεις / σου φτάνει η ανάσα, η σταγόνα, η ηλιαχτίδα / τη ζωή σου μ’ αυτά να κεντήσει (1997)
– Αν μου κρατήσεις το χέρι σφιχτά /κι εγώ κάποιων άλλων τα χέρια / θα κάνουμε γέφυρα ενάντια στον πόνο / ενάντια στης γης τη μιζέρια (1996)
– Γλυκά γλυκά τα όνειρα / τραγούδησέ τα στην καρδιά σου / μη τύχει τα ζηλέψει / η βροχή κι καταχνιά / και φύγουν μακριά σου (1998)
– Παλιά γειτονιά, δρομάκια ανηφορικά / μυρίζανε βασιλικό κι αγιόκλημα / […] Πόση αγάπη κρύβατε! (2001)
– Ας θυμηθούμε λίγο τα παλιά / μέσα απ’ τις μνήμες τα κλωθογυρίσματα. / Τότε που απ’ του όρθρου την αχλή / και μέχρι την Ανατολή / Όμηρος, Αντιγόνη και Ισμήνη/ ήταν ύμνος χερουβικός στα χείλη (2005)
– Σου στέλνω την αγάπη μου / με του Ορφέα / το χρυσό δοξάρι (2010)
Τις τελευταίες δεκαετίες που φουντώνουν θέματα ανθρωπισμού παγκόσμια εκφράζεται η ποιητική ευαισθησία για θέματα οικουμενικά:
Το 2005 «Το μοιρολόγι του πόνου στο ΙΡΑΚ»:
– Τριγύρω σήμα κινδύνου βοά / το αντιφέγγισμα του πόνου παντού / χαλάσματα κι ατέλειωτη ερημιά.
Το 2018 «ΠΑΙΔΙ ΑΠ’ ΤΗ ΣΥΡΙΑ»:
– Σε είδα να κλαις / στο όνειρό μου / σε μια άκρη του δρόμου […] παιδί μικρό απ’ τη Συρία
*
Χάρηκα την ποίηση της αγαπητής κυρίας Μαριάνθης Ευθυμίου, συγχαίρω τον Μιχάλη Σπανίδη για τις εκδόσεις του και τις εκτυπώσεις Τελεία+Παύλα για την αισθητική εργασία τους. Η Ξάνθη τα έχει όλα…
| Όπως λέει και η ποιήτρια: |
Εφταζύμωτη η ζωή μου / με κερί και μέλι / να λιώνει στον ανθρώπινο πόνο / να γλυκαίνει (1998).
ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΞΑΝΘΗ, ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2020
