Όταν η Στέλλα απ’ την Ξάνθη…..έκλαψε για την Αρμενία
Το κουδούνι χτύπησε στο 1ο Γυμνάσιο Ξάνθης κι οι μαθητές της Γ’ τάξης βγήκαν στο προαύλιο. Ήταν ώρα να πραγματοποιήσουν τη δράση τους, εν όψει του πολέμου στην Αρμενία. Ήθελαν να σχηματίσουν με τις σάκες τους το σήμα Ειρήνης. Ήθελαν να δώσουν μήνυμα: Να σταματήσει ο πόλεμος. Ήθελαν να το κάνουν με τον δικό τους τρόπο. Κι ενώ όλοι ετοιμάζονταν…., τότε ήταν που ήρθε δίπλα μου η μικρή Στέλλα Νταφτέν. Έχει έρθει στην Ξάνθη απ’ την Αρμενία. Είναι μαθήτρια της Α’ τάξης και μάλιστα απουσιολόγος ! Αριστούχος, επιμελής, ευγενική. Έτσι μικροκαμωμένη που τη βλέπεις σου δίνει την εντύπωση ότι είναι ένα κορίτσι όπως όλα τ’ άλλα. Ανέμελη. Ξένοιαστη. Έτοιμη να ξεχυθεί για παιχνίδι στην σχολική αυλή. Δεν ήταν όμως έτσι…..
– Μπορώ κύριε να πάω με τους μαθητές της Γ’ τάξης στην εκδήλωση ;
– Γιατί Στέλλα ; Αυτοί είναι μεγάλοι. Θα διαδηλώσουν για τον πόλεμο στην Αρμενία
– Ο μπαμπάς μου κύριε, έχει φύγει απ΄ την Ξάνθη για να πάει στον πόλεμο……
Σιωπή και βουβαμάρα. Το πρόσωπο της δεν θύμιζε παιδί. Σοβαρή, σαν μεγάλος άνθρωπος. Έτοιμη να βάλει τα κλάματα. Θυμίζει κάτι φωτογραφίες που βλέπουμε κατά καιρούς στο διαδίκτυο. Απ’ τα «παιδιά του πολέμου», όπως τα λέμε. Η ίδια έκφραση σ’ όλο τον κόσμο. Όπου γίνεται πόλεμος. Τα ίδια παιδιά παντού.
– Πως λένε τον πατέρα σου Στέλλα ;
– Κάρεν, κύριε. Ήταν χτίστης στην Ξάνθη. Τώρα είναι στο Στεπανακέρτ. Εκεί πολεμάει…
– Με ποιον μένεις εδώ στην Ξάνθη Στέλλα ;
– Με τη μαμά και τη γιαγιά…..Φοβούνται κύριε. Όλοι φοβόμαστε στο σπίτι. Η γιαγιά ανεβάζει πίεση. Ο θείος δεν είναι καλά. Προσπαθούμε να μιλήσουμε με τον μπαμπά στο τηλέφωνο. Μας μιλά για λίγα δευτερόλεπτα. Μας λέει ότι είναι επικίνδυνο. Για να μην εντοπίσει ο εχθρός το σήμα και τη θέση που βρίσκονται. Πέφτουν πολλές βόμβες λέει. Είναι όμως καλά…..
– Μη στεναχωριέσαι Στέλλα. Όλα θα φτιάξουν. Θα γίνει ειρήνη. Ο πατέρας σου θα γυρίσει πάλι.
– Μακάρι κύριε…..
Η Στέλλα βγάζει απ’ την σχολική τσάντα μια σημαία της Αρμενίας. Είναι η πατρίδα που γεννήθηκε. Την τυλίγει πάνω της. Παρακάτω συναντά κι άλλους συμμαθητές με καταγωγή απ’ την Αρμενία. Αγκαλιάζονται. Την βλέπω να κλαίει. Το μικρό κορίτσι που μεγάλωσε απότομα. Χωρίς να το θέλει. Ξεσπά σε κλάματα. Τα παιδιά την παρηγορούν. Σίγουρα σκέφτονται κι ανησυχούν για τους δικούς τους ανθρώπους. Έχουν συγγενείς και φίλους που πολεμούν.
Η Στέλλα δεν ξέρει αν ξαναδεί τον πατέρα της. Σχηματίζουν το σήμα της ειρήνης στην αυλή του σχολείου. Θέλουν να τελειώσει ο πόλεμος. Τα παιδιά έχουν τον δικό τους τρόπο. Φωνάζουν κι ακούγονται μακριά….ακόμη κι όταν δεν μιλούν.
Δημήτρης Γκαγκαλίδης
Καθηγητής
