Ζούμε στην εποχή του φόβου. Φοβούμαστε τον κόσμο, φοβούμαστε την μοναξια, φοβούμαστε για όσα έγιναν, για όσα θα γίνουν, φοβούμαστε για τον αν θα ζήσουμε ή θα πεθάνουμε

Ζούμε στην εποχή του φόβου.

Φοβούμαστε τον κόσμο, φοβούμαστε την μοναξια, φοβούμαστε για όσα έγιναν, για όσα θα γίνουν, φοβούμαστε για τον αν θα ζήσουμε ή θα πεθάνουμε

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΥΛΙΚΙΑΝΟΣ

Αν μου πείτε ότι δεν φοβάστε να βρεθείτε μέσα στο πλήθος φορώντας διπλή και τριπλή μάσκα, δεν έχετε τον φόβο ποιος είναι απέναντι σας, δίπλα σας,  σίγουρα λέτε ψέματα.

Δυστυχώς, έτσι έφτασαν τα πράγματα. Να φοβόμαστε να κινηθούμε ανάμεσα στους ανθρώπους, ανάμεσα στο πλήθος, ανάμεσα στους φίλους ακόμα και ανάμεσα στους συγγενείς.

Φοβόμαστε όχι γιατί δεν ξέρουμε ποιος είναι ο κακός ανάμεσα στο πλήθος για να φυλαχτούμε,  ο κλέφτης, ο ανώμαλος, ο απαγωγέας ο δουλέμπορος ή  κακοποιός.

Απλά φοβόμαστε.

Όταν κινούμαστε ανάμεσα σε αγνώστους στο παρελθών, ξέραμε ότι π.χ. στο κέντρο της Αθήνας κυκλοφορούσαν κάθε λογιών  άνθρωποι. Το ξέραμε, είχαμε το νου μας, φοβόμαστε, αλλά με το βλέμμα μας προσπαθούσαμε να διακρίνουμε ποιος από το πλήθος ήταν ο πιθανών κακός.

Όταν όμως είμασταν με την παρέα μας, ο φόβος παραμεριζόταν και συνεχίζαμε έχοντας το νου μας.

Αλήθεια, στην εποχή της πανδημίας, ξέρει κανείς να «φυλαχτεί»;

Στην εποχή της λαθρομετανάστευσης ξέρει κανένας ποιος από αυτούς είναι φίλος ή εχθρός;

Ξέρει κανείς που το πάει ο Ερντογάν με τα κανόνια απλωμένα στην άλλη άκρη του Αιγαίου; Ξέρει κανείς αν οι φίλοι και «σύμμαχοι» την δεδομένη στιγμή θα σταθούνε στο πλευρό μας;

Ξέρει κανείς αν θα έχει δουλειά αύριο;

Ξέρει κανείς μέσα στο πλήθος από ποιόν να φυλαχτεί;

Κατάφεραν, όσοι διαχειρίζονται τα της πανδημίας, της τύχης της ζωής μας και το μέλλων  των παιδιών μας, να μας κάνουν να φοβούμαστε το πλήθος, τις σκιές, το σήμερα, το αύριο.

Κατάφεραν να μας απομακρύνουν από την αίσθηση ελευθερίας που έχει ο καθένας μας όταν κινείται μέσα σε ένα άγνωστο πλήθος.

Δυστυχώς τώρα, με αφορμή την πανδημία, ο φόβος «τράνεψε», έγινε θεριό, φώλιασε μέσα μας και ρίζωσε.

Ποιος ξέρει ανάμεσα στο πλήθος αν ο καθένας κουβαλάει το “χτικιό», πιστόλι όπλο γιαταγάνι ή είναι ένας ακόμη οικονομικός δολοφόνος;

ΦΟΒΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑ

Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου που φοβόμαστε την μοναξιά μας έτσι όπως οι συνθήκες την ορίζουν.

Να μείνομε μόνοι στο σπίτι; Η τηλεόραση, μακρύ χέρι του μυαλού και των θέλω μας, πολλές φορές,  σκορπίζει σε κάθε γωνιά της ψυχής μας και το κάθε λεπτό της μοναξιάς μας τον φόβο, τον θάνατο, την απόγνωση.

Όλος ο περίγυρος έσπρωξε έτσι τα πράγματα που η γωνιά της μοναξιάς μας γέμισε σκιές και σκοτάδια.

Φοβόμαστε και την μοναξιά.

ΦΟΒΟΥΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΟΣΑ ΕΓΙΝΑΝ

Άραγε τι δεν καταλάβαμε από όσα έγιναν για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε;

Ποιοι μας «πούλησαν»;

Γιατί μας «πούλησαν».

Γιατί αυτοί που έπρεπε να κάνουν κάτι για να διώξουν τον φόβο μας, δεν το έπραξαν;

Γιατί μας οδήγησαν στον φόβο;

Άραγε τι άλλο έχουν αποφασίσει για εμάς χωρίς εμάς;

Τι λάθος αποφάσεις πήραν και πήραμε στο παρελθών και  έγιναν έτσι τα πράγματα,  δηλαδή  να φοβόμαστε το πλήθος, την μοναξιά μας, τα λάθη των άλλων και τα δικά μας;

Φτάσαμε στο πουθενά και πλέον  δεν μπορούμε να αποφασίσουμε για το μέλλων μας αφού φοβούμαστε ότι αυτά που έγιναν στο παρελθών θα αποδειχθούν πιο άσχημα πιο οδυνηρά στο μέλλων;

ΦΟΒΟΥΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΟΣΑ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ;

Και να που φτάσαμε στο σημείο να φοβόμαστε για αυτά που θα γίνουν. Αυτά που θα «κάψουν» το μέλλων το δικό μας και των παιδιών μας.

Πανδημία, Τουρκία, «σύμμαχοι» και οικονομία κάνουν τόσο  ζοφερό το αύριο που ο φόβος έβαλε μπροστά μας ένα μαύρο σκοτεινό πέπλο και το αύριο φαντάζει θολό και μακρινό.

Ένα αύριο που κανένας δεν ξέρει τι μας ξημερώνει, που κανένας δεν μπορεί να δει για  να προστατεύσει τον εαυτό του και το σύνολο.

Αυτό το θολό προστατευμένο τοπίο  που καλύπτει αυτούς – και τον εαυτό μας – που έγιναν η αιτία να φτάσουμε εδώ, δεν το ξεδιαλύναμε, δεν το κυνηγήσαμε και  δεν ξεκαθαρίσαμε ποιος φταίει.

Οι άλλοι;

Εμείς;

Μοιραία, είμαστε κάπου στο πουθενά, όπου ο «αόρατος» εχθρός, όπως τον ονομάζουν οι ειδικοί και που όμως μέσα μας, δεν ξεκαθαρίσαμε αν είναι «καθαροί» και  νοιάζονται πραγματικά για το  μέλλων των παιδιών μας.

Μία Τουρκία που άπλωσε με την δική μας αδιαφορία πάνω από ένα εκατομμύριο λαθρομετανάστες στην Χώρα μας – άλλοι ανεβάζουν τον αριθμό στα 4 εκατομμύρια – είναι έτοιμοι να αλλοιώσουν και να κόψουν τις ρίζες μας από τούτα τα άγια χώματα και έναν Ερντογάν, που έχει στήσει απέναντι μας τα κανόνια, έτοιμος να βάλει φωτιά τον τόπο και μείς αγοράζουμε όπλα, αεροπλάνα και πολεμικά πλοία για να τα έχουμε να βολτάρουν απέναντι του.

Βλέπουμε «συμμάχους» να μας δουλεύουν ψιλό γαζί και να μας φορτώνουν τη μία ντροπή πίσω από την άλλη.

Τέλος, βλέπουμε σήμερα, τώρα, ότι όσο περνάει ο καιρός, γινόμαστε φτωχότεροι, ποιο αδύναμοι οικονομικά και φοβόμαστε για αυτά που θα γίνουν.

Τέλος η αίσθηση ότι ο θάνατος – σωματικός και ψυχικός – είναι κοντά μας, γύρω μας και μέσα μας. ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ.

ΜΗΠΩΣ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ;

Μήπως είναι ώρα να αναλογιστούμε ποιοι είμασταν και που μας έφτασε ο φόβος;

Μήπως επιτέλους πρέπει να κοιτάξουμε τον φόβο κατάματα;

Μήπως επιτέλους να εξανδραποδίσουμε όλους και όλα όσα μας προκαλούν τον φόβο;

Μήπως είναι καιρός να ενωθούμε και πάλι και ενωμένες οι γροθιές μας να γίνουν μία και να τσακίσουμε τον φόβο, ξεκινώντας από αυτούς που μας τον φυτεύουν κάθε μέρα, κάθε ώρα κάθε λεπτό;

ΣΠΑΣΤΕ ΤΙΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΙΣ- ΠΕΤΑΞΤΕ ΤΙΣ- ΑΛΛΑΞΤΕ ΚΑΝΑΛΙ.