Η ξαφνική ανακοίνωση της αστυνομίας περί απαγόρευσης δημόσιων συναθροίσεων μέχρι την 1η Φεβρουαρίου, χωρίς καμία προειδοποίηση, άγρια χαράματα και χωρίς επαρκή αιτιολογία, είναι μια ακόμα απόδειξη ότι με πρόσχημα μια πραγματική απειλή, εφαρμόζεται χωρίς δισταγμό το δόγμα “αποφασίζομεν και διατάσσομεν”.
Γίνεται μάλιστα και επίκληση σε εισήγηση της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων, κάτι το οποίο διαψεύδεται από τους… ειδικούς, ενώ είναι προφανές ότι η απόφαση συνδέεται με συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας που προγραμματίζονται για τις επόμενες μέρες.
Η αντιμετώπιση της επιδημίας κορονοϊού, αποτέλεσε και πολύ σωστά την πρώτη προτεραιότητα των προσπαθειών της Πολιτείας από τη στιγμή που ο φονικός ιός έφτασε και στη χώρα μας
Εδώ και 10 μήνες, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών συμμορφώνεται σε μέτρα και κανόνες, που δεν θα μπορούσαν να εφαρμοστούν με οποιαδήποτε άλλη συνθήκη στη Μεταπολίτευση.
Στο πρώτο κύμα κορονοϊού, οι αντιδράσεις ήταν ελάχιστες, καθώς υπήρχε μια λογική στους σχεδιασμούς και οι κυβερνητικές αποφάσεις λαμβάνονταν με βάση τις εισηγήσεις της Επιτροπής Εμπερογνωμόνων. Ήταν άλλωστε πιο εύκολο να κλειστούν όλοι στα σπίτια τους μπροστά σε μια άγνωστη απειλή τέτοιου μεγέθους.
Από το καλοκαίρι και μετά όμως, όταν άρχισε πια ξεκάθαρα να βαραίνει στις αποφάσεις η πολιτική και η μικροπολιτική, η επίκληση στην Επιτροπή των ειδικών, είναι πολλές φορές ένα άλλοθι που εξυπηρετεί αλλότριους σκοπούς.
Το θολό τοπίο ως προς τις εισηγήσεις, η μη δημοσίευση των πρακτικών των συνεδριάσεων της Επιτροπής, οι αλληλοαντικρουόμενες δηλώσεις των ειδικών στα κανάλια και οι αποφάσεις που απλώς ανακοινώνονται, δείχνουν -πέρα από την απουσία συνεκτικού σχεδίου- ότι η κρίση εκλαμβάνεται από την κυβέρνηση και ως μια ευκαιρία.
Ευκαιρία εδραίωσης της εξουσίας της, ευκαιρία να περάσουν νόμοι και ρυθμίσεις, με τους πολίτες κλεισμένους στα σπίτια τους, ευκαιρία να εκπαιδευτούν οι πολίτες στη μη αντίδραση και σε απαγορεύσεις, που δεν εξηγείται επαρκώς πώς συμβάλλουν στην αντιμετώπιση της πανδημίας.
Mπορεί για παράδειγμα η κυβέρνηση να καθυστέρησε να λάβει μέτρα στη Θεσσαλονίκη για μεταφυσικούς λόγους ή να παρακολουθεί τον συνωστισμό σε εμπορικούς δρόμους, αλλά την ίδια στιγμή διατηρεί τη νυχτερινή απαγόρευση, αντί να περιφρουρήσει την αιτιολογημένη μετακίνηση μέσω των πολυδιαφημισμένων SMS.
Η απειλή του κορονοιού είναι απολύτως πραγματική το ίδιο όμως και η απόπειρα εκμετάλλευσης ενός υπαρκτου κινδύνου από την κυβέρνηση, η οποία θέλει οι πολίτες να εργάζονται, να πληρώνουν, να καταναλώνουν και να εθίζονται στην κουλτούρα της απαγόρευσης.
Ο εφιάλτης του κορονοϊού, μετατρέπεται έτσι σε όνειρο του εξουσιαστή, με τους πολίτες τρομοκρατημένους και τα δικαίωματά τους σε διαρκή υποχώρηση.
