Κάτι δεν πάει καλά στα σχολεία
ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΧΑΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ
Πολλά ακούστηκαν, πολλά γράφτηκαν και πολλά ειπώθηκαν σχετικά με την προσβολή της γενετήσιας αξιοπρέπειας σε δημοτικά σχολεία της Ξάνθης και λόγια ή έργα μικρών παιδιών μαθητών που δεν συνάδουν με τον χώρο του σχολείου.
Σίγουρα δεν είναι δυνατόν ο κάθε μαθητής να έχει έναν δάσκαλο πίσω του για να παρακολουθεί τι κάνει και πώς συμπεριφέρεται και σίγουρα οι γονείς δεν μπορούν να είναι τις ώρες του σχολείου δίπλα τους.
Βέβαια αν προσπαθήσει κάποιος να ασχοληθεί με αυτά τα θέματα στα μικρά ή και τα μεγαλύτερα σχολεία της πόλης μας, θα ακούσει, μάθει και διαπιστώσει ότι και άλλα τέτοια περιστατικά έχουν λάβει χώρα.
Δεν είμαστε ειδικοί, δεν είμαστε επιστήμονες. Απλά σαν γονείς και παππούδες καταθέτουμε την γνώμη μας και αυτό κάνουμε.
Με αφορμή τα παραπάνω στην γειτονιά που παίζουν τα εγγόνια μας είναι και ένα παιδάκι του δημοτικού το οποίο έρχεται από άλλη γειτονιά και σαν παιδάκι, θέλει να παίξει και αυτό με τα άλλα παιδάκια με κάποιον πιο βίαιο τρόπο, βρίζοντας τους συνομηλίκους του και γενικά η συμπεριφορά του δεν είναι έτσι όπως τουλάχιστον είναι η συμπεριφορά των άλλων παιδιών που παίζουν κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των γονιών ή των κηδεμόνων.
Από όλους τους γονείς, ο νεαρός τυγχάνει της προσοχής τους, μήπως επάνω στο παιγνίδι προκαλέσει κάποιον τραυματισμό. (Κάνουμε αναφορά για ένα χώρο όπου κάθε απόγευμα συγκεντρώνονται πάνω από 20 παιδάκια, στην αυλή ενός οικοδομικού τετραγώνου μιας και η δημοτική αρχή στερεί παιδική χαρά από ένα μεγάλο κομμάτι της πόλης αλλά, αυτό είναι «ψιλά γράμματα» για τον δήμαρχο).
Ερχόμαστε στην ουσία του πράγματος.
Η δουλειά του δασκάλου είναι να έχει την προσοχή του στα παιδιά.
Το σχολείο παραλαμβάνει γερά παιδιά – ψυχικά ή σωματικά – και θα πρέπει να παραδώσει γερά παιδιά πίσω στα σπίτια τους.
Άρα οι δάσκαλοι θα έπρεπε ήδη να είχαν εντοπίσει τους «ατίθασους» νεαρούς ή νεαρές και με κάποιον τρόπο θα έπρεπε να το είχαν σταματήσει και αν δεν μπορούσαν, ας ενημέρωναν τους γονείς ή τους κηδεμόνες τους πριν γίνει το κακό.
Θέλουμε να πούμε αυτό που όλοι οι γονείς καταλαβαίνουν.
Με λίγα λόγια, η δουλειά του δασκάλου, κατά την εκτίμηση μας, δεν είναι απλά μία δουλειά σαν όλες τις δουλειές.
Είναι μία ξεχωριστή δουλειά – τα περί λειτουργήματος και τα τοιαύτα είναι λόγια κενού περιεχομένου και άρα την λέξη δεν την συμπεριλαμβάνουμε σε αυτήν την περίπτωση στο πόνημά μας.
Και για να μην το κουράζουμε περισσότερο, οι δάσκαλοι με μία ματιά, αν πραγματικά νοιάζονται και αγαπούν την δουλειά τους – άλλωστε ποιος την αγαπά- θα έρπε να είχαν «σταμπάρει» τους νεαρούς ή τις νεαρές που προκαλούν ή όχι καταστάσεις δυσάρεστες στην ψυχική υγεία του παιδιού μας – και μη βιαστούν οι δάσκαλοι να βάλλουν κατά πάντων πριν ρωτήσουν τον εαυτό τους και φέρουν στην θέση των μαθητών τους τα δικά τους παιδιά.
Άλλωστε είναι ευτυχία να δουλεύεις με παιδιά γιατί μαθαίνεις να γίνεσαι άνθρωπος.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΥΛΙΚΙΑΝΟΣ
