Είναι αργά για δάκρυα κε Τοψίδη.
Αφού πρώτα ψηφίσατε υπέρ του ακρωτηριασμού της Δράμας από την υπόλοιπη Περιφέρεια
τώρα διαμαρτύρεστε για τον σιδηροδρομικό αποκλεισμό της
Διαβάσαμε με έκπληξη επερώτηση που υπέβαλε στον Περιφερειάρχη ο αρχηγός της μείζονος αντιπολίτευσης στο Περιφερειακό Συμβούλιο Χριστόδουλος Τοψίδης και το σύνολο των απομεινάντων συμβούλων του σχετικά με τον σιδηροδρομικό αποκλεισμό της Δράμας.
Μια επερώτηση όμως, δεν είναι δυνατή να απαλλάξει, ούτε τον ίδιο ούτε την παράταξή του από την τεράστια πολιτική ευθύνη να ψηφίσουν πρόσφατα υπέρ του αποκλεισμού της Δράμας από ένα σύγχρονο και ενιαίο σιδηροδρομικό δίκτυο που θα συνέδεε όλες της πόλεις της ΒΑ Ελλάδας.
Η παράταξη του Κου Τοψίδη, ψήφισε υπέρ της χάραξης που προαποφάσισε ο ΟΣΕ εξαιρώντας από την διέλευση του δύο πόλεις, τις Σέρρες και την δικιά μας Δράμα και στην πράξη αφήνοντας απ έξω το 41% του γεωγραφικού χώρου και το 35% του πληθυσμού της ΒΑ Ελλάδας (ΑΜΘ+Σέρρες), υποκύπτουσα και αυτή είτε στις εντολές της κυβέρνησης είτε στις απαιτήσεις ορισμένων συμβούλων της που προτιμούν την πόλη τους μακρινό προάστιο της Θεσσαλονίκης, παρά αναπτυσσόμενο αστικό κέντρο της Νότιας Βαλκανικής που θα βρίσκεται στο μέσον ενός σιδηροδρομικού άξονα που θα συνδέει μεταξύ τους έξι πόλεις και θα εξασφαλίζει την απ ευθείας σύνδεση του λιμανιού της Καβάλας με την Βαλκανική ενδοχώρα.
Αντιλαμβανόμαστε την δεινή θέση του Κου Τοψίδη λόγω των διαρροών που αντιμετωπίζει η παράταξή του μετά την εξέλιξη αυτή, αλλά πιστεύουμε ότι είναι πολύ αργά να εγκαλεί άλλους για τον σιδηροδρομικό αποκλεισμό της Δράμας… Το να σπεύδει πλέον να υιοθετήσει την μοναχική άποψη του προέδρου του Επιμελητηρίου Δράμας περί καθέτων αξόνων είναι ένα ακόμη πολιτικό λάθος. Το αφελές επιχείρημα που χρησιμοποιεί και ο ΟΣΕ και η κυβέρνηση για να διασκεδάσει ανεπιτυχώς τις αντιδράσεις της Δραμινής κοινωνίας, ήτοι της ανακατασκευής μιας γραμμής μεταξύ Αμφίπολης και της στάσης Μυρρίνης/Δήμητρας, κοντά στη Νέα Ζίχνη, (γραμμής που είχε γίνει για στρατιωτικούς λόγους το 1940, δεν είχε κανένα μεταφορικό ενδιαφέρον και ξηλώθηκε οριστικά το 1969), έχει ήδη πέσει στο κενό, όχι μόνο γιατί η πρόταση αυτή δεν συνοδεύεται καν από μελέτη σκοπιμότητας, αλλά γιατί αποτελεί …«παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του»… παρηγοριά την οποία πολύ εύστοχα ήδη έχει απορρίψει η κοινωνία της Δράμας.
