Ομιλία Μ. Μπαράν κατά τη συζήτηση του Προϋπολογισμού 2022
Ο Προϋπολογισμός του 2022 κατατίθεται σε μια περίοδο κατά την οποία οι κοινωνίες και η παγκόσμια οικονομία συνεχίζουν να δοκιμάζονται από τη σοβαρότερη υγειονομική κρίση των τελευταίων εκατό χρόνων.
Οι μεγάλες προτεραιότητες και οι ανάγκες του τόπου θέλουν πρόγραμμα, θέσεις και απόψεις με πυξίδα το συμφέρον του λαού και όχι των μεγάλων. Για να έχουμε τα παιδιά μας να προκόβουν στην Ελλάδα και όχι στο εξωτερικό, για να δοθούν κίνητρα στον πρωτογενή τομέα, στη μεταποίηση. Να γίνει η Ελλάδα χώρα κοινωνικής δικαιοσύνης, με αποκέντρωση, με επενδυτικά κίνητρα, με πρωτοπορία και να εκμεταλλευτούμε κατάλληλα τα Ευρωπαϊκά προγράμματα.
O μειωμένος Προϋπολογισμός που προβλέπεται για την ΑΜΘ παρά τη γεωστρατηγική θέση της περιοχής- που την καθιστά εν δυνάμει ενεργειακό, μεταφορικό, παραγωγικό και πολιτιστικό κόμβο μας- προκαλεί έντονο προβληματισμό. Με τη σύσταση της Διακομματικής Επιτροπής για την ανάπτυξη της Θράκης, προσδοκία όλων μας ήταν και είναι η επίλυση όλων αυτών των προβλημάτων που ταλανίζουν την ακριτική μας περιοχή. Περιμέναμε και περιμένουμε την περιβόητη ανάπτυξη. Με ποιο τρόπο θα καταπολεμήσει η κυβέρνηση αυτές τις αβεβαιότητες και θα διασφαλίσει ανάπτυξη και κοινωνική προστασία για τους πολλούς; Τελικά η σύσταση της Διακομματικής έγινε με σκοπό όντως την ανάπτυξη ή αρκεστήκατε μόνο στα θεσμικά θέματα που αφορούν τη μειονότητα;
Χρειάζεται όσο τίποτε άλλο, εισαγωγή νέων τεχνολογιών στην παραγωγή και στην καλλιέργεια. Αξιοποίηση παραγωγικών μονάδων που είναι αναξιοποίητες. Δημιουργία μεγάλων έργων υποδομής, επανεκκίνηση στον αγροτικό και παραγωγικό τομέα της περιοχής. Πρέπει να εξειδικεύσουμε λοιπόν την καινοτομία ενισχύοντας τη γνώση.
Απαιτείται επίσης στήριξη στον τουρισμό, ο οποίος αποτελεί τον διαρκή στυλοβάτη της Ελληνικής οικονομίας και έχει πληγεί κατάφωρα. Η έλλειψη εργατικών χεριών που παρατηρήθηκε φέτος στον τουρισμό, η ακρίβεια και το άνοιγμα νέων ανταγωνιστικών χωρών, θα επηρεάσουν τον τουρισμό άμεσα καθώς η Κυβέρνηση δεν ακολούθησε ένα οργανωμένο σχέδιο με αποτέλεσμα να τον μετατρέψει από αιχμή του δόρατος σε Αχίλλειο πτέρνα.
Από την άλλη πλευρά πολύπαθο ΕΣΥ. Δυστυχώς, αποτελεί για ακόμη μια φόρα τον φτωχό συγγενή και σε αυτόν τον Προϋπολογισμό. Οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία δεν είναι επαίτες. Και όμως αντιμετωπίζονται ως τέτοιοι. Σώζουν τις ζωές μας κι έχουν επωμιστεί όλο βάρος της πανδημίας. Απαιτείται από την Κυβέρνηση μία γενναία παρέμβαση στο ιατρικό μισθολόγιο αλλά και στους μισθούς του υπόλοιπου προσωπικού. Απαιτείται η ένταξη τους στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα και κυρίως απαιτούνται κίνητρα για την προσέλκυση ιατρικού δυναμικού εξειδικευμένου στα κρίσιμα τμήματα του Ε.Σ.Υ. και στις δομές. Όμως, ο μεγάλος κίνδυνος είναι η κατάρρευση του ηθικού των ανθρώπων αυτών και πρέπει εκεί επειγόντως να γίνουν κινήσεις που να αντιστρέψουν αυτό το κλίμα. Η απομόνωση, η απώλεια εισοδήματος και ο φόβος για το αύριο προκαλούν ψυχικές παθήσεις ή επιδεινώνουν τις ήδη υπάρχουσες.
Για εμένα η πολιτική δεν είναι επάγγελμα και το έχω αποδείξει όταν δεν δίστασα να συγκρουστώ για το καλό των συμπολιτών μου, όταν παρότρυνα να κλείσουν τα τζαμιά εν μέσω της πανδημίας γνωρίζοντας τις αντιδράσεις που θα προκληθούν, όταν ακόμα και σήμερα γυρίζω πόρτα – πόρτα, χωριό- χωριό για να πείσω τους συμπολίτες μου- που η Κυβέρνηση δεν κατάφερε – πόση αξία έχει ο εμβολιασμός και να νικήσουμε τον φόβο.
Θα πρέπει λοιπόν σήμερα, να υπάρξει οργανωμένη και επί της ουσίας πολιτική βούληση για την έξοδο της χώρας μας από τις συμπληγάδες πέτρες που έχει εγκλωβιστεί. Αφουγκραστείτε επιτέλους την ελληνική οικογένεια. Τον έλληνα πολίτη που βιώνει πρωτόγνωρες καταστάσεις, ψυχολογικά καταρρακωμένος επιζητώντας μια ουσιαστική ελπίδα για το αύριο.
