Εδώ και 7 χρόνια βαρβαρότητα και αποδόμηση παντού.
Μια παγωμένη θλίψη ρέει σε κάθε ματιά.
Να αποδεχτώ αυτό που είναι Η Πόλη-Αγορά ή να ματώσω για κάτι παραπάνω; Να
προστατέψω τον χρόνο της; Και με αυτούς που μπουσουλάνε χρόνια στο άνυδρο
θεσμικό παρόν της, τι να κάνω; Σταλάζει η απογοήτευση τους μέρα με τη μέρα.
Η αυτοπεποίθηση της αμάθειας τους είναι ακαταμάχητη.
«Χωρίς υποδοχή,
βρέθηκα στην αφετηρία των τυφλών ποντικιών,
καθώς αναχωρούσαν για το λαβύρινθό τους»(Γιώργος Κωτούλας)
Ανεβαίνοντας Δευτέρα πρωί 19 Μαΐου του 2015
το σιωπηλό Μονοπάτι Της Ζωής,
η καρδιά μου μάτωσε για ακόμη μία φορά,
διασταυρώνοντας τα διστακτικά μου βήματα
με τις ακτίνες από την ρόδα των ταξιδιών μου.
Μέσα σε δρόμους της αύρας και των καταιγίδων,
περπατώντας ανάμεσα στα ερείπια των χθεσινών μονομάχων,
τώρα που το σχέδιο της Πόλης αλλάζει,
συναντώ τα ονειροποδήλατα του Θάνου να σταλάζουν αίμα.
Τώρα που έρχονται άλλοι καιροί και χρόνια αδικαίωτα,
ξαναβρίσκω την παλιά μου θέληση,
κόντρα στον απρόβλεπτο μηχανισμό της ανθρώπινης νόησης.
Μεγάλοι συνωμότες,
Εδώ θα μείνουμε
Να ρίχνουμε τον ίσκιο μας
Στα χαμηλά σας πρόσωπα,
Σηκώνοντας τα πεσμένα φύλλα της πόλης,
Φέρνοντας φρέσκο αέρα
Και δίνοντάς της ξανά την χαμένη της αισιοδοξία.
Με εκτίμηση
Μιχάλης Σπανίδης
Εκδότης-Βιβλιοπώλης
Ξάνθη, Μεγάλη Παρασκευή του ’22
