Γνωρίζουν οι Ξανθιώτες την «αρχαία» παρακαταθήκη της Ξάνθης;
Παρά τις προσπάθειες της Εφορίας Αρχαιοτήτων στην Ξάνθη, οι χώροι προορισμού της «αρχαίας» παρακαταθήκης, είναι άγνωστοι στους Ξανθιώτες και δεν μπαίνει εύκολα στον σχεδιασμό της μέσης Ξανθιώτικης οικογένειας η επίσκεψη στους χώρους όπου χιλιάδες χρόνια πριν οι πρόγονοί μας, στην προσπάθεια επιβίωσης τους, δημιούργησαν τους χώρους που είναι άξιοι να μελετηθούν και να γίνουν κτήμα των Ξανθιωτών.
Σίγουρα λείπει η παιδεία και οι εκπαιδευτικοί της Ξάνθης και να θέλουν να «ποτίσουν» το μεράκι και την διάθεση των μαθητών να νοιαστούν, να μάθουν και να ερευνήσουν, προφανώς σκοντάφτει στο πρόγραμμα του σχολείου.
Οι διάφοροι φορείς της Ξάνθης, προκειμένου να ενισχύσουν τις πολιτιστικές τους δράσεις πληρωμένες από τον κρατικό προϋπολογισμό, συνήθως οργανώνουν πολιτιστικά δρώμενα, κοντά σε χώρους όπως τα αρχαία Άβδηρα, ο Νέστος η Σταυρούπολη και σε άλλες περιοχές, όχι κακό κατ’ ανάγκη, όπου σε κανονικές συνθήκες οι συμμετέχοντες θα έπρεπε ίσως να γνωρίζουν την ιστορία της κάθε περιοχής και πώς αυτή, πορεύεται μέσα στον χρόνο.
Η Εφορία αρχαιοτήτων με τον πενιχρό της προϋπολογισμό, προσπαθεί με πολύ αργά βήματα για την ανάδειξη των αρχαιοτήτων και την προσέλκυση των Ξανθιωτών σε πρώτο βήμα.
Φτάνει; Εκ του αποτελέσματος όχι.
Οι Ξανθιώτες δεν βάζουν στον προγραμματισμό τους την επίσκεψη στους αρχαιολογικούς χώρους του τόπου μας.
Για παράδειγμα τους καλοκαιρινούς μήνες η περιοχή του δήμου Αβδήρων λόγω των παραλιών του, γίνεται προορισμός χιλιάδων Ξανθιωτών.
Το μουσείο, τον αρχαιολογικό χώρο και το πολύστυλο ελάχιστοι το επισκέπτονται. Γιατί άραγε;
Θα πει ίσως κάποιος. Είναι δυνατόν ο μέσος Ξανθιώτης να «καλλιεργήσει» πνευματικά τον εαυτό του και την οικογένεια του, όταν τον περιτριγυρίζουν δεκάδες προβλήματα της καθημερινότητας και πράγματι οι παραλίες των Αβδήρων είναι μία μικρή διέξοδος;
Είναι όμως έτσι;
Τα σχολεία της Ξάνθης και της Ελλάδος, είναι χαμένα στην ανεπάρκειά τους, στην ανοργανωσιά τους και ίσως στον μακρόχρονο πολιτικό σχεδιασμό που θέλει τους πολίτες του σήμερα και του αύριο, αγράμματους, περιτριγυρισμένους από τα προβλήματα που η ίδια η πολιτεία «σπέρνει» στην καθημερινότητα τους, πράγμα που σημαίνει, ότι τα παιδιά μας δεν μαθαίνουν την ιστορία του τόπου και άρα δεν γνωρίζουν.
Δυστυχώς για τον τόπο η πολιτεία δίνει προτεραιότητα στο μάθουν τα παιδιά μας πόσα φύλλα υπάρχουν, αν δύο άνδρες ή δύο γυναίκες μπορούν να παντρευτούν, αν μπορούν να υιοθετήσουν παιδιά και αν μπορούν να τα μεγαλώσουν.
Είναι λογικό να μη μένει χρόνος να διδαχθούν για τα αρχαία Άβδηρα, το Μουσείο, τον Μακεδονικό τάφο στην Σταυρούπολη και πάει λέγοντας.
Όσο για το Υπουργείο Πολιτισμού με τις πράσινες διαδρομές και τα πράσινα άλογα, αποσπασματικά και όταν βρίσκει κονδύλια, μάλλον δεν βοηθάει στην κατεύθυνση να μάθουν οι Ξανθιώτες και να τα μεταφέρουν στα παιδιά τους.
Και μιας και μιλάμε για το Υπουργείο Πολιτισμού δεν είδαμε κανέναν πολιτικό σχεδιασμό που να λέει ότι το 80% των πολιτών θα έπρεπε να «πουλάει» τον τουρισμό στους ξένους, για να ανατάξει τα οικονομικά του κράτους.
Μπορεί, αλλά θέλει;
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΥΛΙΚΙΑΝΟΣ
