Νεκρό το τελευταίο όνειρο της νιότης

Γράφει ο Αλέξανδρος Παυλικιάνος

Πάει και το τελευταίο όνειρο της νιότης,

έσβησε από τούτο το μάταιο κόσμο.

Νεκρό, κείτεται στο πέρασμα του χρόνου,

ασάλευτο.

Κουφάρι ξέπνοο, άταφο,

αίολο στους

ανέμους της μνήμης,

παρατημένο

στα θολά σοκάκια του νου.

Μήτε να εμπνεύσει μπορεί,

μήτε ανάσα ζωής να δώσει

και ζωή σε άλλα όνειρα,

και κείνα ξεχασμένα,

που ζωή έπαιρναν

από κείνο τ’ όνειρο,

το μεγάλο,

που έλεγες πώς …

τίποτε δεν θα το στείλει ταξίδι στη λήθη.

Πάει και το τελευταίο όνειρο της νιότης,

νεκρό κείτεται στο πέρασμα της θύελλας,

στο μανιασμένο χτύπημα των βράχων

απ’  τα αρμυρό νερό.

Πάει, πέθανε το όνειρο της νιότης.

Και τώρα, γερασμένο το σαρκίο,

σέρνεται,

στης λήθης τα σοκάκια.

Χωρίς τη δύναμη του έρωτα,

πηγή ζωής και έμπνευσης.