Καλοκαίρι 1998. Αναχώματα Έβρου κοντά στο Πύθιο. Ταγματάρχης εγώ, επιβλέπων μηχανικός ενός μεγάλου οχυρωματικού έργου κατασκευής πολλών δεκάδων υπογείων κατασκευών όπως πολυβολεία, κτήρια ταγμάτων, λόχων κλπ.

Είχε φτάσει η ώρα επίσκεψης στα έργα για να επιμετρηθούν ώστε να πληρωθεί ο εργολάβος. Πάμε στο πρώτο πολυβολείο μαζί με τον εργολάβο. Παυλίδης από το Πύθιο. Αρχίζω να μετρώ. Φτάνω στο πάχος του σκυροδέματος στο δάπεδο του πολυβολείου. Ενώ η μελέτη προβλέπει Α πάχος, μετρώ 3Α.

Ξανά μετρώ, τα ίδια.

Κύριε Παυλίδη του λέω έχεις κάνει λάθος. Έριξες τριπλάσιο μπετόν.

Μου απαντά. «Δεν έκανα λάθος. Όλα τα οχυρωματικά τα έκανα έτσι.» Του λέω. «Όπως καταλαβαίνεις όμως δεν θα πληρωθείς τις επιπλέον ποσότητες (πολλά κυβικά μέτρα).» Μου απαντά. «Φυσικά κύριε Ταγματάρχα. Εξάλλου δεν τα έκανα για να τα πληρωθώ. Εδώ όμως μεθαύριο θα είναι ο γιός μου και ο εγγονός μου. Γιαυτό τα έκανα.» Ντράπηκα αλλά και αισθάνθηκα περήφανος. Τον ευχαρίστησα και φύγαμε χωρίς να μετρήσω τα υπόλοιπα. Δεν είχα τη δύναμη. Προτίμησα να πιω ένα τσιπουράκι με έναν αγνό άνθρωπο σαν αυτόν σε μία περιοχή που μυρίζει Ελλάδα και μόνο Ελλάδα.