Να πούμε και μια αλήθεια που «καίει»;
Η μόνη ελπίδα στην σκοτεινιά των αδυνάμων συμπολιτών μας, η καθημερινή προσπάθεια της Ιεράς Μητροπόλεως
Όλες αυτές τις ημέρες των γιορτών του Πάσχα, είδαμε μία υπέρμετρη θα έλεγα, προσπάθεια από συλλόγους, σωματεία και κάθε λογής συλλογικότητες να επιδίδονται μετά μανίας, θα έλεγα, σε έναν αγώνα δρόμου για το ποιος είναι ποιο φιλεύσπλαχνος από τον άλλο και ποιος θα συγκεντρώσει περισσότερα κυρίως είδη τροφίμων, παιγνιδιών και άλλων χρηστικών ειδών, που έχουν ανάγκη οι αδύναμοι συμπολίτες μας, χωρίς αυτό να είναι κατ’ ανάγκη κακό.
Να θέσω δημόσια ένα ερώτημα.
Αλήθεια, μετά το Πάσχα, οι αδύναμοι συμπολίτες μας τι θα φάνε; Πώς θα ντυθούνε; Πώς θα ζεσταθούνε;
Σαφώς και κανένας από όλους τους φιλεύσπλαχνους συμπολίτες μας δεν μπορεί να απαντήσει γιατί η καθημερινότητα απορροφά κάθε ικμάδα όλων μας.
Άρα μετά το Πάσχα, ο κάθε αδύναμος συμπολίτης μας θα κουβαλά τον δικό του σταυρό και θα συνεχίσει να πορεύεται τον κακοτράχαλο δρόμο της ανέχειας του πόνου, της απογοήτευσης, με μια πολιτεία απούσα και που ή θα κάνει εκλογές ή θα προετοιμάζεται για εκλογές.
Άρα, μετά το Πάσχα, εκτός από το ΤΕΒΑ του Μ. Τσεπελη που θα τους δώσει φαγάκι για μία δύο, τρείς μέρες το πολύ, οι άνθρωποι που περνάνε δύσκολα, θα μείνουν πάλι νηστικοί, πάλι διψάτοι πάλι στο κρύο και πάει λέγοντας.
Η μόνη ελπίδα στην σκοτεινιά των αδυνάμων συμπολιτών μας, η καθημερινή προσπάθεια της Ιεράς Μητροπόλεως. Ο καθημερινός ατελείωτος αγώνας της να μην υπάρχουν νηστικοί συνάνθρωποι μας, άντυτοι, μόνοι είναι οι προσπάθεια της Μητροπόλεως και είναι απορίας άξιο γιατί όλες αυτές οι μεμονωμένες προσπάθειες των συλλογικοτήτων, δεν μπαίνουν κάτω από την σκέπη της Ιεράς Μητροπόλεως;
Γιατί οι συλλογικότητες δεν ενισχύουν την προσπάθεια της Μητρόπολης που ξέρει, γνωρίζει και βιώνει καθημερινά την αγωνία των αδυνάμων συνανθρώπων μας, να βρούνε ένα κομμάτι ψωμί;
Μήπως θα έπρεπε όλοι μας να συνδράμουμε στην ενίσχυση του έργου της Μητρόπολης;
Μήπως αντί για την πρόσκαιρη δημοσιότητα των διαφόρων συλλογικοτήτων να γινόταν παραγωγή πραγματικού φιλανθρωπικού έργου σε καθημερινή βάση και όχι μόνο Χριστούγεννα και Πάσχα;
Μήπως οι συλλογικότητες δεν γνωρίζουν ότι οι αδύναμοι συμπολίτες μας πεινάνε και μετά τα Χριστούγεννα και το Πάσχα;
Α.Π.
