ΑΠΟΨΗ – Και όλα αυτά για έναν καφέ;

Πολλά ακούστηκαν, πολλά ειπώθηκαν για την επίμαχη φωτογραφία του Μ. Τσέπελη με την υποψήφια σύμβουλο του Σάββα Μελισσόπουλο.

Εκνευρισμός, σχολιασμοί, απειλές και μεγάλο παρασκήνιο για … «έναν καφέ»;

Όχι βέβαια, έναν καφέ μπορεί και έχει το δικαίωμα κάποιος να τον πιει σε δημόσιο χώρο, όποτε θέλει με όποιον θέλει. Η δημοκρατία μας σε αυτά τα θέματα είναι ξεκάθαρη.

Τα συμπεράσματα όμως που βγαίνουν από όλο αυτό το σκηνικό, είναι αποκρυσταλλωμένα για όποιον παρακολουθεί και καταγράφει το πολιτικό γίγνεσθαι στην Ξάνθη.

Ένα πολιτικό γίγνεσθαι που δεν είναι και το καλύτερο.

Σαφέστατα, καφέδες πίνουν οι υποψήφιοι για τον δημαρχιακό θώκο σε όλη την Ελλάδα, γιατί άραγε στην Ξάνθη να γίνει θέμα; Να γίνει ντόρος σε σημείο που τα μέσα ενημέρωσης, όταν ασχολούνται με αυτά τα θέματα, να δέχονται επικρίσεις και απειλές;

Δυστυχώς και λέω δυστυχώς, γιατί θεωρώ ότι είναι δυστύχημα η λειτουργία του πολιτικού συστήματος και οι πρακτικές που θυμίζουν έναν διαφορετικό κόσμο και όχι αυτού, που θα ακολουθήσει τις αρχές και τα πιστεύω μιας Περιφερειακής και δημοτικής παράταξης.

Άρα, το συμπέρασμα που βγαίνει, είναι ότι οι Περιφερειακές και δημοτικές παρατάξεις, δεν έχουν αρχές και ιδεολογία.

Όλα μαζί είναι ένα «ντουρλουμπούκι» που ο αντικειμενικός σκοπός είναι η «κατάληψη» της εξουσίας και τίποτε άλλο.

Τελικός σκοπός των παρατάξεων είναι να προσελκύσουν μέλη στον κόλπο τους που έχουν την δύναμη και την πειθώ,  να φέρουν όσο το δυνατόν περισσότερους ψήφους στο «δισάκι» της παράταξης που θα της επιτρέψουν να καθίσει στο ψηλότερο βάθρο τη εξουσίας.

Αυτά τα μέλη, αποδεικνύεται ότι δεν είναι ανάγκη να είναι τα εκλεκτότερα της κοινωνίας, αλλά να έχουν την δυνατότητα να κουβαλήσουν σταυρό – όχι του μαρτυρίου – αυτόν θα τον κουβαλήσουν οι πολίτες και δημότες μετά τις εκλογές, όταν άτομα που δεν είναι κατ’ ανάγκη τα άριστα μεταξύ των αρίστων – αρκεί, να έχουν το προσόν, να φέρουν τους σταυρούς των πολιτών – δημοτών στον «ντορβά» της παράταξης.

Άρα είναι αδιάφορο το ποιόν του εκπροσώπου μιας παράταξης, αρκεί, όπως προ είπαμε να έχει το προσόν να πείσει τον πολίτη – δημότη, ότι πρέπει να ψηφίσει τον δικό του πολιτικό οργανισμό, όχι γιατί έχει κάτι να προτείνει και να αξιολογηθεί αλλά γιατί … εδώ μπαίνουν μύρια όσα για να «τουμπάρουν» τον ψηφοφόρο – πελάτη.

Αν η παράταξη ή το κόμμα που διεκδικεί την περιφέρεια ή τον δήμο, έχει έστω και το στοιχειώδες κοστολογημένο πρόγραμμα, αυτό έτσι όπως εξελίσσεται το όλο θέμα της προεκλογικής περιόδου τις τελευταίες δεκαετίες στην Ξάνθη,  μάλλον μικρή σημασία έχει.

Θυμίζει την ταινία του Μαυρογυαλούρου και απλά να θυμηθούμε αυτό που έλεγαν οι παλιοί υποψήφιοι βολευτές. «Μα δεν έχουμε θάλασσα» έλεγαν οι πολίτες. «Και θάλασσα θα σας φέρω για να πίνετε εσείς και τα ζώα σας και ψάρια θα σας φέρω» αποκρίνονταν ο βουλευτής που αυτή την στιγμή δεν θυμούμαι τον τίτλο της κλασικής ασπρόμαυρης Ελληνικής ταινίας που είναι τόσο μα τόσο επίκαιρη.

Τελική εικόνα που μπορεί να σχηματιστεί από τα προ αναγραφόμενα είναι ότι οι πολίτες, δημότες – ψηφοφόροι – ψηφίζουν αυτόν που τα λέει καλά, είναι από το σόι και προπάντων «καλό παιδί».

Εκεί η προεκλογική διαδικασία λαμβάνει τέλος.

Ο υποψήφιος δήμαρχος και οι «παρά τω πλευρώ του», τα λένε όμορφα, οι πολίτες – δημότες πείθονται ότι αυτό το καλό παιδί θα κάνει όμορφα πράγματα στην πόλη και τρέχουν ολόχαρής ή δεν τρέχουν και απολαμβάνουν τα καλά του καναπέ, αφήνοντας χώρο για να αποφασίσει για το μέλλον τους το Δροσερό και οι συναφείς «ευπαθείς» ομάδες.

Η περίπτωση, οι πολίτες – δημότες – ψηφοφόροι, να ζητήσουν από τον υποψήφιο δήμαρχο ή τον Περιφερειάρχη να τους πει τι ακριβώς θα κάνει την επόμενη πενταετία, πόσο θα κοστίσει και τι ακριβώς θα κερδίσουν οι ίδιοι οι ψηφοφόροι από τα χρήματα που θα καταβάλουν για να πληρωθεί ο ίδιος ο Περιφερειάρχης ή ο  δήμαρχος και οι παρατρεχάμενοί τους – ούτε λόγος.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΥΛΙΚΙΑΝΟΣ