Πολύτροπος Ανήρ
Ανθολογία Ελλήνων Ποιητών
του 2Οου Αιώνα
Κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις ΖΗΤΡΟΣ,
σε επιμέλεια των Σωτήρη Παστάκα και Σταύρου Γκιργκένη,
η ανθολογία Ελλήνων Ποιητών του 20ου αιώνα.
475 ποιητές σε ένα πανόραμα με τον ήλιο του να φωτίζει
δικαίους και αδίκους, «μείζονες» και «ελάσσονες».
Σε αυτόν λοιπόν τον τόμο των 770 σελίδων,
με ιδιαίτερη χαρά και ικανοποίηση ανακάλυψα την παρουσία
με τρία ποιήματα του δικού μας Θανάση Μουσόπουλο:
«Δοκιμές»
«Λέξη δεν θέλω να σου πω»
«Πατρίδα μου είναι…»
Περπατώντας καθημερινά εδώ και χρόνια πάνω στα τείχη της Πόλης το μόνο που εισπράττω είναι ανεπαρκείς απαντήσεις από τις καταχρήσεις της κάστας των ελίτ ζηλωτών.
Ελπίδα όμως ο Λόγος του Θανάση,
μιας και στα πολιτισμικά πεδία της καθ’ ημάς Πόλης-Αγοράς, προσλαμβάνω τον προσωπικό χρόνο του,
μέσα από την αποθησαύριση του δημιουργικού του υλικού,
με βασικούς κόμβους την πατρίδα, τον πολιτισμό, την ιστορία.
Ο Θανάσης σε όλη αυτήν την ποιητική του πορεία,
από τα χρόνια της νεανικής του διάπλασης και συγκρότησης
μέχρι τα τωρινά, της μεστής βιωμένης εμπειρίας,
καλλιέργησε με άκρα συνέπεια μια ποίηση ανθρωποκεντρική , επιδεικνύοντας απόλυτο σεβασμό σε πρωταρχικές αξίες της ζωής.
«Χαράζοντας πάνω στο καυτό σίδερο
με το δάχτυλο τα όνειρά σου,
πονάς και καίγεσαι,
όμως μένει βαθιά
ουλή στο μέταλλο
και βλέπεις,
πως δεν θα φύγει
κι αν μόνο λιώσει ξανά,
θα σβήσουν
και τα όνειρα
και οι ελπίδες»
Χρησιμοποιώντας επιδέξια μια γλώσσα καθημερινή,
βουτά την ποιητική του μετριοπάθεια
μέσα στην ανεξάντλητη προσωπική στοχαστική ιεροτελεστία.
Έκφραση βαθιάς και ανυπόκριτης αλληλεγγύης.
«Κι εγώ αυτούς τους αριθμούς
να τους κρατώ στα χέρια
να βαραίνουν την καρδιά,
να μην κατέχω τι να τους κάνω»
Σκέψεις που εφορμούν από την παραδοχή της συμμετοχής
της ποιητικής αποκρυστάλλωσης
ως απόδειξης και όχι ως επίδειξης.
«Πατρίδα μου είναι τα κύματα
Της αγάπης τα τρίμματα
Ψίχουλα ψυχούλας άψαχτα
Στα αόρατα μνήματα
Της φωνής και του ήχου»
Εδώ λοιπόν στην εποχή του μεγάλου φόβου της Πόλης,
όπου νεόκοποι συνεπείς καλλιεργητές της αυταπάτης,
επιστρέφουν χωρίς ρυτίδες και εξαργυρώνονται,
υποδύονται εαυτούς ως ριζοσπάστες αμφισβητίες
παλεύοντας να ξεκολλήσουν από την λωρίδα εκτάκτου ανάγκης,
ο γενναιόδωρος λόγος του ποιητή,
ως ιδανικό και παρηγοριά,
χαράζεται πάνω στο καυτό σίδερο της μνήμης
ως μια ουλή που θα θυμίζει την κατάντια μιας κοινωνίας
όπου οι ψηφιακές βεβαιότητες συνεχίζουν
να δημιουργούν απτές αβεβαιότητες
και έναν αιφνίδιο νεοπροοδευτικό δογματισμό,
με στόχο την παραπλάνηση,
σε μια αστική οθόνη που η στάση και η κίνηση
συγχέονται στην μονοκρατορία του ανίατου βλέμματος,
αφήνοντας τις άλλες αισθήσεις νεκρές.
Θανάση μου σε ευχαριστούμε
Με εκτίμηση
Μιχάλης Σπανίδης
Εκδότης-Βιβλιοπώλης
