Και μου λέει ο περιπτεράς της γειτονιάς μου πρωί πρωί που πήγα να αγοράσω τσιγάρα, γνωρίζει την ιδιότητά μου και πολλές φορές μου εκφράζει τις θέσεις του για πολλά προβλήματα της Χώρας και του τόπου μας. Διαβάσει εφημερίδες και ακούει καθημερινά και για πολλές ώρες κλεισμένος μέσα στο περίπτερο του την ειδησεογραφία και είναι άνθρωπος που επαναπατρίσθηκε εδώ και πολλά χρόνια- με λίγα λόγια ξεριζώθηκε από την πατρογονική του εστία και ήρθε στην Μητέρα Ελλάδα: “Πρέπει όλοι μαζί, από τον τελευταίο εργάτη μέχρι και την πρόεδρο της δημοκρατίας να βάλουμε όλοι από ένα ευρώ για να στηρίξουμε τους Θεσσαλούς. Είναι Εθνική Ανάγκη”.
Τον κοίταξα και απλά του είπα. “Αυτό δεν πρόκειται να γίνει”.
“Γιατί” φώναξε, είναι Εθνική Ανάγκη. Η πατρίδας μας πληγώθηκε, πρέπει όλοι μαζί να την βοηθήσουμε. Από τον τελευταίο εργάτη μέχρι και την πρόεδρο της Δημοκρατίας”
Δεν είπα τίποτε και απλά συνέχισα τον δρόμο μου σκεπτόμενος τα λόγια του πατριώτη περιπτερά.
Ίσως, αν δεν έφερνε σαν παράδειγμα την πρόεδρο της Δημοκρατίας, κάτι να γινόταν. Ναι, ο απλός λαός από το υστέρημά του θα στηρίξει την όποια προσπάθεια ανάταξης της Θεσσαλίας αλλά … το πολιτικό σύστημα να βάλλει το χέρι στην τσέπη για να στηρίξει Εθνικό Σκοπό; Λιγάκι δύσκολο.
Και εκεί πονάει η Ελλάδα, λείπουν αυτοί που θα οδηγήσουν την Χώρα στην ανάταση, λείπουν αυτοί που θα την εμπνεύσουν.
Άραγε η πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να εμπνεύσει τους Έλληνες Πολίτες να σταθούν αλληλέγγυοι την ώρα που η Θεσσαλία κείτεται ματωμένη, κουρασμένη και χωρίς ελπίδα;
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΥΛΙΚΙΑΝΟΣ
