Το γεγονός και μόνον ότι οι Ξανθιώτες, με την δική τους ψήφο, καταδίκασαν τα παιδιά τους, μαθητές του Μουσικού Σχολείου Ξάνθης, να κάνουν πορεία διαμαρτυρίας για το αυτονόητο, δηλαδή να στεγαστούν σε ένα σχολείο της προκοπής, είναι ντροπή και αίσχος για τις επιλογές των ίδιων των γονιών.
Δυστυχώς για αυτά τα παιδιά, και όλα τα παιδιά, μαθητές αυτής της πόλης και των χωριών, οι γονείς τους, και μέσα σε αυτούς και εμείς, «βολευτήκαμε» στην ανικανότητα των πολιτικών του τόπου να προσφέρουν το αυτονόητο, δηλαδή μία σχολική στέγη και φυσικά το ερώτημα που τίθεται αυτομάτως είναι: Τελικά, φταίνε οι ανίκανοι δήμαρχοι; Οι αδιάφοροι Περιφερειάρχες και αντιπεριφερειάρχες; Φταίνε οι Σχολικές Επιτροπές; Φταίνε τα Υπουργεία μας, ανάθεμα τα υπουργεία μας, για να μην προσθέσω την γνωστή φράση όταν μιλάμε για τα γα… ν@ υπουργεία μας, φταίνε οι κυβερνήσεις;
Όχι, και πάλι όχι. Φταίμε εμείς οι ίδιοι γιατί ψηφίζουμε πολιτικούς τύπους που δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο… πιστεύοντας, ότι εμείς, είμαστε καλύτεροι από αυτά τα ελεεινά πλάσματα που καθορίζουν το μέλλον των παιδιών μας και αναρωτιέται κανείς αν αυτά τα ελεεινά και τρισάθλια πλάσματα δεν είμαστε εμείς.
Αποτέλεσμα αυτής της ελεεινής και τρισάθλιας συμπεριφοράς μας, είναι να μην έχουμε νοσοκομείο στην Ξάνθη και το κυριότερο δεν έχουμε ένα σχολείο για να εντρυφήσουν τα παιδιά μας στην μουσική παιδεία και όχι στο νταβούλι και τον ζουρνά του κάθε γύφτου που απλώνει την αηδία του στην κεντρική πλατεία κάθε Σάββατο, σκορπίζοντας «κέφι». Και μη γελάτε, ακόμη και αυτή η εικόνα που παρουσιάζεται κάθε Σάββατο στην Ξάνθη τονίζοντας την τριτοκοσμικότητά της, είναι απόρροια του τρόπου που επιλέγουμε τα πολιτικά «μαργαριτάρια» για να διαφεντεύουν την τύχη μας και να αφήσουν τα παιδιά μας αμόρφωτα, και τον κόσμο της Ξάνθης χωρίς νοσοκομείο και δυστυχώς, στις τελευταίες εκλογές του Οκτωβρίου, το εκλογικό αποτέλεσμα της πρώτης Κυριακής έδειξε για μία ακόμη φορά πόσο ελεεινοί και τρισάθλιοι είμαστε και πώς ψηφίζουμε, ρημάζοντας το μέλλον των παιδιών μας.
Η εικόνα των παιδιών μας με πλακάτ και μουσικές διαμαρτυρίες στους δρόμους, εκφράζοντας την αγανάκτηση τους γιατί κανένας «κομισάριος» εδώ και 20 χρόνια δεν τους έφτιαξε ένα σχολείο της προκοπής, θα πρέπει να στρέψουν τον καταγγελτικό τους λόγο και το φτύσιμο τους, σε εμάς τους ίδιους.
