Τριαντάφυλλος Ηλιάδης: Άφησα στην άκρη τα δεσμά της αναπηρίας μου

Ο άνθρωπος που κατάφερε να κάνει περισσότερους από 1.000 πίνακες ζωγραφίζοντας με το… στόμα, μίλησε στην “ΗΧΩ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ”

Γράφει ο Αλέξανδρος Παυλικιάνος

Συνάντησα μετά από πολλά χρόνια τον Ξανθιώτη Ζωγράφο από τον Πετεινό, Ηλιάδη Τριανταφυλλίδη, στον χώρο εκθέσεων στην Λέσχη Αξιωματικών Φρουράς Ξάνθης εκεί όπου παρουσιάζει τα έργα του και η πρώτη λέξη που ήρθε στην σκέψη μου ήταν ένα μεγάλο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» γιατί απλούστατα, ο καλλιτέχνης, παραδίδει, μαθήματα ζωής κάθε μέρα, κάθε ώρα της πορείας του, ανάμεσα μας.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο Ξανθιώτης ζωγράφος φιλοτέχνησε πάνω από 1000 έργα με το στόμα, λόγω μίας αναπηρίας. στα άκρα που όχι μόνο α δεν τον πτόησε αλλά τόν όπλισε με υπομονή, επιμονή και και με μια πρωτόγνωρη δύναμη ψυχής αφήνει κάθε μέρα παρακαταθήκη στον κόσμο αυτό που ο νους ορίζει καλό, όμορφο, καλλιτεχνικό. Ο ίδιος, απλά λιτά λέει: «Πηγή έμπνευσης για μένα είναι η φύση, η οποία απλόχερα δίνει τα θέματά της σε κάθε καλλιτέχνη. Αλλά εγώ, θέλω όμως, για τα νέα τα παιδιά, να δείξω ότι υπήρχαν επαγγέλματα τα οποία ή τείνουν να εξαλειφθούν, ή έχουν εξαλειφθεί. Όταν είχα μία έκθεση ζωγραφικής στην Λεόντειο Σχολή, αυτή την σπουδαία Σχολή στην Αθήνα, στην Πατησίων, μου έλεγαν τα παιδιά τι επάγγελμα είναι αυτό π.χ. ο γανωτής, τι επάγγελμα είναι αυτό, ο θερισμός και τους εξηγούσα, διότι πολλά παιδιά δεν ξέρουν από αυτά τα επαγγέλματα και ο δεύτερος λόγος, είναι ότι ζωγραφίζω θέματα, τα οποία πρέπει να γίνουν κάρτες και ημερολόγια για την παγκόσμια Ένωση που είμαι τακτικό μέλος διότι αυτές τις ημέρες κυκλοφορούν αυτές οι κάρτες και τα ημερολόγια από τα έσοδα των οποίων μας εξασφαλίζουν μία αξιοπρεπή διαβίωση, καθώς επίσης, μας προβάλλουν το έργο μας διεθνώς και λέω διεθνώς διότι το 17 ήμουν στην Βαρκελώνη και το 19 στη Βραζιλία με έργα μου, και πάει λέγοντας. Έχω εκθέσει σε όλον τον κόσμο, έχω τιμηθεί με το τρίτο βραβείο στην Αυστραλία.

ΑΙΣΘΑΝΕΣΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΕΝΟΣ;

Ναι αισθάνομαι δικαιωμένος γιατί ενώ είμαι ένας ανάπηρος που λόγω της αναπηρίας μου να βγάλτο ψωμί μου με την επαιτεία, ποτές μου δεν το σκέφτηκα αυτό και δεν θα το συγχωρούσα ποτέ στον εαυτό μου. Τα δεσμά της αναπηρίας μου τα έχω ακουμπίσει στο ράφι και η ροή του ποταμού δεν σταματιέται όταν είναι μεγάλη η θέληση του ανθρώπου. Εγώ δεν κάνω πίσω. Όταν λέω μπορώ και όταν ο νούς μου είναι υγιείς, αυτός κατευθείνει είτε το πόδι, είτε το στόμα, είτε το χέρι. Με αυτά που σας λέω, τα έργα μου γίνονται συχνά αντικείμενα θαυμασμού και νομίζω ότί στην ζωή μου αισθάνομαι ότι είμαι ένας μικρός αλλά επιτυχημένος ζωγράφος.

Ο Τριαντάφυλλος Ηλιάδης γεννήθηκε το 1950, στο χωριό Πετεινός Ξάνθης, με ατροφικά τα χέρια και το δεξί του πόδι. Το 1957 η βασίλισσα Φρειδερίκη, που επισκέφθηκε την Ξάνθη, πρότεινε να νοσηλευτεί ο μικρός Τριαντάφυλλος στο ΠΙΚΠΑ Πεντέλης, για να του βάλουν πρόθεση στο πόδι. Εκεί μία υπάλληλος τον είδε να ζωγραφίζει με το στόμα και ενημέρωσε τον Νίκο Χατζηγιάννη, ο οποίος ήταν αντιπρόσωπος της Παγκόσμιας Ένωσης Αναπήρων Καλλιτεχνών.

«Ο Χατζηγιάννης ήταν αυτός που με βοήθησε να αναπτύξω το ταλέντο μου» λέει ο κ. Ηλιάδης, και προσθέτει: «Έτσι, από επτά ετών ξεκίνησα τη ζωγραφική με το στόμα. Μπορεί η φύση να με φρέναρε, αλλά εγώ βρήκα το δρόμο μου μέσα από σχέδια και χρώματα. Έφτασα στο σημείο να ζωγραφίζω μέχρι και 15 ώρες την ημέρα… Δεν κουραζόμουν εύκολα, γιατί αγαπώ τη δουλειά μου και νιώθω ευτυχισμένος όταν ζωγραφίζω».

Ο Τριαντάφυλλος Ηλιάδης είναι παντρεμένος και έχει δύο παιδιά. Η σύζυγός του Σελήνη είναι πάντα δίπλα του, για να τον βοηθήσει σε ό,τι χρειαστεί. Γι’ αυτό ο κ. Ηλιάδης τη μνημονεύει συνέχεια. Έχει τιμηθεί από δεκάδες συλλόγους, σωματεία, οργανισμούς, το στρατό, μέχρι και από την Ακαδημία Αθηνών. Τα έργα του εντυπωσιακά κοσμούν τους τοίχους του σπιτιού του, στο υπόγειο του οποίου λειτουργεί μόνιμη έκθεση. Τα χρώματα έντονα, χαρούμενα, αισιόδοξα. Πολλά έργα απεικονίζουν ανθρώπους που ασχολούνται με επαγγέλματα που χάθηκαν ή κινδυνεύουν να χαθούν: ο γανωτής, ο πεταλωτής, ο λούστρος, ο καστανάς…

– Αγοράζουν σήμερα οι Έλληνες πίνακες ζωγραφικής; τον ρωτώ.

– Δύσκολα, γιατί η οικονομική κρίση δεν αφήνει περιθώρια για κάτι τέτοιο. Ευτυχώς είμαι τακτικό μέλος της Παγκόσμιας Ένωσης Αναπήρων Καλλιτεχνών και αυτή η Ένωση μας εξασφαλίζει αξιοπρεπή διαβίωση. Η έδρα της Ένωσης είναι στο Λιχνεστάιν και με τις χριστουγεννιάτικες κάρτες που πουλάει σε όλο τον κόσμο μπορούμε και ζούμε.

– Πόσο χρόνο κάνετε, για να ολοκληρώσετε έναν πίνακα;

– Εξαρτάται από τις λεπτομέρειες που έχει. Έκανα και τεσσερισήμισι μήνες,για να τελειώσω έναν συγκεκριμένο πίνακα… Συνήθως χρειάζομαι δυο με τρεις μήνες, δουλεύοντας τουλάχιστον ένα οκτάωρο κάθε μέρα. Τώρα επειδή αντιμετωπίζω κάποια προβλήματα υγείας, δεν μπορώ να δουλέψω πάνω από ένα δεκάωρο…
– Στις μέρες μας οι άνθρωποι είναι ανυπόμονοι. Τα θέλουν όλα εδώ και τώρα.

– Κοιτάξτε, θα σας πω αυτό που λέω και στους μαθητές, όταν με καλούν οι δάσκαλοι και καθηγητές να τους μιλήσω για τη δύναμη της θέλησης.
Τίποτα δεν κερδίζετε χωρίς να κοπιάσεις. Τα δεσμά της αναπηρίας μου τα άφησα στην άκρη. ‘Τα αγαθά κόποις κτώνται’ έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας και είχαν απόλυτο δίκαιο. Γι’ αυτό λέω στα παιδιά: Μην παραδίδεται τα όπλα με την πρώτη δυσκολία. Παλέψτε με αγάπη και μεράκι, για να πετύχετε το στόχο σας. Μην το κάνετε σαν αγγαρεία. Χρειάζεται υπομονή και επιμονή. Δεν ντρέπομαι που κουτσαίνω όταν βγαίνω στο δρόμο. Ίσα ίσα χαίρομαι γιατί με τη δουλειά μου κατάφερα να γίνω γνωστός και να με σταματάνε, για να μου δώσουν συγχαρητήρια. Γι’ αυτό λέω σε όλους: παλέψτε για τα όνειρά σας…