Θάνος….
Ο εικαστικός ποιητής
των δρόμων της Πόλης
Πόσες αλήθειες, αλήθεια, μπορεί να βρει κανείς στα λόγια και τους στοίχους του Θάνου, ενός καλλιτέχνη που δίνει ζωή σε παλιοσίδερα και ντενεκέδες, κοσμώντας τους δρόμους των ψυχών, αδιάφορων ανθρώπων, και η περιγραφή του Μ. Σπανίδη – με μέτρο – ποιητικά – δίνει άμεση μαχαιριά στις αλήθειες του Θάνου, και σε μια “αλήθεια”, κλειδωμένη σε πανοπλία πίσω από μέτρια λόγια, μέτρια έργα, μέτριους ανθρώπους που κουνάνε το δάχτυλο στους άλλους.
Αυτή είναι η Ξάνθη, δοσμένη μέσα από το έργο του Θάνου και τον στίχο του Μιχάλη που σαν νέοι Δονκιχώτηδες, προσπαθούν να διαφυλάξουν το ανθρώπινο, το ζεστό, το όμορφο, ανάμεσα στα σκουπίδια της μετριότητας.
Ευχαριστούμε Θάνο, ευχαριστούμε Μιχάλη.
Α.Π.
«Λασπωμένες οι πατούσες πια
Περπατώ ξυπόλυτος
Γίνομαι ένα με το χώμα
με την μάνα μου
Τα φτερά τα έχω πετάξει
Με την σκέψη μου πετάω και πηγαίνω
Η αμοιβή με δυσπιστία για όσα έκανα σωστά
Μπράβο λένε στα γαϊδούρια
που ξελάσπωσαν το κάρο
Φταις κι εσύ μωρά Μ…..
που τους έδωσες πολλά
Μείνε τώρα σ’ ένα ράφι
να κοιτάς περίλυπα»
(Θάνος, Ξάνθη,2023)
Σχεδόν καθημερινά μία από τις πρωινές μου καλημέρες.
Τον συναντώ συνήθως έξω από το βιβλιοπωλείο
στον γυρισμό του από την πρώτη του ιχνηλάτηση
στους δρόμους της πόλης.
Οι πιο ενδιαφέρουσες στιγμές
είναι οι άνθρωποι μου λέει συνεχώς.
Πριν αποχωρήσει μου αφήνει συνήθως τις σκέψεις του,
χειρόγραφα πάνω σε μικρά αποκόμματα χαρτιού
από ψηφοδέλτια ή διαφημιστικά έντυπα των πολυκατοικιών.
Τον Θάνο τον γνωρίζω εδώ και πολλά χρόνια.
Πετύχαμε να σπάσουμε και οι δύο μας
εδώ και πολύ καιρό τα ψυχικά αβγά.
Γνωρίζω ότι η ευφροσύνη του καταυγάζει εωθινό φως.
Κατάφερε να ακούει την πίκρα μου
που βασανίζει τα ξενύχτια μου
από τα κατάβαθα της σιωπής
ως τις αμμουδιές της ποίησης.
Σαλπάρει κάθε ξημερώματα σε στέκια
όπου τα μάτια έχουν την χάρη να συναντούν
την χαμένη λαλιά της Πόλης.
Είναι σαν ένα πουλί που κελαηδεί δακρυσμένο
μέσα στα βάτα των δρόμων.
Ναυαγός μέσα στον ωκεανό της καταστροφής
του νέου ανθρωπισμού του γενέθλιου τόπου,
με την βιολογική παρουσία των εισβολέων
να βαραίνει αρνητικά την αυτογνωσία του.
Τώρα που εν μέσο γενικής ατονίας
όλο και περισσότεροι αυτοχρηζόμενοι λιγόψυχοι ιεροκήρυκες
παλιννοστούν στην σταθερή αξία του νυχτερινού τιμολογίου.
Αχάριστοι καιροί.
Τόση νεότητα αναβάλαμε
για μια ολοζώντανη τίμια υπόσταση.
Και η πληρωμή μας,
να μας κουνάνε το δάχτυλο
οι ορθόλοξοι επίτροποι της μετριοκρατίας
όπου η μετάλλαξη της σύγχυσης τους
είναι σφηνωμένη στον πολτό
του πολιτιστικού τους κενού.
Θάνο μου σε ευχαριστώ……
Μιχάλης Σπανίδης
Εκδότης-Βιβλιοπώλης
