ΕΠΑΝΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΜΕ ΤΙΤΛΟ «ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ ΔΡΟΜΟΙ» 679 ΣΕΛ. Η ΠΛΟΚΗ, Ο ΕΡΩΤΑΣ, ΟΙ ΕΠΙΟΡΚΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΠΛΑΝΟ.
Μετά και την απόκτηση του κατάλληλου εξοπλισμού η Typoekdotiki Θράκης, επανεκδίδει & εκδίδει τα νέα μυθιστορήματα του Δημοσιογράφου – Συγγραφέα Αλέξανδρου Παυλικιάνου, υπεύθυνου της Xanthitimes.gr και της ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ & ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ «ΗΧΩ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ», όπου πλέον μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας μας, ΟΙ ΑΝΑΓΝΏΣΤΕΣ ΜΑΣ θα παρακολουθούν την πορεία ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΆΣ ΜΑΣ

Έκδοση/Εκτύπωση/ Διανομή

Typoekdotiki Thrakia

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ-ΕΚΔΟΣΕΙΣ-ΠΡΟΒΟΛΗ

Κουντουριώτου 33, Ξάνθη
Τηλ. 25410 73116 – email: Info@xanthitimes.gr

ISBM:978-618-83151-1-2
Copyriht: Typoekdotiki

Copyriht: Για την Ελληνική Γλώσσα και σε όλο τον κόσμο: Εκδόσεις Typoekdotiki

___________________________________________________

Απαγορεύεται η αναπαραγωγή, ανατύπωση μέρους ή του
συνόλου του βιβλίου, σε οποιαδήποτε μορφή, χωρίς την έγκριση του εκδότη.

Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις δεν έχουν σχέση με την
πραγματικότητα.

Ένας απεγνωσμένος έρωτας, που βάδιζε στους
«σπαρμένους» με πτώματα,

ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ.

Τελικά θα ανταμώσουν οι «παράλληλοι δρόμοι» ;

Τα φαντάσματα του παρελθόντος «έσμιξαν» σε ένα
ρέκβιεμ του θανάτου.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΥΛΙΚΙΑΝΟΣ

ΕΝΑΣ ΕΡΩΤΑΣ ΔΙΧΩΣ ΑΥΡΙΟ.

ΤΟΝ ΕΖΗΣΑΝ,ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ,
ΤΟΝ ΑΦΗΣΑΝ ΝΑ
ΦΥΓΕΙ.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ
ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ ΔΡΟΜΟΙ

ΘΡΑΚΗ:
Ένας Λοχαγός του Υγειονομικού, που στο παρελθών, με απόφαση του ως Νομίατρος, έκλεισε ένα ορυχείο μαρμάρων, γιατί μέσα στα σπλάχνα του, έκρυβε τον καρκίνο του πνεύμονα.
Ένας αρχιεπιστάτης, κυνηγημένος από την Χούντα, κρυμμένος στην Βουλγαρία, κρατούσε κρυμενο το μυστικό του θανάτου, για τριάντα ολόκληρα χρόνια.
Ένας αδίστακτος, διεφθαρμένος πολιτικός, που ήθελε να δουλέψει το νταμάρι, για να εξυπηρετήσει τα σχέδια της Άγκυρας, με αντάλλαγμα, τους ελεγχόμενους από αυτήν μειονοτικούς ψήφους, προκειμένου να επανεκλεγεί.
Μία Χώρα, η Τουρκία, που χρηματοδοτεί Έλληνες Επιχειρηματίες, για να πετύχει τους σκοπούς της Εξωτερικής της πολιτικής, σε μία προσπάθεια να μετατρέψει την Θράκη σε Κόσοβο.
Ένας πρώην κατάσκοπος, που έχασε την γυναίκα του στους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, δημοσιογράφος σε τοπική εφημερίδα της Θράκης, μπλέκει στον κυκεώνα της έρευνας.

Μία ανακρίτρια, που ήθελε να σώσει τον τόπο, βάζοντας την ζωή της, την ζωή του παιδιού της και τον γάμο της, σε κίνδυνο.
Ένας απεγνωσμένος έρωτας που βάδιζε στους «σπαρμένους» με πτώματα
ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ.
Τελικά οι «Παράλληλοι Δρόμοι» θα συναντηθούν;

Τα φαντάσματα του παρελθόντος,
«έσμιξαν» σε ένα ρέκβιεμ του θανάτου.

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ – ΕΚΔΟΤΗΣ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΥΛΙΚΙΑΝΟΣ

ΕΝΑΣ ΕΡΩΤΑΣ ΔΙΧΩΣ ΑΥΡΙΟ.
ΤΟΝ ΕΖΗΣΑΝ,
ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ,
ΤΟΝ ΑΦΗΣΑΝ ΝΑ ΦΥΓΕΙ

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1972 ΘΡΑΚΗ

Ήταν μήνας Αύγουστος και ο ήλιος, παρόλο που ήταν νωρίς το πρωί, έκαιγε δυνατά, και οι ακτίνες του, που ήταν σκορπισμένες στο πανοραμικό ημιορεινό τοπίο, αντικατοπτρίζονταν πάνω στο παρμπρίζ του στρατιωτικό τζιπ που κινιόταν στον κακοτράχαλο ημιορεινό δρόμο που οδηγούσε στο νταμάρι, βορειοδυτικά της Χλόης και που έβγαζε το καλλίτερο μάρμαρο σε όλη την Βόρειο Ελλάδα σε απόσταση περίπου τρία χιλιόμετρα από τον οικισμό, στα περίχωρα της πρωτεύουσας του νομού, κάπου στην Θράκη.
Το τζιπ κινούνταν σχετικά γρήγορα στον παλιό ανηφορικό χωματόδρομο, αφήνοντας πίσω του ένα μικρό σύννεφο σκόνης και δεξιά και αριστερά του δρόμου, βρισκόταν τετραγωνισμένοι όγκοι από κατάλευκο μάρμαρο, έτοιμοι να φορτωθούν σε φορτηγά και να μεταφερθούν για επεξεργασία.
Σε λιγότερο από είκοσι λεπτά, το τζιπ, βρισκόταν στα οικήματα του νταμαριού, όπου εκτός από το κτίριο της διοίκησης, υπήρχαν μερικές παράγκες που ήταν άναρχα απλωμένες στα ριζά του. Το τζιπ, σταμάτησε έξω από το νεόκτιστο κτίριο της διοίκησης, εκεί που τελείωνε ο χωματόδρομος και από την θέση του συνοδηγού, κατέβηκε ένας Λοχαγός, ψηλός, μελαχρινός, φορώντας την θερινή στολή τύπου Africa. Παρόλο που το οπλόσημο του έδειχνε ότι είναι του Υγειονομικού, ο πράσινος μπερές που φορούσε στα κατάμαυρα μαλλιά του καθώς και οι επωμίδες του, έδειχνε ότι ανήκε στις Δυνάμεις των Καταδρομών. Τα φθαρμένα ασημένια αστέρια που ήταν περασμένα στις επωμίδες του, έκαναν τις ακτίνες του ήλιου να αντανακλούν, την ώρα που βάδιζε στητά προς τα γραφεία της εταιρείας, ενώ στα χέρια του, κρατούσε έναν δερμάτινο φάκελο.
Εκείνη την ώρα, άνοιξε η πόρτα του κτιρίου της διοίκησης και βγήκε έξω ένας καλοντυμένος άνδρας, γύρω στα σαράντα. Στο χέρι του κρατούσε ένα μολύβι που το έπαιζε νευρικά στα δάχτυλα του. Πάντοτε ο επιστάτης, όταν είχε να κάνει με Αξιωματικούς του Στρατιωτικού καθεστώτος που κυβερνούσε την Ελλάδα, ένοιωθε φόβο και αμηχανία. Έφταιγε για αυτό ο θείος του, που μετά τον εμφύλιο, βρέθηκε στο «παραπέτασμα» και αυτό ήταν γραμμένο στον φάκελο του και αυτός ο φάκελος, ακολουθούσε την δική του ζωή. Σε λίγο, ακολούθησε και δεύτερος άνδρας, περίπου στην ηλικία του επιστάτη και στάθηκε δίπλα του. Οι δύο άνδρες, περίμεναν να έρθει κοντά τους ο Λοχαγός, που όσο βάδιζε αργά προς το μέρος τους, κοίταζε τα χαρτιά που είχε φυλαγμένα μέσα στο χαρτοφύλακα. Τον είδαν να ξεχωρίζει ένα χαρτί, το έβγαλε μέσα από τα πολλά που είχε ο χαρτοφύλακας και το κράτησε από την εξωτερική μεριά για να το έχει πρόχειρο. Πλησίασε τους δύο άνδρες και χαιρέτησε στρατιωτικά. Οι δύο άνδρες, τον καλημέρισαν με στεγνή άχρωμη φωνή και τον άκουσαν που είπε. «Θέλω τα αφεντικά».
-Λυπάμαι κύριε, απάντησε ο άνδρας που βγήκε πρώτος από το κτίριο της διοίκησης, τα αφεντικά δεν έρχονται στο νταμάρι. Εγώ έχω την ευθύνη της διαχείρισης. Τι θέλετε; ρώτησε ανήσυχος και θυμήθηκε ότι πολλές φορές, ο φύλακας του νταμαριού, όταν σχολούσαν οι εργάτες και για πολλούς μήνες, έβλεπε έναν λοχαγό που περπατούσε και εξέταζε το νταμάρι, αλλά ποτέ δεν μίλησε μαζί του και αναρωτήθηκε τι να ήθελε.
-Ποιος είσθε; Ρώτησε ο λοχαγός, και είδε με την άκρη του ματιού του τον λοχία της Στρατονομίας, έναν ψηλό, μελαχρινό και γεροδεμένο άνδρα, που βγήκε από την θέση του οδηγού, κρατώντας στα χέρια του ένα υποπολυβόλο tomson, έτοιμο για χρήση. Στάθηκε μερικά βήματα στο πλάι και παρακολουθούσε σιωπηλός την συζήτηση μεταξύ του Λοχαγού και του άνδρα, έχοντας παράλληλα το νού του στους εργάτες που βλέποντας το τζιπ, άρχισαν να πλησιάζουν διστακτικά.
-Είμαι ο αρχιεπιστάτης και αρχιλογιστής αυτής της επιχείρησης κύριε Λοχαγέ. Ονομάζομαι Καρούζος Κώστας. Με ποιόν έχω την τιμή; είπε και άθελά του, ένας κόμπος στάθηκε στο λαιμό του.

-Είμαι ο Λοχαγός Υγειονομικού των Καταδρομών, Γούλας Απόστολος, γιατρός, πνευμονολόγος στην ειδικότητα και έχω δυσάρεστα νέα για εσάς. Έχεις κάποιο χαρτί που να λέει τι κάνεις εδώ;
-Μάλιστα κύριε Λοχαγέ, είπε ο άνδρας, και έβγαλε από την εσωτερική τσέπη του καλοκαιρινού σακακιού ένα προσεχτικά διπλωμένο χαρτί και του το έδωσε.
Ο Λοχαγός ξεδίπλωσε το χαρτί και άρχισε να το διαβάζει, ακούγοντας τον αρχιεπιστάτη να λέει με φωνή γεμάτη αγωνία. «Λέει ότι με εξουσιοδοτούν …» και ο Λοχαγός Γούλας τον έκοψε: «Το βλέπω», είπε και τον κοίταξε στα μάτια. «Μόνο που από εδώ και πέρα δεν θα το χρειαστείς».
-Τι… τι εννοείτε κύριε λοχαγέ, είπε έντρομος ο αρχιεπιστάτης. «Από σήμερα, το νταμάρι κλείνει. Απολύεις τον κόσμο και φεύγει. Οι εργάτες θα πάνε στον Νομάρχη και θα πιάσουν δουλειά από αύριο στην ΜΟΜΑ. Εσύ δεν μπορείς. Είσαι κομουνιστής».

-Μπορώ να μάθω το γιατί»;
-Τα λέει όλα σε τούτο το χαρτί. Μέσα στην μαρμαρόσκονη, είπε ο Λοχαγός, και κοίταξε με το βλέμμα του το νταμάρι απ την κορφή μέχρι τα ριζά, έχει ίνες αμιάντου. Αυτό είναι επικίνδυνο για την ζωή των εργαζομένων, αλλά, κυρίως, των χωριανών», είπε ο Λοχαγός και του έδωσε το χαρτί που είχε βγάλει νωρίτερα μέσα από τον δερμάτινο χαρτοφύλακα.
Ο αρχιεπιστάτης, κοίταξε το έγγραφο και γύρισε σαστισμένος το βλέμμα του προς τους εργάτες, οι οποίοι άρχισαν να πλησιάζουν. Στην συνέχεια, είδε τον λοχαγό, να βγάζει έναν πάκο με χαρτιά μέσα από τον χαρτοφύλακα και του τα έδωσε. «Αυτές, είπε, είναι όλες οι αναλύσεις και οι μετρήσεις που έγιναν τα δύο τελευταία χρόνια, καθώς και οι εξετάσεις των εργατών που πέθαναν από καρκίνο του πνεύμονα».
-Τι… τι θα πω στους εργάτες»; Ψέλλισε σαστισμένος ο επιστάτης.
-Να πάνε να ανάψουν ένα κεράκι στους συναδέλφους τους που πέθαναν από το «σκουλαμέντο», θα καταλάβουν».

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ