Βασίλης Παπαδόπουλος
….Το Μονόστηλο….
Δεν είμαι τίποτε παρά
ένα μικρό μονόστηλο.
Καλά κρυμμένη
έχω τη μοναδική αλήθεια
και τη φυλάω καλά
– ως κόρη οφθαλμού –
από τα μάτια
τ’ αδιάκριτα, τα αδηφάγα.
Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο!
Με οδύνη και οίκτο
φευγαλέα με κοιτούν.
Με προσπερνούν ταχύτατα
για ό,τι κράζει
σε τίτλους πηχυαίους
μα κενούς –
σαν την κενότητα των ημερών μας
(Βασίλης Παπαδόπουλος, Μάρτιος 2024)
Ανελέητος και σκληρός ο χρόνος στο πέρασμά του.
Όμως και η ζωή θέλει περιπέτεια,
πάνω στις πυρωμένες στάχτες της.
Κι αν μεθάει η ζωή κάθε μέρα εδώ στην πόλη του περίπου,
Ευτυχής συμπότη μου Βασίλη που έχεις Αισθήσεις
με τις οποίες κερδίζεις Γνώση.
Τι μπορεί να μας δώσει λοιπόν στον απαιτητικό χώρο
της κειμενικής σου πράξης
ένας ανανεωτικός συμβολισμός;
Ο Βασίλης καταστρώνει προσεκτικά
ένα πειστικό σχέδιο γλωσσικής δράσης
όπου η οικονομία των εκφραστικών του μέσων
συναγωνίζεται με επάρκεια
την απολυτότητα των ορισμών.
Δύσκολα μπορείς να ερμηνεύσεις την ποιητική του Βασίλη έχοντας μόνο ως πηγή αναφοράς την ανακύκλωση
της δημαρχιακής ιστορίας κενών τενεκεδένιων πανοπλιών
και αλχημικών γεγονότων της τετραετίας 2019-2023.
Εδώ λοιπόν στο «Μονόστηλο»
έχουμε την σκιαγράφηση μιας ευπρόσωπης παρουσίας,
της οποίας ο ευαίσθητος και λυρικός ποιητικός λόγος,
αυτούσιος και επαρκής,
αρχίζει να αναδύεται ως πολλά υποσχόμενος,
μακριά από τον σκόπελο της δύσκολης συμβίωσης.
Η πρόσφατη αυτή ποιητική του κατάθεση ,
με βοηθά να προχωρήσω στην καρδιά
της διαισθητικής του ενδοχώρας,
σε μια άλλη πλευρά της ιδιοσυγκρασίας του
που τείνει στην εγκράτεια των μέσων
προς όφελος της έντασης και της ανατροπής.
Βασίλη μου,
Κι όταν τελειώσει η παράστασή μας
ίσως να μην υπάρχουμε.
Η ζωή εγκαταλείπει το σώμα.
Όμως,
Κανένα σκυλί δεν βεβήλωσε το σώμα του Έκτορα.
Σε ευχαριστώ.
Μιχάλης.
