ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΙΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ – ΜΗΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ;
Σε μεγάλο βαθμό, οι σημερινοί γονείς, καταδικάζουν τα παιδιά τους στην συμμετοχή της βίας γενικότερα μέσω του διαδικτύου
Καλή η προσπάθεια του Διδασκαλικού Συλλόγου της Ξάνθης να οργανώσει μία συζήτηση για την ενδοσχολική βία με ομιλητές ειδικούς παιδοψυχολόγους, οι οποίοι στα πλαίσια μιας συζήτησης, θα αναπτύξουν και θα τοποθετηθούν στο θέμα της βίας στα σχολεία και της πιθανής εξάλειψης αυτού του φαινομένου.
Η αλήθεια είναι ότι πάντοτε υπήρχε βία, πάντοτε υπήρχαν τσακωμοί και πάντοτε οι δάσκαλοι στον χώρο του σχολείου και οι γονείς στο σπίτι, προσπαθούσαν να βρουν άκρη και τι ακριβώς ήταν αυτό που οδηγούσε τους μαθητές στην επίλυση των διαφορών τους – των όποιων διαφορών τους – με την βία.
Σαφέστατα και δεν είμαστε ειδικοί για να εκφέρουμε άποψη και να προτείνουμε λύσεις και ειλικρινά δεν γνωρίζω αν πρέπει η τηλεόραση να το έχει πάντοτε πρώτο θέμα σε περίπτωση τσακωμού ή ξυλοδαρμού των παιδιών μεταξύ τους και όπως προείπαμε, πάντοτε υπήρχε βία στα σχολεία και η διάσταση δεν ήταν μεγάλη γιατί απλούστατα, πέρα από το ενδιαφερόμενο σχολείο αυτοί που το μάθαιναν ήταν λίγοι.
Η άμεση διάχυση της ενημέρωσης, μέσω του διαδικτύου, είναι αυτό που ίσως, όλη αυτήν την τραγική εικόνα, της δίνει διάσταση, ίσως, πολύ μεγαλύτερη από όσο χρειάζεται και ήδη έπρεπε να υπήρχε ο κανονισμός αντιμετώπισης από την πλευρά του σχολείου, αυτής της πολύ κακής εικόνας και όσο για την τηλεόραση, «βούτυρο» στο ψωμί της, μιας και κατάφερε να το κάνει «μόδα», αφού το θέμα απλά «πουλάει», και ξαφνικά, επειδή οι τηλεοράσεις το έκαναν μόδα άρχισε και η κοινωνία, κατά την συνήθη τακτική της στην Ελλάδα, αρχίζει να ακολουθεί, να θορυβείτε και να προσπαθεί να εξηγήσει, αναλύσει, συζητήσει και να βρει λύσεις, σε ένα ομολογουμένως καυτό θέμα, χωρίς να βλέπει την εικόνα ή χωρίς να θέλει να δει την εικόνα που είναι μπροστά στα μάτια της -της κοινωνίας- αλλά αδυνατεί να συλλάβει και φυσικά δεν είναι στο χέρι της κοινωνίας να λάβει μέτρα, αφού και η ίδια η κοινωνία «ελέγχεται» από το διαδίκτυο.
Τα παιδιά ως γνωστόν μιμούνται από γεννήσεως κόσμου τους μεγάλους, τους σημαντικούς κατά την γνώμη τους ανθρώπους, τουλάχιστον μέχρι την περασμένη δεκαετία που τα κινούμενα σχέδια, ήταν κινούμενα σχέδια και όχι τρομακτικές φιγούρες που παλεύουν, που γεμίζουν με αίμα, φθόνο και επιβολή το παιδί που στα κινητά ή στα τάμπλετ παρακολουθεί με την άδεια των γονιών τους.
Οι σημερινοί γονείς, κουρασμένοι, αηδιασμένοι από την μη δυνατότητα επίτευξης των στόχων τους,κουρασμένοι, και αδύναμοι να αντεπεξέλθουν στις ανάγκες της καθημερινότητας, απαίδευτοι γιατί οι γονείς τους, η σημερινή γενιά των 50-60, στην πλειονότητα, δεν γνώριζαν και οι ίδιοι, ότι θα εκτροχιαστούν τα πράγματα με την χρήση του διαδικτύου σε τόσο μεγάλο βαθμό, αναθρέψαν τα παιδιά τους με όλα τα «καλά», με αποτέλεσμα, οι σημερινοί γονείς των μικρών παιδιών μεταξύ των 30-40, που ζουν σε ένα κακό και αβέβαια εργασιακό περιβάλλον, ακόμη χειρότερο πολιτικοκοινωνικό όπως υγεία, παιδεία, μεταφορές, πάνε από το κακό στο χειρότερο, μοιραίοι και άβουλοι, ελεγχόμενοι από το διαδίκτυο, αδυνατούν, εκτιμούμε να αντιληφθούν, ότι ναι μεν αυτοί ελέγχονται και ελέγχουν – όσο γίνεται – το διαδίκτυο, αλλά τα ανήλικα παιδιά τους δεν έχουν την κρίση να προστατευτούν από το διαδίκτυο και οι νέοι γονείς, προκειμένου να «γλυτώσουν» από την «βαβούρα», τους επιτρέπουν να δούνε στο κινητό ως επί το πλείστον, όλη την ασχήμια που κυκλοφορεί και «μπολιάζει» τα παιδιά με την κακία, το μίσος που ίσως ενδόμυχα να «καλύπτει και τους ίδιους τους γονείς.
Δυστυχώς μάλλον αργήσαμε και φοβόμαστε για τα χειρότερα
Αλέξανδρος Παυλικιάνος
