Σύμφωνα με την χριστιανική παράδοση όταν ο απόστολος Πέτρος εγκατέλειπε την Ρώμη φοβούμενος για τη ζωή του φέρεται να διασταυρώθηκε με τον αναστημένο Ιησού τον οποίο και ρώτησε «Κύριε, πού πηγαίνεις;» («Domine, quo vadis?»).

Με τον κίνδυνο να θεωρηθεί βλάσφημη η… προσομοίωση, αν ο μαθητής του Θεανθρώπου περπατούσε σήμερα στη διασταύρωση των οδών Βασιλίσσης Σοφίας και Σταδίου και συναντούσε την ελληνική διπλωματία, θα είχε κάθε λόγο να αναρωτηθεί το ίδιο: Πού πάτε, κύριοι;

Κάτι λιγότερο από ένας μήνας έχει περάσει από το φετινό Πάσχα αλλά τα εθνικά θέματα συνεχίζουν να βρίσκονται σε… status Γολγοθά, με τη δυσκολία να μεγεθύνεται εξαιτίας του ότι στο συνήθως ανοιχτό μέτωπο των ελληνοτουρκικών ήρθαν σε χρόνο παράλληλο να προστεθούν αφενός η αναβίωση του αλυτρωτισμού των Σκοπιανών, αφετέρου οι κλυδωνισμοί στις σχέσεις της Ελλάδας με την Αλβανία.

Είναι κοινός τόπος για τη διεθνή κοινότητα ότι η Ελλάδα αποτελεί πυλώνα σταθερότητας και ασφάλειας σε μία πολύ ευαίσθητο γεωπολιτικό τόξο που ξεκινά από τα δυτικά της Βαλκανικής χερσονήσου, διασχίζει το Αιγαίο και καταλήγει στην ανατολική Μεσόγειο. Εξίσου κοινή είναι, ωστόσο, και η διαπίστωση ότι από την πλευρά των γειτόνων της η προσήλωση της Ελλάδας στις σχέσεις καλής γειτονίας εκλαμβάνεται ως αδυναμία προς… εκμετάλλευση.

Το πλέον πρόσφατο τεκμήριο επιβεβαίωσης της παραπάνω διαπίστωσης είναι η στάση της φρεσκοεκλεγμένης πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας των Σκοπίων, όπου η πρόεδρος Γκορντάνα Σιλιάνοφσκα και ο προαλειφόμενος για πρωθυπουργός αρχηγός του εθνικιστικού κόμματος VMRO-DPMNE, Χρίστιαν Μίτσκοσκι, έχουν γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων τους όσα προβλέπει η Συμφωνία των Πρεσπών για το ονοματολογικό της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας και νεκρανάστησαν προκλητικά τον όρο «Μακεδονία» επικαλούμενοι το έωλο δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό.

Αντίστοιχα προκλητική προς την Ελλάδα είναι εσχάτως και η συμπεριφορά της Αλβανίας, που μετά από την φυλάκιση του εκλεγμένου ομογενούς δημάρχου της Χειμμάρας, Φρέντι Μπελέρη, έχει επιδοθεί σε ένα κρεσέντο αναθεωρητισμού με τον Αλβανό πρωθυπουργό Έντι Ράμα να φτάνει σε σημείο να επαναφέρει από ελληνικό μάλιστα έδαφος (σ..σ στην πρόσφατη ομιλία του στο Κλειστό των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων στο Γαλάτσι) ζήτημα «Τσάμηδων».

Όσο για την Τουρκία του… Μανωλιού Ερντογάν, ούτε τα «ρούχα» του αναθεωρητισμού δεν μπαίνει στον κόπο να αλλάξει και την ίδια στιγμή ώρα που υποστηρίζει ότι «τώρα είναι αλλιώς» οι σχέσεις της χώρας του με την Ελλάδα, ακυρώνει βάναυσα την ίδια του την υπογραφή στη Διακήρυξη των Αθηνών Διακήρυξη «Περί Σχέσεων Φιλίας και Καλής Γειτονίας» βγάζοντας στο Αιγαίο το Πολεμικό Ναυτικό της για αποβατικές ασκήσεις βόρεια της Σάμου και στέλνοντας το σκάφος «Tubitak Marmara» στη θαλάσσια περιοχή ανοιχτά των Ιμίων για να πραγματοποιήσει έως τις 15 Ιουνίου επιστημονικές και περιβαλλοντικές έρευνες!!!

Αν στα παραπάνω προστεθούν και οι αστοχίες που έγιναν δια χειρός Ντόρας Μπακογιάννη και αφορούν την απόπειρα ένταξης του Κοσόβου στην «οικογένεια» του Συμβουλίου της Ευρώπης γίνεται αντιληπτό ότι δοκιμάζονται σε υπερθετικό βαθμό οι αντοχές της ελληνικής διπλωματίας που όμως δείχνει να επιμένει… κατευναστικά!!!

Άλλο αποτροπή, άλλο ο κατευνασμός…

Δεδομένου ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να… μετακομίσει στα περίχωρα του Λουξεμβούργου και να αποκτήσει γείτονες την Γαλλία, το Βέλγιο και τη Γερμανία, ο δημόσιος διάλογος καταλήγει συχνά-πυκνά στο ερώτημα πως πρέπει να αντιδράσει η ελληνική διπλωματία για να εξασφαλίσει την εθνική αξιοπρέπεια και ασφάλεια, σε μία γειτονιά που οι προκλήσεις περισσεύουν.

Στο πρωθυπουργικό μέγαρο της Ηρώδου Αττικού και στο νεοκλασικό κτίριο της οδού Βασιλίσσης Σοφίας απαντούν ότι επί «γαλάζιας» διακυβέρνησης ασκείται μία πολυεπίπεδη εξωτερική πολιτική που ενδυναμώνει τα διεθνή ερείσματα της χώρας σε επίπεδο συμμαχιών και διακρατικών σχέσεων, αναβαθμίζοντας ταυτόχρονα το αξιόμαχο των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Κι αυτό είναι, όντως, κάτι που δεν μπορεί να απαρνηθεί ούτε ο ακραιφνέστερος των αντιπολιτευόμενων παρατηρητών, καθώς από το 2019 μέχρι σήμερα έχει συναφθεί η σημαντική συμφωνία αμυντικής αρωγής μεταξύ Ελλάδας-Γαλλία, έχουν συσφιχθεί έτι περαιτέρω οι σχέσεις Αθήνας-Ουάσινγκτον, ενώ «τρέχει» και το μεγάλο εξοπλιστικό πρόγραμμα ύψους 11,5 δισ. ευρώ που εκτός από τα μαχητικά Rafale, τα αναβαθμισμένα F-16 και τις φρεγάτες που «χτίζονται» για λογαριασμό του Πολεμικoύ Ναυτικού, περιλαμβάνει και την σοβαρή πιθανότητα προμήθειας των F-35.

Αυτές, ωστόσο, οι πρωτοβουλίες αφορούν καθαρά την παράμετρο της αποτροπής. Της αίσθησης, δηλαδή, που πρέπει να έχει ο αντίπαλος ότι αν κάνει το απονενοημένο διάβημα να προσβάλει στρατιωτικά ελληνικό έδαφος θα υποστεί συντριπτικό πλήγμα. Χωρίς όμως την άσκηση μίας αντίστοιχης στρατηγικής διπλωματία, τα πλεονέκτημα της αποτρεπτικής ισχύος πάει περίπατο. Ας μην γελιόμαστε: μπορεί η Αθήνα να επαίρεται ότι ασκεί παρεμβατική και αποτελεσματική διπλωματία με μηδενική υπαναχώρηση από τις εθνικές «κόκκινες» γραμμές, στην πράξη όμως αποδεικνύεται ότι ακολουθείται η γραμμή του κατευνασμού που επιβάλει έναν αέναο διάλογο ώστε να μην χρειαστεί να καταφύγουμε στα όπλα.

Υπό αυτό το πρίσμα, αντί λ.χ. να καταγγείλουμε τους Σκοπιανούς για τη μη τήρηση της Συμφωνίας των Πρεσπών, η κόκκινη γραμμή μας είναι να τους παρακαλάμε να τηρήσουν την επιζήμια για την Ελλάδα συμφωνία, «φοβερίζοντάς» τους ότι θα εμποδίσουμε την ένταξή τους στην Ε.Ε.. Ποιους; Τη χώρα που έχει ήδη πετύχει τον μείζονα στόχο της –την ένταξη στο ΝΑΤΟ– και τους πολίτες των Σκοπίων που μοιάζει σαν να μην τους ενδιαφέρει η προοπτική της Ευρώπης αφού ψήφισαν αντιευρωπαϊκά κόμματα!

Τα ίδιο και με τους Αλβανούς. Η Αθήνα κάθεται και ακούει ατάραχη τα Τίρανα ότι οι γείτονες… τυραννήθηκαν βάναυσα από τη χώρα μας, αντί να τους θυμίσει πως στα χρόνια της αθρόας εισόδου τους –παράνομα ή μη– στην Ελλάδα αυτοί οι άνθρωποι έφτιαξαν μια καλύτερη ζωή.

Για την Τουρκία ούτε λόγος: Τον περασμένο Δεκέμβριο υπογράψαμε τη περίφημη διακήρυξη αλλά οι εντάσεις αντί να μειωθούν αυξάνονται. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Άγκυρα αντιδρά ακόμη και για τα θαλάσσια πάρκα που σχεδιάζει να φτιάξει η Ελλάδα σε ελληνικά χωρικά ύδατα για λόγους προστασίας του περιβάλλοντος κι εμείς ψελλίζουμε διάφορα διπλωματικά μισόλογα ότι δεν απεμπολούμε το δικαίωμα μας κι ότι όποτε θα είμαστε «τεχνικά έτοιμοι» θα ασκήσουμε το δικαίωμά μας.

Αν στα παραπάνω προσθέσουμε το ότι στα τουρκικά σχολικά βιβλία σχεδιάζεται να ενταχθεί το αναθεωρητικό μάθημα περί «Γαλάζιας Πατρίδας», αλλά και το ότι για το Κυπριακό η Τουρκία δέχεται να συζητήσει μόνο για ένα ντε φάκτο διχοτομημένο νησί στο οποίο έχει εισβάλλει, είναι αυταπόδεικτο ότι η ελληνική διπλωματία δεν παίρνει προβιβάσιμο βαθμό.

Άλλο, λοιπόν, είναι η αποτροπή κι άλλο ο κατευνασμός που «μικραίνει» την Ελλάδα και την υποχρεώνει στη παθητική θέση του «καλού παιδιού». Αυτά προς γνώση και συμμόρφωση η οποία αν δεν επέλθει, η απάντηση στο «Κβο βάντις;» της ελληνικής διπλωματίας θα είναι δυστυχώς παρόμοια με αυτή που φέρεται να έδωσε ο Ιησούς στον Πέτρο, ότι δηλαδή «πηγαίνω στη Ρώμη για να σταυρωθώ για δεύτερη φορά»…

Η ΑΠΟΨΗ