Η τηλεμαχία Τραμπ – Μπάιντεν ήταν το κύκνειο άσμα του τελευταίου, καθώς είχε ήδη δρομολογηθεί η αντικατάστασή του από την ηγεσία των Δημοκρατικών. Ίσως χθες ήταν η τελευταία του ευκαιρία που του δόθηκε από την ηγεσία των Δημοκρατικών στην οποία απέτυχε λόγω γήρατος ή άνοιας (όπως αναμενόταν). Τα δύο ηλεκτρονικά εγχώρια ΜΜΕ με την μεγαλύτερη επισκεψιμότητα σε πρώτο χρόνο παρουσίασαν το αποτέλεσμα ως επαμφοτερίζον και σταδιακά σκέφτεται κανείς μήπως πρέπει να σταματήσει να τα παρακολουθεί μερικώς ή εντελώς τουλάχιστον για την διεθνή ειδησεογραφία, καθώς πολλά δημοσιεύματά τους συσκοτίζουν την ροή των γεγονότων λόγω της σαφούς ιδεολογικής στόχευσής τους.

Προφανώς ο Μπάιντεν θα αντικατασταθεί, (είναι κάτι που έχουν προαναγγείλει πολλοί αξιόλογοι δημοσιογράφοι στις ΗΠΑ εδώ και δύο μήνες τώρα), αλλά η ηγεσία των Δημοκρατικών αποφάσισε την αντικατάσταση αυτή να μην την αφήσει στην διάκριση των εκλογέων, άγνωστο γιατί. Επίσης το προαποφασισμένο φαίνεται και από το γεγονός ότι ενώ ο Μπάιντεν είχε ανέβει στο βήμα για λίγα λεπτά, ήδη οι αξιωματούχοι και οι χρηματοδότες των Δημοκρατικών αντάλλασσαν μηνύματα απογοήτευσης ζητώντας την αντικατάστασή του, ή δημοσιοποιούσαν την αρνητική τους γνώμη για την απόδοση του Μπάιντεν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Αναμφίβολα η αντικατάσταση δεν θα είναι εύκολη υπόθεση, καθώς αντιδρά έντονα η ομάδα των στενών του συμβούλων που εύλογα αντιλαμβάνεται ότι σε αυτή την περίπτωση θα περιθωριοποιηθεί. Επίσης πρόσθετο πρόβλημα στην αντικατάσταση είναι και η νυν αντιπρόεδρος Καμίλα Χάρρις που έχει αποφασιστεί όχι μόνο να μην μπει στην θέση του Μπάιντεν αλλά να μην είναι ούτε υποψήφια αντιπρόεδρος. Σε κάθε περίπτωση η αντικατάσταση Μπάιντεν είναι κάτι πρωτοφανές στην αμερικανική πολιτική ιστορία χωρίς προηγούμενο ή επόμενο. Τυπικά ο Μπάιντεν μπορεί να αρνηθεί να παραμερίσει (συνήθως όσοι φτάνουν σε τέτοια αξιώματα έχουν υπερτροφικά εγώ), κάτι που θα προκαλέσει πολύ σοβαρές πολιτικές και ίσως πολιτειακές επιπλοκές.

Επίσης η αντικατάσταση του είναι προβληματική γιατί και ως διαδικασία όπως έχει περιγραφεί από τα αμερικάνικα ΜΜΕ είναι περίπλοκη, παρασκηνιακή και κάπως αδιαφανής, ενώ οι υποψήφιοι που θα επιλεγούν για να αντικαταστήσουν το δίδυμο Μπάιντεν – Χάρρις είναι πολύ πιθανό ότι θα καταστρέψουν την πολιτική τους καριέρα. Οι αμερικανικές εκλογές κρίνονται από πολύ ακριβές προεκλογικές εκστρατείες σε όλη την Χώρα και ο Τράμπ έχει ένα σοβαρό χρονικό προβάδισμα σε σχέση με αυτούς που θα τεθούν αντιμέτωποί του που, εκτός απροόπτου, δεν θα διαθέτουν την αναγνωρισιμότητά του.

Επίσης υπάρχει και μια άλλη παράμετρος που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή στο ευρύ κοινό. Υπάρχει μια πολύ αξιόλογη (ανεξάρτητη) υποψηφιότητα του Robert Kennedy Jr (Ρόμπερτ Κένεντι Τζούνιορ). Είναι πιθανό να ξεπεράσει σε ψήφους αυτή του Ross Perot to 1992 και θα είχε βάσιμες πιθανότητες ακόμη και να εκλεγεί αν είχε απευθείας δικαίωμα να βάλει υποψηφιότητα σε κάθε Πολιτεία. Το αμερικάνικο εκλογικό σύστημα έχει στρεβλωθεί με τέτοιο τρόπο από τους δύο (Δημοκρατικούς – Ρεπουμπλικάνους) που είναι πρακτικά αδύνατο να κατέβει ανεξάρτητος υποψήφιος αν δεν δαπανήσει εκατομμύρια δολάρια μόνο για να έχει δικαίωμα να βάλει κάλπες παντού. Ως τώρα η υποψηφιότητά του χρηματοδοτείται από το ίδιο, ενισχύεται γιατί πολλοί Αμερικανοί δεν είναι ευχαριστημένοι από τους δύο κύριους υποψηφίους, ενώ κάποιοι αποστρέφονται να ψηφίζουν συνεχώς την λιγότερο κακή επιλογή.

O Ρόμπερτ Κένεντι Τζούνιορ θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κρυφό χαρτί των Δημοκρατικών που θα έσωζε την παρτίδα. Ο ίδιος έχει το βαρύ όνομα αλλά και το ισχυρό βιογραφικό καθώς είναι ένας πολύ γνωστός πολιτικός ακτιβιστής, με μεγάλη μόρφωση. Προέρχεται από τους Δημοκρατικούς, πολλοί συγγενείς του είναι στο επιτελείο του Μπάιντεν, αλλά παραδόξως η φρασεολογία του είναι όμοια με του Τραμπ σε πολλά ζητήματα. Η εκτίμησή μου είναι ότι ως υποψήφιος των Δημοκρατικών θα νικούσε σίγουρα τον Τραμπ αν και έχει απόψεις για τα εμβόλια και για κάποια ακόμη ζητήματα που ίσως σοκάρουν τους αριστερούς ψηφοφόρους των δημοκρατικών που δεν είναι λίγοι. Αντικειμενικά είναι μακράν καλύτερος, πιο κόσμιος, πειστικός και συγκροτημένος από το θέαμα των άλλων δύο, που για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, συμβολίζουν την παρακμή της Δύσης σε επίπεδο πολιτικού προσωπικού.

Τέλος, ο Τράμπ κατά την εκτίμησή μου, έκανε κολοσσιαίο λάθος στρατηγικής που δέχθηκε αυτή την τηλεμαχία τόσο νωρίς, ενώ προφανώς γνώριζε τι υπέκρυπτε η διαδικασία. Παρά το σημαντικό προβάδισμα που θα έχει σε περίπτωση που τοποθετηθούν άλλοι υποψήφιοι απέναντί του, ίσως του κοστίσει την προεδρία αν βρεθεί αντιμέτωπος με ένας αξιοπρεπή αντίπαλο. Αλλά όταν δεν ακούς τους συμβούλους σου αλλά μόνο το ένστικτό σου, αυτά συμβαίνουν.

Σε κάθε περίπτωση, είναι ταπεινωτικό για τις ΗΠΑ να έχουν ένα πρόεδρο που δεν χρησιμοποιεί στον λόγο του πάνω από 500 λέξεις και αυτές ασύντακτες, όταν στις τάξεις του διαθέτουν πολιτικούς της διαλεκτικής ισχύος, του διαμετρήματος και της περιωπής του γερουσιαστή Ted Cruz ή του Ron DeSantis. Ο Τραμπ είναι μια καρικατούρα που επιπλέει λόγω της πόλωσης της αμερικανικής κοινωνίας και είναι ένδειξη της παρακμής της, αλλά και προϊόν της αποπνικτικής επιρροής των ΜΜΕ των Δημοκρατικών που στραγγαλίζουν κάθε συντηρητική ή παραδοσιακή κοινωνική ευαισθησία, επιβάλλοντας μια woke αριστεριστική προσέγγιση σε σχεδόν όλα τα τρέχοντα κοινωνικά ζητήματα της αμερικανικής κοινωνίας.