Το τέρας αστυνομικός που ήταν παΤΕΡΑΣ

Αυτές τις μέρες. μονοπωλεί την ενημέρωση η περίπτωση του αστυνομικού της Βουλής που ξυλοκοπούσε, βίαζε την γυναίκα του – επίσης αστυνομικό- και τα παιδιά του.

Το ερώτημα πλέον είναι ξεκάθαρο προς την κοινωνία.

Μα καλά κανένας δεν κατάλαβε; Κανένας δεν πήρε χαμπάρι τι συνέβαινε; Κανένας δεν μιλούσε με αποτέλεσμα η ίδια η κοινωνία με την αδιαφορία της, να έδινε δύναμη στις ανώμαλες ορέξεις του εν λόγου κυρίου, που ίσως, αν δεν ήταν αστυνομικός, τα μέσα ενημέρωσης να είχαν ξεχάσει την ιδιαίτερη αυτή περίπτωση.

Από την άλλη, επειδή ακριβώς ήταν αστυνομικοί το ζευγάρι που ήταν πρωτεργάτες στα δεινά των παιδιών τους να έχει ιδιαίτερη βαρύτητα. Ένας λόγος που στην θεωρεία τουλάχιστον, η εργασιακή τους πορεία ελέγχεται από γιατρούς για να διαπιστωθεί αν αυτοί οι άνθρωποι ήταν σε θέση να προστατεύσουν τους πολίτες, την ίδια την κοινωνία.

Άρα, το κακό, ξεκινά από την ίδια την αστυνομία, την πολιτική και φυσική της ηγεσία οι οποία έμμεσα ενθάρρυναν την παρουσία αποβρασμάτων και επικίνδυνων ψυχικά διαταραγμένων αστυνομικών στο Σώμα.

Τέτοια στοιχεία πρέπει να πατάσσονται εν την γενέσει και άρα ουδείς άμοιρος των ευθυνών.

Και όπως είναι λογικό, το κακό που έγινε στα παιδιά τους, ουδείς γνωρίζει πλέον αν είναι αναστρέψιμο και αυτό και μόνον ως δικαιολογία, θα πρέπει να οδηγήσει τις δικαστικές αρχές να εξαντλήσουν το όριο της δικαιοδοσίας τους προκειμένου η κοινωνία να γλυτώσει και να σταλεί ένα ξεκάθαρο μήνυμα στα ανώμαλα ανθρωπάρια, πώς αν πράξουν το ίδιο σε παιδιά, θα αντιμετωπίσουν όλη την προβλεπόμενη αυστηρότητα του νόμου.

Όσο και αν προσπαθεί κάποιος να το δει ψύχραιμα, είναι αδύνατο, η αφύσικη συμπεριφορά ενός, αυτού του είδους,  γονιού προς τα παιδιά του, και μόνον αυτό, είναι αρκετό,  ο κάθε γονιός που τρέχει από το πρωί ίσαμε το βράδυ για να στηρίξει τα παιδιά του,  να θέλει την εξόντωση, εξαύλωση, εξαφάνιση από προσώπου Γης αυτών των ανώμαλων υπάρξεων.

ΠΟΣΟ ΕΝΟΧΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ;  ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΑΝΑΞΙΟΛΟΓΗΣΕΙ ΤΙΣ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ;

Εδώ πλέον αρχίζουν τα δύσκολα.

Ίσως αν η κοινωνία και οι θεσμοί σε αυτή την Χώρα, είχε τα αυτιά και την καρδιά ανοιχτή, να είχε αποσοβηθεί το κακό σε αυτά τα δύσμοιρα παιδιά.

Άραγε, μία κοινωνία ταλαιπωρημένη, ταμπουρωμένη μέσα στις ανάγκες, την πίεση, την εξαθλίωση, την απώλεια της ποιοτικής ζωής, θα μπορούσε να ανταποκριθεί στο κάλεσμα της ανάγκης του διπλανού και εν προκειμένω των δύσμοιρων αυτών ανηλίκων, που ζούσαν την βία, τον ξυλοδαρμό και τον εκμηδενισμό της προσωπικότητάς τους, από τους ίδιους τους γονείς τους;

Η πολιτεία θα μπορούσε άραγε, μέσα από το θεσμικό πλαίσιο, να στηρίξει την όποια παρέμβαση από τον γείτονα, τον συγγενή, ή η τυφλή, στην κυριολεξία δικαιοσύνη, θα τους έστελνε στο εδώλιο του κατηγορουμένου για παραβίαση οικιακής γαλήνης του γείτονα ή του συγγενή που ευτέλιζε κάθε μέρα την ίδια την ζωή, χρησιμοποιώντας βία και βιασμό;

Άραγε, ποιος έδωσε το δικαίωμα της μέχρι τώρα ατιμωρησίας αυτού του τέρατος που θέλει να ονομάζεται πατέρας, να διατείνεται με θράσος ότι έχει “άκρες” στο πολιτικό σύστημα και δεν φοβάται κανέναν;

Άραγε αν το πολιτικό σύστημα ήταν δίκαιο, με ηθικές αξίες και έντιμο, θα είχαμε αυτού του είδους τα φαινόμενα;

Γιατί κακά τα ψέματα, όσο “τρελός” και αν είναι το τέρας που αυτοαποκαλείται πατέρας, αν ήξερε πώς οι πράξεις του θα τιμωρούνταν, να είσθε βέβαιοι, ότι δεν θα τολμούσε να αγγίξει τα παιδιά του, όσο και αν η ανωμαλία τον ωθούσε.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΥΛΙΚΙΑΝΟΣ