Μπορεί ο ρόλος του προέδρου της Δημοκρατίας να είναι καθαρά διακοσμητικός, επιβαρύνει όμως, αρκετά τον προϋπολογισμό, με μοναδικό σκοπό  να συντηρούνται οι ισορροπίες στο πολιτικό σύστημα.

Άρα στο μόνο που συντελεί μέχρι σήμερα ένας πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, είναι η διατήρηση των ισορροπιών στο ίδιο το πολιτικό σύστημα.

Αυτή την στιγμή, υπάρχει μπροστά ένας γόρδιος δεσμός και αφού οι πολίτες και η δημοκρατία δεν έχουν λόγο, γιατί έτσι βολεύει το πολιτικό σύστημα από επανιδρύσεως της δημοκρατίας, αυτόν τον ρόλο τον αναλαμβάνουν τα κόμματα του λεγόμενου “δημοκρατικού τόξου”.

Όταν τα πολιτικά κόμματα δεν μπορούν να δώσουν λύση, και μόνον στην περίπτωση που οι πολιτικοί για δικούς τους λόγους επιβίωσης, δεν τα “βρούνε” και μόνον τότε, θα μιλήσουν οι πολίτες, αφού, αν δεν εκλεγεί πρόεδρος της δημοκρατίας, μοιραία, προκηρύσσονται Εθνικές Εκλογές.

Άρα το πολιτικό σύστημα για μία και μοναδική φορά ανά 5 χρόνια πρέπει να συναινέσει.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι αυτό;

Στην παρούσα κατάσταση, φαντάζει σαν γόρδιος δεσμός.

Ο Κ. Μητσοτάκης, μπορεί να έχει τον πρώτο λόγο, και όσο και να μην θέλει να το παραδεχτεί, στο πίσω μέρος του μυαλού του, είναι ο Σαμαράς και οι λεγόμενοι Καραμανλικοί και αν κρίνουμε σε συμμαχίες ξεκινώντας από την Ξάνθη, σίγουρα κάτι “ψήνεται” και θα φανεί στην εκλογή προέδρου της δημοκρατίας.

Άρα, η ΝΔ, υποχρεωτικά θα προτείνει πρόσωπο κοινής αποδοχής. Η τελευταία συνάντηση με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Ν. Ανδρουλάκη με τον Κ. Μητσοτάκη, μόνο τυχαία δεν είναι και η πρόταση της ΝΕΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, προτείνοντας για πρόεδρο της Δημοκρατίας τον  κ. Ράμμο  έθεσε το πλαίσιο, σε μία προσπάθεια να δείξει  προς τα που πρέπει να κινηθεί το πολιτικό σύστημα, υποδηλώνοντας και αυτό το κομμάτι της αριστεράς την παρουσία του, δεσμεύοντας τρόπον τινά, τις πολιτικές προτάσεις των υπολοίπων κομμάτων και δίνοντας το στίγμα του τι θα πρέπει να προτείνουν τα υπόλοιπα κόμματα προκειμένου να βρεθεί η πολυπόθητη συναίνεση, με κύριο σκοπό, όχι την στήριξη και ίσως την αναβάθμιση του θεσμού, αλλά για να μείνουν στο παιγνίδι τα ίδια τα κόμματα.

Με λίγα λόγια, αντιλαμβάνεται και ο ποιο αδαής, ότι ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας, παίρνει σάρκα και οστά κάθε πέντε χρόνια όταν μέσω αυτής της διαδικασίας, παραμένουν στην εξουσία τα  κόμματα και χρώματα.

Είπαμε για την ΝΔ όπου πλέον θα πρέπει να αποφασίσει ο Κ. Μητσοτάκης αν θα αφήσει το δεξιό κέρας στην άκρη για να συμπλεύσει με τις “δημοκρατικές” δυνάμεις του τόπου, ούτως ώστε, να βρεθεί το κατάλληλο πρόσωπο για την προεδρία της Δημοκρατίας που διασφαλίζει το μέλλον της κυβέρνησης του ή να κοιτάξει και προς την “δεξιά” του πολυκατοικία, πράγμα επικίνδυνο για την μελλοντική του πολιτική πορεία. Πώς μπορεί να συμπλεύσει με δεξιότερα αυτού κόμματα, όταν η δυσανασχέτηση του λαού, ανεξάρτητα από την επίπλαστη ευημερία που παρουσιάζουν οι συμπορευόμενοι υπουργοί, βουλευτές και τηλεοπτικοί σταθμοί, οδηγεί τα βήματα τους δεξιότερα του.

Είναι η ώρα να μετρήσει ο κ. Πρωθυπουργός τα “κουκιά”.

Με δεδομένο ότι το δεξιό “κέρας”, διαθέτει όχι έναν ευκαταφρόνητο αριθμό βουλευτών, θα πρέπει να ρίξει το βλέμμα του και προς τα εκεί παρόλο που τα τελευταία χρόνια το απαξιώνει για τους λόγους που ο ίδιος ξέρει και που οι πολίτες αντιλαμβάνονται. Άραγε είναι ώρα να ανοίξει λογαριασμούς με την δεξιά πολυκατοικία; Θα δείξει.

Είναι βέβαιο ότι αν δεν συμπλεύσει με την  “αριστερή πολυκατοικία ” γιατί εκεί εδρεύουν τα απαραίτητα για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας ψηφαλάκια, που αν τους κάνει το χατίρι, θα τα αξιοποιήσει, θα βγάλει δικό τους πρόεδρο, αλλά αυτός, θα μείνει στο ρετιρέ του πολιτικού συστήματος, για να πάει στις επόμενες εκλογές με ήσυχο το κεφάλι του.

Ναι, για τον Μητσοτάκη είναι ένας γόρδιος δεσμός και το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να βάλλει όχι αριστερό πρόεδρο αλλά ακόμη και να αναστήσει τον Ναβουχοδοσορ για την προεδρία της δημοκρατίας αν είναι να μείνει στο τιμόνι της Χώρας.

ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΚΟΙΝΗΣ ΑΠΟΔΟΧΗΣ;

Τι θέλουν τα κόμματα, τι θέλει ο λαός;

Για τα κόμματα, είπαμε ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, είναι ο συνδετικός κρίκος που θα τα κρατήσει στην εξουσία.

Για τον λαό; Ξεκινάμε από την κοινή παραδοχή ότι η γνώμη του Λαού για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, περισσεύει και άρα μικρή σημασία έχει πώς θέλει τον Πρόεδρο του ο Λαός.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΥΛΙΚΙΑΝΟΣ