Άμα δεν έχεις αγαπήσει κάτι,
μην πεθάνεις ποτέ για αυτό…..
Έτσι είναι….
Τελικά αυτή η πόλη δεν σε αφήνει ποτέ ακοίμητο,
με την διέγερση της μετάλλαξης του τοπίου της.
15 χρόνια οι κάτοικοι τον προσέχουν σαν παιδί τους.
Κι ο Κέδρος τους εκεί σταθερός στις υποσχέσεις του,
να τους ευχαριστεί με την ανύψωσή του.
Ήρθαν όμως χρόνια αγωνίας και λύπης.
Με τις ημερήσιες ηρωικές πράξεις
των οδηγών των δημοσιών μέσων μεταφοράς
να ακροβατούν ανάμεσα στις γωνίες
και στις στροφές της ανάπτυξης.
Η πρόσληψη της νεότερης αστικής κατεύθυνσης,
ακολουθεί την ανάδυση νεότερων υποψηφίων διδακτόρων
στην σχολή των υλοτόμων του φωτός,
με την απάθεια να έχει θολώσει σχεδόν ολοκληρωτικά
την εγρήγορση.
Όσο για την αυτοκριτική μας.
Εξακολουθεί να επικρατεί
η αντίληψη της αυταπάτης που δημιουργεί
ο απόηχος της αναγεννησιακής ασυνέπειας.
Λαθέψαμε που πράξαμε σε χρόνο και σε χώρο
έξω από την αποδεκτή αντίληψη
της εμπειρίας του γενεθλίου τόπου.
Με εκτίμηση
Μιχάλης Σπανίδης
Εκδότης-Βιβλιοπώλης
