Αυξήσεις μισθών και κλαδικές συμβάσεις αιτήματα του ΠΑΜΕ Ξάνθης

Αυξήσεις μισθών και κλαδικές συμβάσεις αιτήματα του ΠΑΜΕ Ξάνθης

Με σύνθηματα για τις κλαδικές συμβάσεις και τις αυξήσεις των μισθών το ΠΑΜΕ στους δρόμους της Ξάνθης συμετείχε στην Πρωτομαγιάτικη απεργιακή συγκέντρωση και πορεία ενώ η συγκέντρωση των υπολοίπων συνδικαλιστικών οραγνώσεων ήταν πολύ φτωχή σε σχέση με άλλες χρονιές.

Απογοητευμένοι οι Ξανθιώτες από όλα όσα συμβαίνουν στην οικονομία και την μείωση του βιοτικού τους επιπέδου έπαψαν πλέον να δια,αρτύρονται ή απλά αποδέχονται το μοιραίο για αυτούς και τις οικογένειες τους.

Ποιο συγκεκριμένα το ΠΑΜΕ αναφέρει στην ανκοίνωση του:

Με δυναμική πορεία στις γειτονιές της Ξάνθης που κατέληξε στο μνημείο των πεσόντων καπνεργατών του Ιούνη του 1928 ολοκληρώθηκε η πρωτομαγιάτικη απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ. Κυριάρχησαν τα συνθήματα «Χρέος στο Σικάγο και την Καισαριανή είναι ο αγώνας για την ανατροπή», «Συμβάσεις Κλαδικές, αυξήσεις των μισθών Αυτή είναι η απάντηση των εργατών», «Συνδικάτα εργατών και όχι των εργοδοτών». Το πανό της Ένωσης Ιδιωτικών Υπαλλήλων και Εμποροϋπαλλήλων «ΚΑΤΩ τα χέρια σας από την Κυριακή Αργία» έδινε το στίγμα για την επόμενη Κυριακή.

Η συγκέντρωση άνοιξε με την απολογία του Αύγουστου Σπάις. Ακολούθησε η ομιλία από τον Κώστα Βογιατζή, εκπρόσωπο των ταξικών δυνάμεων στη Διοίκηση του Εργατικού Κέντρου Ξάνθης και υποψήφιο Δήμαρχο Ξάνθης με τη ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ. Στην ομιλία του τόνισε:

«Σήμερα, Πρώτη του Μάη, οι ταξικές δυνάμεις τιμούμε τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που δώσαν όλες τους δυνάμεις, το αίμα και τη ζωή τους. Διδασκόμαστε από την ματωμένη Πρωτομαγιά του Σικάγο το 1886, από το Μάη του 36 και την εργατική εξέγερση της Θεσσαλονίκης, από τους 200 εκτελεσμένους της Καισαριανής.  Διδασκόμαστε, από την 1η Μάη του 1999, όταν για πρώτη φορά τέτοια μέρα, ανέμισαν στον ουρανό όλης της χώρας τα λάβαρα του ΠΑΜΕ.

Ιδιαίτερα τώρα, που μπροστά και στις εκλογές, βγήκαν σεργιάνι, αυτοί που μας ματώσαν και μας ματώνουν για την ανάπτυξή τους, για να μας πείσουν πως οι εργαζόμενοι έχουν κοινά συμφέροντα με τους εργοδότες τους. Ζητάνε την συναίνεση μας αυτοί, που όλοι μαζί ψηφίσαν το 3ο μνημόνιο, αυτοί που πάνω στους κόπους μας χτίζουν ματωμένα πλεονάσματα. Μας καλούν να διαλέξουμε το μικρότερο κακό.

Μια ανάπτυξη που γεννά νέες κρίσεις, φτώχεια, που φέρνει όλο και πιο κοντά επικίνδυνες εξελίξεις στη γειτονιά μας, για παράδειγμα με τη Συμφωνία των Πρεσπών, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των Νατοϊκών και του Ντόπιου κεφαλαίου.

Όλους αυτούς, τους απαντάμε και σήμερα: εργατική λαϊκή αντεπίθεση ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΜΕ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΡΓΟΔΟΤΩΝ

Η μάχη που διεξάγεται εδώ και χρόνια στο συνδικαλιστικό κίνημα, και που κλιμακώθηκε το τελευταίο διάστημα, με το 37^ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, δεν είναι μάχη για τις καρέκλες, ούτε γενικές διαφωνίες κάποιων παρατάξεων. Είναι μάχη ζωής και θανάτου για το εργατικό κίνημα, είναι μάχη της γραμμής του κοινωνικού διαλόγου, με την γραμμή που συνοψίζεται στο σύνθημα ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ ΓΡΑΝΑΖΙ ΔΕΝ ΓΥΡΝΑ ΕΡΓΑΤΗ ΜΠΟΡΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΑΦΕΝΤΙΚΑ.

Η ΓΣΕΕ μέχρι και το 2008, όταν οι ρυθμοί ανάπτυξης της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας τραβούσαν την ανηφόρα, υπέγραφε Εθνικές Γενικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) με αυξήσεις μόλις 0,66 και 0,77 ευρώ τη μέρα. Οι «ελαστικές» μορφές απασχόλησης έχουν και τη δική της σφραγίδα. Υπέγραψαν ΣΣΕ 3ετούς διάρκειας και επικύρωσε το νομοθετημένο πια αίσχος με τον βασικό μισθό των 586 και 511 €.

Οι εργοδότες, πέρα από τους καλοταϊσμένους εργατοπατέρες που έχουν μέσα στα συνδικάτα, «έφεραν» δήθεν αντιπρόσωπους, παιδιά εφοπλιστών, διευθύνοντες σύμβουλοι ΑΕ, διευθυντικά στελέχη επιχειρήσεων. Ενώ πριν ένα χρόνο ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλος, δήλωνε ότι «η απεργία έφαγε τα ψωμιά της», πλήρως ευθυγραμμισμένες με την πλειοψηφία του ΕΚΞ (ΕΚΕ πρώην ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ)

Το ΠΑΜΕ στα 20 χρόνια ζωής μπήκε μπροστά στην οργάνωση αγώνων και απεργιών, έδωσε κουράγιο, δύναμη και ενέπνευσε χιλιάδες εργάτες, καθυστέρησε μέτρα, ήταν παρόν σε κάθε εργατική διεκδίκηση. Τόσο στα χρόνια της καπιταλιστικής ανάπτυξης όσο και στα τελευταία δύσκολα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης δεν μπήκε σε κοινωνικούς διαλόγους, δεν υιοθέτησε απόψεις και ιδεολογήματα του κοινωνικού εταιρισμού που έσκαβαν το λάκκο στους εργαζόμενους. Κανείς και ποτέ ως σήμερα, δε μπόρεσε να το βάλει στο χέρι.

Το ΠΑΜΕ δημιουργεί τις βάσεις για ένα κίνημα που δεν θα κυνηγάει παροχές- φιλοδωρήματα, ίσα για να μην φτάσουμε στην εξαθλίωση. Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, χρειαζόμαστε ένα κίνημα που θα βάζει μπροστά τις σύγχρονες ανάγκες μας, με βάση τον τεράστιο πλούτο που παράγεται στη χώρα μας, αλλά και με βάση τις δυνατότητες που υπάρχουν ο πλούτος αυτός να πολλαπλασιαστεί, και να καλύψει ακόμα περισσότερο όλες τις πτυχές της ζωής των εργαζόμενων, του λαού.

Η ανασύνταξη και η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος δεν αποτελούν για εμάς ένα απλό σύνθημα. Ανασύνταξη του κινήματος, χωρίς να θίγονται η κυριαρχία και τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων, χωρίς να αμφισβητείται η στρατηγική της ΕΕ, χωρίς συγκρούσεις με τις αντιλαϊκές πολιτικές, με την εργοδοσία και τους μηχανισμούς της, χωρίς ανατροπές των συσχετισμών δύναμης στα συνδικάτα δεν μπορεί να υπάρξει.

Με αγώνα για νέες διεκδικήσεις, για κάλυψη των απωλειών, για μια αξιοπρεπή ζωή, σε συνδυασμό με την πάλη για άλλο δρόμο ανάπτυξης με αποδέσμευση από τις ενώσεις των ιμπεριαλιστών ΕΕ και ΝΑΤΟ, με την εργατική τάξη και το λαό στο τιμόνι της εξουσίας.

Ανοίγουμε το δρόμο στην επόμενη μέρα, στο αύριο της εργατικής τάξης».

Μετά την ομιλία έγινε απαγγελία αποσπάσματος από τον «Επιτάφιο» του Γιάννη Ρίτσου.