Οι αθώοι εκδικούνται (;) Τελικά με πια κριτήρια ψηφίζουν οι Ξανθιώτες;
Ιορδάνης Χατζηευφραιμίδης. ‘Όχι μόνο ήταν αθώος αλλά προκάλεσε και την ποινή αυτών που προσπάθησαν να τον σπιλώσουν.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του ΜΑΧΗΤΗ, ο πρώην πρόεδρος του Οργανισμού Κοινωνικής Προστασίας Ιορδάνης Χατζηευφραιμίδης, μέσω της δικαιοσύνης «εκδικήθηκε» (;) τους πάλαι ποτέ πολιτικούς του αντιπάλους.
Με 13 μήνες φυλακή κατά συγχώνευση τιμωρήθηκε χθες από το Τριμελές Πλημ/κείο Ξάνθης ο πρώην αντιδήμαρχος Ξάνθης Δημήτρης Μπένης για ψευδή καταμήνυση και ψευδορκία (Ψευδή κατάθεση) σε βάρος του πρώην Προέδρου του Οργανισμού Κοινωνικής Πρόνοιας Δήμου Ξάνθης Ιορδάνη Χατζηευφραιμίδη για την περίφημη υπόθεση με τα CD του Σαββιδάκη…
Σαφώς και δεν θα σταθούμε στα τις δίκης μιας και οι δικαστές έχουν την γνώσει αλλά και την ευθύνη να κρίνουν ποιος από τους καθισμένους στα έδρανα απέναντί τους, έχει δίκιο και ποιος όχι.
Στην προκειμένη περίπτωση θα σταθούμε στο πρόσωπο του Ιορδάνη Χατζηευραιμίδη, ενός πολιτικού με ήθος, αξιοπρέπεια, εντιμότητα και εργασιομανή. Προσόντα βέβαια που δεν εκτιμήθηκαν ούτε από την παράταξη του αλλά, αυτό δεν είναι επί του παρόντος.
Έναν πολιτικό που δυστυχώς οι Ξανθιώτες προτίμησαν να μην επιλέξουν εκ νέου με την ψήφο τους την εκλογή του αλλά, επέλεξαν ανθρώπους που αυτή την στιγμή βρίσκονται στο τιμόνι του δήμου και το πολιτικό τους ποιόν αλλά και η σταδιοδρομία τους δεν περιέχει πολλά στοιχεία από αυτά που χαρακτηρίζουν τον Ιορδάνη Χατζηευφραιμίδη.
Δυστυχώς για την πόλη της Ξάνθης, εκεί είναι το πρόβλημα και αναρωτιέται κανείς για το κριτήριο των ψηφοφόρων της Ξάνθης όταν στέλνει στα έδρανα του Δημοτικού Συμβουλίου συμπολίτες μας που προκειμένου να αναδειχθούν ή να καλύψουν δικές τους αδυναμίες, στέλνουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου πολιτικούς τους αντιπάλους σε μία προσπάθεια να τους σπιλώσουν για να κρύψουν την δική τους λάσπη που έχει καλύψει το μυαλό τους και τα έργα τους. Για να καλύψουν την δική τους αδυναμία να διοικήσουν έντιμα, σοβαρά και με γνώμονα το καλό των πολιτών.
Σε αυτήν την δίκη απλά αποδείχθηκε ότι η τίμια πορεία πολιτικών μπορεί να αργεί, αλλά δικαιώνεται.
