Δροσερό, θα μας νικήσει η αδιαφορία;

Γράφει ο Μ. Αμοιρίδης

Η πόλη με τα χίλια χρώματα, η Ξάνθη μας, στις παρυφές της ένας οικισμό με τα χίλια προβλήματα. Το Δροσερό. Χιλιάδες άνθρωποι στο περιθώριο εδώ και δεκαετίες. Ελάχιστοι έχουν ασχοληθεί σοβαρά και με πραγματικό ενδιαφέρον για το ζήτημα. Ανάμεσα στους χιλιάδες που μένουν εκεί, πολλοί αυτοί που θέλουν να βελτιωθεί η κατάσταση, αλλά χάνονται οι φωνές τους και δεν λαμβάνουν καμία στήριξη με μακροπρόθεσμο σχεδιασμό και επίτευξη στόχων. Έτσι έχουμε το μοναδικό αυτό τραγικό φαινόμενο να γιγαντώνεται χρόνο με το χρόνο και να έχει εξελιχθεί στο μεγαλύτερο γκέτο της Ευρώπης. Μια ευρωπαϊκή εκδοχή των οικισμών με τις φαβέλες του Ρίο. Όλα αυτά δίπλα μας, να τα ανεχόμαστε, να κλείνουμε τα μάτια, να κλείνουμε τη μύτη. να δείχνουμε επιλεκτικά ανθρωπισμό αλλού και όχι στον εξαναγκασμό των ανηλίκων από το Δροσερό που ζητιανεύουν σε πολλά σημεία της πόλη μας. Απάθεια από όλους εμάς, διοίκηση και πολίτες, που το βλέπουμε και το θεωρούμε απλά τμήμα της καθημερινότητας της πόλης μας.

 

Παράλληλα, η εγκληματικότητα στα μέγιστα ποσοστά της, από ανάγκη επιβίωσης και τμήμα της φυσικής εξέλιξης τους γιατί, να πούμε την αλήθεια: άλλη διέξοδο δεν τους δώσαμε ποτέ. Σε αυτό η αστυνομία δεν αποτελεί την πρώτη λύση αλλά την τελευταία. Η κοινωνία του Δροσερού πορεύεται σε θολά νερά, προσπαθώντας να βρει ένα σωσίβιο που δεν της έχουμε προσφέρει. Κοινωνικό, πολιτιστικό, ψυχολογικό, εκπαιδευτικό το ζήτημα κατά πρώτο λόγο και δευτερευόντως οτιδήποτε άλλο.

 

Η διοίκηση, κεντρική και αυτοδιοίκηση, κλείνει τα μάτια ή απλά παρακολουθεί με επιδερμίδες επεμβάσεις την κατάσταση; Ομολογουμένως δύσκολο το πρόβλημα, θα το αγνοήσουμε; Να το καταπιούμε δεν γίνεται, να μας καταπιεί κάποια μέρα στο μέλλον μπορεί. Χρειάζεται να διεκδικήσουμε ένα ουσιαστικό, μεσομακροπρόθεσμο, πρότυπο σχεδιασμό αποκατάστασης της ασχήμιας και ουσιαστικής ένταξης στον κοινωνικό ιστό αυτών των ανθρώπων. Σχεδιασμό που θα δώσει λύση  στο πρόβλημα. Είναι αυτό που η πλειοψηφία των κατοίκων στο Δροσερό θέλει πραγματικά.

 

Πρόταση θα μπορούσε να είναι η υλοποίηση μεσομακροπρόθεσμου σχεδίου, πιλοτικής για όλη την Ευρώπη, σωτηρίας των χιλιάδων αυτών ψυχών. Θα πρέπει να εμπλέξει συνεργατικά όλες τις βαθμίδες διοίκησης, την ΕΕ, την κυβέρνηση, την αυτοδιοίκηση Α και Β βαθμού και φυσικά το σύνολο των υπηρεσιών και θεσμικών παραγόντων. Πρώτο βήμα η καταγραφή του μεγέθους με πραγματική απογραφή και  υποστήριξη της καθημερινότητας (τροφή, ύπνος, ψυχική-σωματική, υγεία, οικογενειακή γαλήνη, εκπαίδευση). Θα απαιτηθούν οικονομικοί πόροι για ένα πρότυπο πανευρωπαϊκά πρόγραμμα.  Θα απαιτηθεί ανθρώπινο δυναμικό, τόσο για το σχεδιασμό όσο για την εφαρμογή και την παρακολούθηση. Χρόνια, τουλάχιστον είκοσι, για να έχουμε αποτελέσματα σοβαρά και στέρεα. Πίστη, εργασία, προσήλωση στο στόχο, υπομονή, από τη διοίκηση όλων των βαθμίδων. Οικογενειακός προγραμματισμός, ταυτότητα, κουλτούρα πληθυσμού, αντιμετώπιση προβλημάτων όπως η εγκληματικότητα,  τα ναρκωτικά,  η παιδική εκμετάλλευση, με πρότυπες μεθόδους και τρόπους. Η καθημερινή αστυνόμευση εντός με συνεχή παρουσία των οργάνων της τάξης. Ενίσχυση οικονομική απαραίτητη υποστήριξη ψυχική ψυχολογική οπωσδήποτε. Δομές εντός του οικισμού, με ισχυρή στελέχωση. Οικιστικό σχέδιο ομοιόμορφης αποκατάστασης όλων των οικογενειών με κατεδάφιση του υφιστάμενου οικισμού παραπηγμάτων και κατασκευής ενός πρότυπου οικισμού σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Σε βάθος ανάπτυξη της κουλτούρας, μέσω της εκπαίδευσης με πρότυπες μεθόδους ανάδειξης επιστημόνων και τεχνικών δεξιοτήτων με ένταξη στο γενικότερο κοινωνικό ιστό.

 

Η προσπάθεια θα είναι υπό την άμεση υποστήριξη , οικονομική και υλική της ΕΕ, της Κυβέρνησης και της αυτοδιοίκησης, απαιτεί πολυδιάστατη συνεργασία πολλών φορέων, τεχνικών, κοινωνικής πρόνοιας, εκπαίδευσης, οικονομικής ανάπτυξης, αστυνόμευσης κλπ. Θα είναι μία προσπάθεια, πολυδάπανη και μακροχρόνια που θα απαιτήσει υψηλές αντοχές και επαγγελματισμό από όλους τους εμπλεκόμενους, αλλά είναι η μοναδική λύση εάν δεν θέλουμε να συνεχίσει να μεγαλώνει ένα πρόβλημα που τρώει ανθρώπινες ψυχές, χιλιάδες. Είναι η στιγμή που η Ξάνθη πρέπει να λειτουργήσει με ενότητα και ανθρωπισμό και να διαγράψει, όχι αγνοώντας αλλά λύνοντας, αυτό το τεράστιο πρόβλημα-ντροπή, που έχει στα σπλάχνα της.

 

Αν δεν θέλουμε, η πόλη με τα χίλια χρώματα να συνεχίσει να κλείνει τα μάτια σε ένα οικισμό με χίλια προβλήματα, αν δεν θέλουμε να βλέπουμε, ανήλικους επαίτες ως φυσιολογικό τμήμα της καθημερινότητας μας, αν δεν θέλουμε έναν οικισμό που γιγαντώνεται ως γκέτο ψυχών με την αδιέξοδη αδιαφορία μας, πρέπει να δράσουμε. Τέτοια προβλήματα δεν κρύβονται κάτω από το χαλί. Είναι ήδη αργά. Η ευθύνη αλλά και η ντροπή για αυτό που συμβαίνει είναι όλων μας. Πρέπει να ξεκινήσει η προσπάθεια. Να ξεκινήσει μία ευρύτερη συνεργασία, να καταρτιστεί πρόγραμμα και να προϋπολογιστεί κόστος, να αναζητηθεί με βάση αυτά χρηματοδότηση από ΕΕ, να στηριχθεί με το κατάλληλο έμψυχο δυναμικό, ώστε μετά από λίγα χρόνια να είμαστε όλοι περήφανοι που μία ομάδα που ήταν στο περιθώριο για δεκαετίες, την εντάξαμε ισότιμα στην κοινωνία.

 

Ξάνθη 13 Μαρτίου 2020

Μιχάλης Αμοιρίδης

Περιφερειακός Σύμβουλος Ξάνθης