1. Και όμως, το ξήλωμα του εθνικού μας πουλόβερ συνεχίζεται

1. Και όμως, το ξήλωμα του εθνικού μας πουλόβερ συνεχίζεται

Ακολουθούν δύο αδημοσίευτα κείμενα του πρώην Βουλευτή Έβρου Χρήστου Κηπουρού. Αρκετά σημεία τους αναπτύχθηκαν στη συνέντευξη, στις 27/05/20, στο Kontra chanel και το Μάκη Κουρή

Καλά θα έκαναν οι κατά καιρούς κυβερνώντες, να μην εμπλέκουν την ένστολη Ελλάδα, ώστε να δικαιολογήσουν τις, εκτός των άλλων, λεκτικές τους αστοχίες. Άλλοτε συκοφαντώντας την, όπως έκαναν το 1996, και άλλοτε χρησιμοποιώντας την ως υπεράσπιση, όπως κάνουν σήμερα.

Γιατί δεν τους τιμά. Όπως δεν τιμά και τη χώρα να παραδώσει έστω και ελάχιστη γη και ύδωρ στην περιοχή του Μελισσοκομείου Φερών, στον Έβρο. Ακόμη και αν είναι βάλτος. Αν μη τι άλλο ο πατριωτισμός στα μετόπισθεν, με άλλα λόγια η εθνικοφροσύνη, πάντοτε, όπως έδειξε η ιστορία, δημιουργεί ένα κακό, αν όχι κάκιστο, προηγούμενο.

Κάτι που η χώρα σύντομα θα ξαναβρεί μπροστά της, λίγο πριν της πουν. Στον Έβρο, έστω και δια των διαβημάτων, τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε, γιατί να μην κάνουμε το ίδιο και με την τάδε ή τη δείνα βραχονησίδα, στο Αιγαίο?

Και για να μη συμβεί αυτό, να μη συνεχιστεί δηλαδή το ξήλωμα του εθνικού μας πουλόβερ από τον Έβρο, εκείνο που οφείλουμε ως χώρα είναι να τα ανακτήσουμε. Και τη γη και το ύδωρ. Ακόμη και το βάλτο. Η προσφυγή στο αρμόδιο διεθνές δικαιοδοτικό όργανο και στη λήψη προσωρινών μέτρων σε αυτό, είναι μονόδρομος.

Τι είναι άλλωστε δυο εθνικά σύνορα, αν δεν είναι η σύσταση κάθετης ιδιοκτησίας ανάμεσα σε δυο όμορα οικόπεδα. Και τι κάνει ο ένας εκ των δύο κυρίων και ιδιοκτητών, αν θελήσει να περιφράξει το δικό του οικόπεδο και ο άλλος, ακόμη και διαμέσου εισβολής, δεν του το επιτρέπει.

Απλά παίρνει τους τίτλους κυριότητας, επί του προκειμένου τα από τις τρεις Νοεμβρίου του 1926, υπογραφέντα πρωτόκολλα και συμπεράσματα της διεθνούς επιτροπής, και χωρίς άλλο, προσφεύγει στο ειρηνοδικείο για τη γνωστή λήψη των ασφαλιστικών μέτρων.

Δεν έχει ακουστεί πουθενά το να οπισθοχωρεί κανείς ώστε να τοποθετήσει εκεί το φράχτη. Όπως δηλαδή λέει ο Πρωθυπουργός ότι “θα τον κατασκευάσουμε λίγο εντός”.

Το έχουμε πει πολλές φορές. Η ειρήνη με τέτοιο γείτονα, όπως η Τουρκία, περνά από το αρμόδιο διεθνές δικαιοδοτικό όργανο. Τώρα αν θα είναι το Στρασβούργο, η Χάγη ή η Γενεύη, ο λόγος θα ανήκει στις νομικές υπηρεσίας του Ελληνικού κράτους.

Αν πάλι κάποιοι αντιτείνουν, όπως το συνήθιζαν σε προηγούμενες δεκαετίες, λέγοντας μας ότι δεν νομιμοποιούμαστε χωρίς την αναγκαία θεσμικότητα, να ασκούμε εθνική και εξωτερική πολιτική ή ακόμη και ότι δεν οδηγεί πουθενά το να μη δεχόμαστε μύγα στο σπαθί μας, έχουμε να πούμε ότι καλύτερα αυτό παρά να μη φαίνεται το σπαθί μας, από τις μύγες.

Και εφόσον το γάλα με τις μύγες δεν πίνεται, τότε ούτε τα τρίδυμα των Αθηνών τρώγονται. Όπως βέβαια οι εκ των νυν ή πρώην τριακοσίων αλλά και των πιο πρώην. Αν ζούσε ο Διογένης, και τον ρωτούσαν, γιατί κρατάει φανό, ημέρα, ο ίδιος θα απαντούσε “Αναζητώ το Βουλευτή”.

Κατά τα άλλα, το τι τρώγεται, και τι πρόκειται να καλύψει το τεράστιο υπαρκτό πολιτικό και ηθικό κενό, είναι κάτι που αφορά τις ανασκαφικές διαθέσεις των εγκλωβισμένων Δημοκρατικών πολιτών. Αυτό που λένε, από τα κάτω.

Σας θυμίζω ότι στα Ίμια, στις αρχές του 1996, όντας Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, δεν έδωσα ψήφο εμπιστοσύνης στην Κυβέρνηση του Σημίτη. Αργότερα το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου ήταν η πρώτη φορά που πρότεινα την άσκηση εθνικής κυριαρχίας στο Δέλτα του Έβρου, διαμέσου ενός παρεκκλησίου, στον Ανατολικό βραχίωνα του ποταμού. στη μνήμη των δυο Θρακών ηρώων, των Δοϊτσίδη και Χατζόπουλου, που έπεσαν στη Κύπρο, επί Αττίλα.

Πέρασαν έκτοτε 24 χρόνια μέχρις ότου αρχίσει η άσκηση κυριαρχίας μέσω της κατασκευής του φράχτη, και εν όψει των ήδη εξαγγελθεισών εκ μέρους της Τουρκίας, νέων ήπιων εισβολών.

Ναι μεν πρόκειται για μια πράξη εθνικής άμυνας η οποία και πιστώνεται στα κυβερνητικά θετικά, και όμως, το ξήλωμα του εθνικού μας πουλόβερ συνεχίζεται.

—————————————————

2. Για τους εν Ευρώπη καταπίνοντας την κάμηλο

Η επικέντρωση στα μικρά και ασήμαντα με ταυτόχρονη αδιαφορία για τα μεγάλα και σημαντικά απετέλεσαν την αιτία ώστε στο Θείο Λόγο και ειδικότερα στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, μετά το πλήθος των “ουέ υμίν γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί”, να ακολουθήσει το “οι διυλίζοντες τον κώνωπα, την δε κάμηλον καταπίνοντες” {Ματθ. 23.24}.

Δεν γνωρίζουμε αν τα λόγια αυτά του Ιησού σχετίζονται με την αιτία που οδήγησε τον άθρησκο, κατά τα άλλα, Παζολίνι να κάνει ταινία το Ευαγγέλιο του Αποστόλου αυτού και Ευαγγελιστή. Γνωρίζουμε όμως ότι πρόκειται για μια ευαγγελική ρήση που παραπέμπει στους νέους Γραμματείς και Φαρισαίους, σε όλους δηλαδή εκείνους τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς και τα πολιτικά πρόσωπα που την επιβεβαιώνουν μέχρι και σήμερα.

Καμήλα κατάπιναν οι πενήντα Ευρωπαίοι διανοούμενοι, μετά των Ελλήνων συριζογενών, όταν το κοινό πόνημα που συνέτασσαν δίκην δώρου προς τον Ερντογάν το δημοσίευαν τον περασμένο Μάρτιο στην Γαλλική Μοντ. Ανάλογα έπραττε η επιστημονική επιτροπή της Γερμανικής Βουλής με τη γνωμάτευση σχετικά με τις “Ελληνικές ευθύνες” στον Έβρο. Και έπεται η συνέχεια που δεν θα έχει σύντομο τέλος. Η τελευταία φορά ήταν, όταν Γερμανικά Μέσα, δημοσίευαν διάφορα στοιχεία τις προάλλες, πριν εκατόν δύο Ευρωβουλευτές υποβάλουν ερώτηση προς τη νέα ηγεσία της Ε. Ε. ζητώντας τη διαλεύκανση για το θάνατο Πακιστανού μετανάστη στα σύνορα του Έβρου.

Ναι μεν το αζημίωτο, το γνωστό και ως μπαξίσι, για εκδουλεύσεις των εμπλεκόμενων όσο και των διαπλεκόμενων διεθνών Μέσων, κυβερνητικών αξιωματούχων, συμβούλων Προέδρων, και ενός στόλου από βαποράκια, μυρίζει από χιλιόμετρα μακρυά, όμως δεν είναι αυτό που αποτελεί το ζητούμενο στην περίπτωσή μας. Και στην περίοδο του σχεδίου Ανάν είχαν πέσει, ένθεν κακείθεν, χρήματα, και μάλιστα πολλά, όμως πήγαν στράφι.

Μόνιμη επιδίωξη της Τουρκίας, η παραχάραξη της πραγματικότητας. Η ιστορία όμως λέει ότι δεν υπάρχει καμιά Ελληνική υπαιτιότητα κατά ανθρώπινης ζωής. Αν αντίθετα υπήρχε έστω και ένας νεκρός ανάμεσα στους ένα και πλέον εκατομμύρια πρόσφυγες και μετανάστες, όλα αυτά τα χρόνια, οι εξ ανατολών, θα διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους. Υπαίτιοι γαρ για τους εκατοντάδες πνιγμούς και καταποντισμούς, από το Αιγαίο ως τον Έβρο ποταμό, ευελπιστούσαν να βρουν κάτι. Ένα ελάχιστο έστω δείγμα γραφής, οι προαγωγοί αυτοί και διακινητές, αρχίζοντας από τον εξ αυτών Υψηλό Διακινητή Ρ. Τ. Ερντογάν. Πόσες φορές ο ίδιος δεν ανακοίνωσε έως τώρα την ύπαρξη νεκρών στον Έβρο, που όμως δεν επιβεβαιώθηκαν, εξ ου και η καταφυγή σε διεθνή δημοσιεύματα, και σε ντόρο.

Ένας διαταραγμένος το λιγότερο, άνθρωπος, ο οποίος ασκείται σε επιλεκτική προστασία γκρίζων ομάδων από τη μια, κι από την άλλη, όντας ένας απηνής διώκτης ιστορικών λαών, κάθε άλλο παρά νομιμοποιείται να ζητάει και τα ρέστα. Να καμώνεται τον προστάτη των προσφύγων, όταν είναι το ίδιο πρόσωπο με αυτόν που ατιμώρητα επί έτη πολλά προσβάλει όλες τις αρχές του ανθρωπισμού, την ίση μεταχείριση και τα δικαιώματα των προσφύγων, όπως αυτά ορίζονται από τη Συνθήκη της Γενεύης και το χάρτη των θεμελιωδών δικαιωμάτων της Ένωσης. Και από πάνω, να καθυβρίζει την Ελλάδα. {Βλ. ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΕΡΝΤΟΓΑΝ, PDF, Γ΄ Έκδοση}.

Οι θεματοφύλακες της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου τα γνωρίζουν όλα αυτά, όμως και οι ίδιοι, από τις διαπιστευμένες Μ.Κ.Ο., μέχρι τη Γενική Γραμματεία του Ο.Η.Ε. και τις εν Ευρώπη υπηρεσίες του Οργανισμού, δεν αποφεύγουν την κατανάλωση καμηλών.

Ναι μεν ορθά επισημαίνουν τα δίκαια των προσφύγων στην μετά κορωνοϊό εποχή. Όμως λέξη για τη ταμπακιέρα. Για τους ιστορικούς λαούς της περιοχής, όσο και για τους δεσμώτες, που χαίρονται ιδιαίτερα με την ασυλία, αφού οι οικουμενικοί θεσμοί για τα δικαιώματα του ανθρώπου εκπέμπουν στο ίδιο μήκος κύματος με την πολιτική Ευρώπη. Την οποία η Τουρκία θεωρεί του χεριού της.

Οπότε η προσφυγή σε μια Γηραιά Ήπειρο με στοιχεία από το ζωικό βασίλειο, κυρίως όμως από τον Άγιο Αριστοτέλη -η εικόνα του υπάρχει σε διάφορες ορθόδοξες εκκλησίες- και από τον κλασσικό ορισμό του “άνθρωπος φύσει ζώον πολιτικόν”, θα βοηθήσει να γίνουν πιο κατανοητά τα όσα λέμε.

Να επισημάνουμε λοιπόν στον κάθε Ευρωπαίο εταίρο, ότι αν εκτός των αξιών της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας που απουσιάζουν μονίμως από τη γείτονα, απειλείται και μια κατηγορία ζώων, αυτή αφορά τις καμήλες. Οι οποίες συνεχώς λιγοστεύουν, όχι βέβαια γιατί τις έχουν καταναλώσει Τούρκοι καλοφαγάδες σε γκουρμέ εστιατόρια κάπου έξω από την Κωνσταντινούπολη, αλλά γιατί κυρίως τις καταπίνουν, οι κατά καιρούς Ευρωπαίοι θεσμικοί και ιδιαίτερα οι εξ αυτών Γερμανοί.

Ίσως γιατί νομίζουν ότι με τον τρόπο αυτό θα πέσει στα μαλακά η αμαρτωλή και συγγενής με την κεμαλική, ιστορία τους. Δεν γνωρίζουν ότι με τον τρόπο αυτό θα χειροτερεύσουν τα πράγματα αφού όχι μόνο δεν θα αθωώσουν τους παππούδες τους αλλά γιατί θα συμβάλουν καθοριστικά, αν δεν αναπαραγάγουν τη διαιώνιση του τουρκικού κεμαλοφασισμού.

Μπορούμε να τους ονομάσουμε όλους αυτούς, εκτός από καταπίνοντες, και καταπότες, που κατά πολλούς τρόπους, και όχι μόνο ως προς την ποιητική ομοιοκαταληξία, παραπέμπουν σε ημεδαπούς καταδότες. Εννοείται φυσικά και καταπότες, Μάλιστα εν ροή. Και για να φρεσκάρουμε λίγο έστω τη μνήμη των Ελλήνων πολιτών οφείλουμε επίσης να πούμε ότι άλλο πράγμα το Αιγαίο, και άλλο τα δυο Αιγαία. Από τη συμφωνία της Μαδρίτης, μέχρι τη σημερινή Ελληνοτουρκική τουριστική πρωτοβουλία και πολιτική, τα πράγματα κινούνται επί προδιαγεγραμμένης τροχιάς. Κάτι που μόνο οι τυφλοί δεν τη βλέπουν. Ο λόγος για την άτυπη μεν, πλην όμως υπαρκτή πράξη συστάσεως καθέτου ιδιοκτησίας του Αρχιπελάγους. Όπερ σημαίνει εκτός των άλλων καθεστώς συνιδιοκτησίας, με μόνον απομένοντα πλέον, τον συμβολαιογραφικό τύπο.

Όσον αφορά τους εν Ελλάδι κώνωπες, και επί τη βάσει ότι εθνικό είναι το αληθές, ας τους διύλιζαν. Ο λόγος για τους εκ του Δυτικού Νείλου, θανατηφόρους κάποιες φορές. Θα ήμασταν και υπόχρεοι. Επίσης αν έκαμναν τα ίδια με τους αντίστοιχους ανωφελείς.

Όμως παρόλα αυτά, τι ικανότητα ενοχής μπορεί να έχουν, ακόμη και μετά τη διύλιση, τα κλάσματα ενός κώνωπα; Τι είναι πέραν του αποκρουστικού βόμβου και των δηγμάτων; Και τι θα είναι τα λεπτότατα πόδια, τα μεμβρανώδη φτερά, η επιμήκης προβοσκίδα; Και τέλος, τι είναι το βάρος των ελάχιστων γραμμαρίων απέναντι στα πεντακόσια κιλά της καμήλας; Την οποία όμως κάθε τρεις και μία καταπίνουν;

Ο λόγος για τους μεν, όσο τους δε, αφορά στην περίοδο που διανύουμε, τους ημεδαπούς πολιτικούς εμπνευστές και επιμελητές των κολαστηρίων τύπου Μόριας. Όσο επίσης και τους αντίστοιχους διαδόχους των προηγουμένων στις υπό μελέτη και ανέγερση των νέων κλειστών δομών, που δεν πρόκειται βέβαια να λύσουν ποτέ και κανένα προσφυγικό πρόβλημα.

Η κατάσταση με την επίλυση του προσφυγικού και του μεταναστευτικού υπερβαίνει κατά πολύ τις κόντρες ανάμεσα στους νησιώτες του Ανατολικού Αιγαίου και το όποιο κράτος. Είτε πρόκειται για το επιθετικό εις βάρος τους δεξιό ή και το αντίστοιχο “ναι σε όλα” αριστερό. Αμφότερα τα είδη αυτά του κράτους, που αυτοαποκαλούνται πολιτεία, έδωσαν εξετάσεις και πήραν ένα μεγάλο και ολοστρόγγυλο μηδέν, όπως θα έλεγαν οι παλαιότεροι.

Πρόκειται για απλά μαθηματικά. Αν μια νέα κλειστή δομή θα μπορεί να εξυπηρετεί την υποδοχή και εγκατάσταση κάποιων λίγων χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών, για τα τέσσερα με πέντε εκατομμύρια ανθρώπων, που η έλευσή τους μόνο με περσικούς χρόνους μπορεί να συγκριθεί, θα χρειαστούν εκατοντάδες νέες δομές,

Και αν ανανεωθεί η σχιζοφρένεια εκείνη της προηγούμενης συμφωνίας της Ε. Ε. με την Τουρκία, που τις θέλει στο Ανατολικό Αιγαίο, τότε θα είναι καλύτερα να μιλάμε για τη μετατροπή του στην πολυπληθέστερη φυλακή ολόκληρου του πλανήτη. Απέναντι στην οποία θα ωχριά ακόμη και αυτό που κατέχει τα παγκόσμια σκήπτρα μέχρι σήμερα, και που είναι το Τουρκικό σύστημα φυλακών. Όπου μέχρι και η Αλικαρνασσός ονομάστηκε μπουντρούμι. Τουρκιστί bodrum.

Απέναντι σε τέτοιο πρωτόγνωρο ως προς το μέγεθος φαύλο κύκλο, με μέσο ετήσιο όρο επιστροφής, λίγες εκατοντάδες ανθρώπων, η επίλυση του προσφυγικού και του μεταναστευτικού, δεν μπορεί παρά να αναζητηθεί, όπως δεν θα κουραστούμε να το επαναλαμβάνουμε, μέσα στην Τουρκική επικράτεια. Εκεί οφείλει η Ε. Ε. να αγοράσει ή ακόμη και να ενοικιάσει κατάλληλα γήπεδα για την κατασκευή νέων δομών, μετά των hotspots. Αλλιώς, να μην υπογράψει καμιά νέα συμφωνία με την Τουρκία. Όπως και να μη προβεί σε καμιά νέα κατάποση καμήλας, που άλλωστε δεν θα υπάρχουν πλέον και πολλές διαθέσιμες.

Τελικά οι μόνες σίγουρες καμήλες που θα απομείνουν στην Τουρκία είναι οι πέτρινες, σαν εκείνη στους βράχους της Καππαδοκίας {Εικ. Α}. Και φυσικά δεν θα μπορεί κανείς να τις καταπιεί. Αυτές θα είναι οι μόνες που θα γλυτώσουν.

Μέχρι τότε η απάντηση στο κουίζ, ποιο είναι το ζώο το οποίο στην Τουρκία το τρώνε ακόμη και καπνιστό, ενώ στην Ευρώπη, και ιδιαίτερα στη Γερμανία, το καταπίνουν, δεν είναι άλλο από την καμήλα. Με άλλα λόγια, όσα περισσότερα οπλικά συστήματα πωλούν οι Γερμανοί, οι Ρώσοι ή οι Αμερικανοί στην Τουρκία, τόσο λιγότερες καμήλες θα απομείνουν σε αυτήν. Αφού τις υπόλοιπες οι όποιοι ανά τον πλανήτη θεσμικοί άνθρωποι, τις έχουν ήδη καταπιεί, και μάλιστα με τις γεμάτες με λίπος καμπούρες τους, εξ ων και η διάχυτη στο συγκεκριμένο πολιτικό κόσμο, παχυδερμία.

Τα υπόλοιπα, τα περί Ευρωπαϊκών, Ατλαντικών και υπερατλαντικών μορφών του εμπάργκο, εμείς τα ακούμε βερεσέ. Γιατί, μόνον αν αναγεννηθούν και πολλαπλασιασθούν οι καμήλες στη γείτονα, τότε και μόνο τότε, θα αρχίσει να ξημερώνει μια διαφορετική μέρα στην Ανατολική Μεσόγειο, μετά της Μέσης Ανατολής.

Όταν οι Ελλαδίτες αποτοξινωθούμε από τον εθισμό της κατάποσης των καμηλών, και μαζί με τους Κυπρίους αδελφούς, αποφασίσουμε να αναλάβουμε τις ιστορικές μας ευθύνες, θα τις ψάξουμε εκεί όπου βρίσκονται. Στο δρόμο της Ευρωπαϊκής και της Διεθνούς Δικαιοσύνης, μετά των Ελλαδικών και των Ελληνοκυπριακών προσφυγών σε αυτές, και σε καμιά περίπτωση Ελληνοτουρκικών. Από τις Βρυξέλλες, το Στρασβούργο και τη Χάγη μέχρι την έδρα του Ο.Η.Ε. και που αυτά θα αποτελούν τα ισοδύναμα, όπως θα έλεγε η αλήστου μνήμης Τρόικα, με το ότι δηλαδή στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις, όπως θα έλεγε και ο γέρος του Μοριά, ακόμη και όταν δεν ήταν νέος.

Ίσως αναλάβουν έως τότε τις ευθύνες τους και δράσουν κι οι εκ της Ευρώπης μη καταπίνοντες την κάμηλο, θεσμικοί. Όταν για τη μόνιμη, την ασφαλή και τη συνολική λύση του προσφυγικού και μεταναστευτικού ζητήματος προωθηθεί η πρόταση για την κατασκευή hotspots μετά νέων δομών, σε όλη την Τουρκική επικράτεια, αρχής γενομένης από το Παζάρ Κουλέ. Όπως επίσης μια απόφαση με βάση τα προσωρινά μέτρα, από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, για τη διακοπή, κάθε μορφής ροής, από την Τουρκία προς την Ελλάδα και την Ευρώπη. Ροή προσφυγική, μεταναστευτική, κορωνοϊκή και όποια άλλη, όπως η επόμενη.

Η οποία και θα αποτελέσει τη μεγαλύτερη ιστορική ευκαιρία για μια ακόμη επίλυση ενός χρόνιου προβλήματος που προκάλεσε πέραν της εκατόμβης των θυμάτων στις πρωτεύουσες της Ευρώπης και μια μόνιμη τρομοκράτηση των Ευρωπαϊκών κοινωνιών. Ο λόγος για τον ευχερή με τα νέα μέσα εντοπισμό επί τόπου των hotspots, των επικηρυγμένων όσο και των ανεπικήρυκτων τζιχαντιστών, που πλασάρονται για πρόσφυγες, ώστε να συνεχίσουν ανενόχλητοι το Αλαχ-άρεστο έργο -όπως λέμε θεάρεστο- στις ίδιες πρωτεύουσες. Εκτός και αν αφού εντοπιστούν, παραπεμφθούν μετά των ηθικών αυτουργών, σε διεθνή δικαστήρια.

Τέλος, υπάρχει και κάτι ακόμη. Οι ευχές, να προλάβουν οι εξελίξεις σχετικά με τις απελευθερώσεις και άλλων ιστορικών λαών. Όπως ο Κουρδικός. Αφού προηγουμένως θα έχει λάβει σάρκα και οστά το δημοκρατικό χτίσιμο του οικείου έθνους, με τα διαμελισμένα ακόμη και σήμερα κομμάτια του, στα τέσσερα σημεία του μεσανατολικού ορίζοντα.