Μεταφράσεις Πελασγικών επιγραφών και ετυμολογία πελασγικών η πρωτοελληνικών λέξεων
1Ο ΜΕΡΟΣ ΑΠΟΔΟΣΕΙΣ ΕΠΙΓΡΑΦΩΝ
ΣΤΗΛΗ ΛΗΜΝΟΥ
HOΛAIEZ:ΝΑΦΟΘ:ΖΙΑΖΙΜΑΡΑΖ:ΜΑFΣΙΑΛΧFΕΙΖ:ΑFΙΖEFISΘΟ:ΖΕΡΟΝΑΙΘΖΙFΑΙΑΚΕΡ:ΤΑFΑΡΖΙΟΑΝΑΛΑΣΙΑΛ:ΖΕΡΟΝΑΙ:ΜΟΡΙΝΑΙΛ
Μεταγραφή: Στην μεταγραφή βάζω προθέσεις, τόνους, πνεύματα, σημεία στίξης κλπ,οπότε γίνεται: ω λάιε ἀφοὗ διά τῆς βίας ζῇς η άρα , ο λάσιος ιαλεμός αι ἰαχαῖ αεί είς τόν ἱερόν ναόν τοῦ Διός τόν ἀκέραιον τόν ἄρτιον. Λασιος Ιαλεμός είς τόν ἱερόν ναόν Μυρίνας.
Ελεύθερη απόδοση: ω Λάιε, αφού με την βία ζεις, κατάρα, πολύς θρήνος, φωνές ακούγονται πάντα στον έντιμο ιερό ναό του Δία. Πολύς θρήνος και στον ιερό ναό της Μυρίνας.
Ανάλυση: η (ω λαιε)ζ ν(αφο)θ Αρχική – Ριζική ἀφοὗ το (ζιαζι) ανάλυση: Η μυθολογία (Ησίοδος) μας λέει οτι η Βία και τα αδέλφια της ήταν μόνιμοι συνοδοί του Διός, η Βία σαν μια από τις ιδιότητες του Δία.Ο Σωκράτης στον Κρατύλο λέει πᾶσιν ὅστις ἐστὶν αἴτιος μᾶλλον τοῦ ζῆν ἢ ὁ ἄρχων τε καὶ βασιλεὺς τῶν πάντων, δηλαδή αίτιος του ζην του δικού μας και του ζην όλων των άλλων όντων δεν είναι δυνατόν να’ ναι άλλος κανείς, πλην ο άρχων και ο βασιλιάς των πάντων, ο άρχων και ο βασιλιάς του σύμπαντος κόσμου (ο Ζεύς- Δίας).Πλάτων «Κρατύλος» 396.a.2 – 396.b.3 Αντικαθιστούμε το ζιαζι με ιδιότητες του Δία. Στο κείμενό μας όπως θα δούμε και παρακάτω είναι ο βίος ή ζωή και η βία, οπότε το ζιαζι γίνεται (δια-ζι) οπότε (δια-βι) οπού βι=βια και βιος. Οπότε η μορφή που παίρνει η πρότασή μας είναι διά της βίας βίος=ζωή. Αρχική – ριζική της λέξης ζωή ειναι το ζῶ: ζῶ οπότε θα γίνει: ω λάιε ἀφοὗ με βία ζῇς.
Υπάρχει και ένας 2ος τρόπος πολύ απλός. Λέμε ζ(ια-ζι) δηλαδή φεύγει ό,τι είναι έξω από την παρένθεση και βάζουμε τα γράμματα δ και β στη θέση του ζ που φεύγει, οπότε γίνεται (δ)ιά-(β)ίας ζης με την βοήθεια των ριζών βρίσκουμε τις λέξεις. Μπορούμε να βάλουμε στη θέση του δ και του β και τα 24 γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου. Έτσι θα δούμε οτι δημιουργούνται οι λέξεις (δ)ιά-(β)ίας ζης. Είναι και ο πιο απλός τρόπος: Βία [vía] είναι η (υλική ή ψυχική) πίεση που ασκεί κάποιος επάνω σε κπ. άλλον για να του επιβάλει τη δική του θέληση.
Στην Κω έχουμε το χωριό Ζια, το όνομα το πηρέ γιατί βρέθηκε τόπος λατρείας του Δία στο βουνό Δίκαιο. Άλλη παραλλαγή του ονόματος του Δία είναι το όνομα Ζα η Ζας στην Νάξο. Ο Δίας σύμφωνα με τη μυθολογία μεγάλωσε στη Νάξο, όπου λατρεύτηκε από τους κατοίκους, οι οποίοι έδωσαν και το όνομά του Ζεύς (Ζας) στο ψηλότερο βουνό τους.Στο κείμενο παρακάτω θα δείτε οτι τα ζ, β, δ, ι, αντικαθιστώνται είτε με φωνήεντα,είτε με σύμφωνα.
ανάλυση: (μαρα)ζ: μαF και μ-(αρα). Βλέπουμε την λέξη άρα που σημαίνει κατάρα. (σιαλχFει)ζ: (αFι)ζ ανάλυση: σιαλχει οπότε σια(λ)(χ)ει – κοιτάζουμε τις ρίζες στην λέξη σια(λ)(χ)ει και βλέπουμε τρεις λέξεις. Η πρώτη είναι η λέξη (λά)σι(ος) που σημαίνει πυκνός (μεταφορικά θα πούμε πολύ). (Κοιτάζουμε παρατήρηση 12) Η δεύτερη λέξη είναι ο ιαλε(μός) και η τρίτη ἰαχ(α)ῖ. Ο ιαλεμός σημαίνει θλιβερό άσμα, και ἰαχαῖ σημαίνει φωνές. Υπάρχει και το (αFι)ζ γίνεται αι= αεί σημαίνει πάντα. f δίγαμμα δεν το χρησιμοποιώ πουθενά στο κείμενο. Η φωνητική αξία του f δίγαμμα ήταν ένας ασθενής διχειλικός συμφωνικός φθόγγος, όπως το αγγλικό w ([w]).Ο φθόγγος αυτός υπέστη σίγαση νωρίς στην ελληνική γλώσσα πριν τον 8ο αιώνα π.Χ. και αποβλήθηκε πλήρως.εFισθο: ζεροναιθ ανάλυση: εfισθο γίνεται εισθο εις το(ν) ζεροναιθ γίνεται (ἱ)ερό(ν) να(όν). ζιFαι ανάλυση: ζια γίνεται Ζ(εύς)-(δ)ία με κλίση Διός το ακερ: ταFαρζιο ανάλυση: αρχαία κλίση τόν ἀκέρ(αιον) τόν ἄρ(τ)ιον δηλαδή το έντιμο. ανα(λασιαλ) ζεροναι: μοριναιλ: λασ-ιαλ. Βλέπουμε 2 λέξεις, η πρώτη είναι η λέξη λάσ(ιος) και η δεύτερη ιαλ(εμός) = θρήνος στον ἱιερόν ναό(ν) Μυρίνας
ΗΟΛΑΙΕΖ:ΦΟΚΙΑΣΙΑΛΕ:ΖΕΡΟΝΑΙΘ:ΕFΙΣΘΟ:ΤΟFΕΡΟΝΑΡΟΜ:ΗΑΡΑΛΙΟ:ΖΙF
ΑI:EΠTEZIO:AΡAI:ΤΙΖ:ΦΟΚΕΖΙFΑI:ΑFIZ:ΣΙΑΛΧFΙΖ:ΜΑΡΑΖΜ:ΑFΙΖ:AOME
Μεταγραφή: Στη μεταγραφή βάζω προθέσεις, τόνους, πνεύματα σημεία στίξης κλπ, οπότε η απόδοση γίνεται: ω Λάιε, είς τήν Φωκίδαν τόν λάσιον ιαλεμόν είς τόν ἱερόν ναόν, είς τόν (ἱι)ερό(ν) να(όν), τόν (φ)έρον(τ)α . Χάριν ρώμιν αλιεύω Ζεύς ο βίος, αι
αραί είς τήν Φωκίδαν «ω Ζευῦ αεί λασιος ιαλεμός, ιαχή ,άρα αεί,οϊμέ».
Ελεύθερη απόδοση: ω Λάιε, στην Φωκίδα πολύ θρήνο στον ιερό ναό, στον ιερό ναό φέρεις. Δύναμη μαζεύω Δία, ο βιος μου, οι κατάρες μου στη Φωκίδα «ω Δία για πάντα πολύς θρήνος, φωνή, κατάρα αλίμονο». Ανάλυση: η(ω Λάιε)ζ είς τήν Φωκί(δαν) τόν (λα)σιον ιαλε(μόν) είς τόν (ἱ)ερό(ν) να(όν), εις τό(ν) (ι)ερον να(ον) τόν
(φ)έρον(τ)α . Όπως βλέπουμε υπάρχουν 2 λέξεις στο αρχικό fερονα, η πρώτη είναι (φ)έρον(τ)α και η δεύτερη (ι)έρο(ν)να(όν)
ρομ: hαραλιο:ζιFαι: επτεζιο:αραι:τιζ:φοκε ανάλυση: ρομ= ῥώμην,(χ)ά ρ(ιν) αλιο = αλιεύω δια με κλίση ζεύς ζιο = βιο ο βίος αι αραί = οι κατάρες μου είς τήν Φωκ(ίδαν).
(ζιFα)ι(αFι)ζ:(σιαλχFι)ζ:μαραζμ:(αFι)ζ:αομαι. ανάλυση:(ζια) Ζεύς- Δία με κλίση Ζεῦ αεί σια(λ)(χ)ι. τρεις λέξεις: η πρώτη είναι λάσιος (πυκνός μεταφορικά θα πούμε πολύς), η δεύτερη είναι ο ιαλ(εμός) δηλαδή (ο θρήνος), και η τρίτη είναι η ιαχή
(φωνή), αρά= κατάρα αεί για πάντα οϊμέ =αλίμονο.
Το ανάγλυφο αναπαριστά τον Λάιο του Λάμβακος με πολεμικό εξοπλισμό. Με την λέξη βία (που είναι η υλική ή ψυχική πίεση που ασκεί κάποιος επάνω σε κπ. άλλο για να του επιβάλει τη δική του θέληση) του κειμένου ο γράφων υποννοεί τον βιασμό του
Χρύσιππου. Ως αποτέλεσμα ακολουθεί η πολεμική βία, δηλαδή η εκστρατεία του Πέλοπα κατά της Θήβας. Η επιγραφή εξιστορεί μέρος της ζωής του Λάιου. Ο μύθος του Λάιου του Λάμβακος χρησιμοποιούταν σαν διδασκαλία ανά την Ελλάδα. Οι
αρχαίοι Έλληνες λατρεύουν, ορκίζονται και προσεύχονται σε θεούς και ήρωες. Με τα τραγικά ηρωικά πρόσωπα στις μυθολογίες συνδέονται, μιας και αυτά τα πρόσωπα έχουν ανθρώπινες αδυναμίες, πάθη και φόβους. Όλες οι επιγραφές είναι με τον πρώιμο τρόπο γραφής, χώρις ορθογραφία. Θα γράψω κομμάτια πιο αναλυτικά. Πάμε
στην στήλη της Λήμνου: Υπάρχει η πρόταση ΖΙΑΖΙ, φωνητικά το ζια ακούγεται σαν το δια, αν κάποιος το κάνει ήχο θα καταλάβει το δια είναι ομόηχο σαν το βια….υπάρχουν και οι τρόποι που ανέφερα πάνω. Μετά ακολουθεί η ρίζα αρά που
στα αρχαία είναι η κατάρα (όπως είπα τα κείμενα είναι με τον πρώτο(η πρώιμο) τρόπο γραφής) των ελληνικών επιγραφών, χωρίς ορθογραφία δηλαδή, οι αρχαίοι συμβόλιζαν με το γράμμα (ε) και το (αι), οπότε η πρόταση ΣΙΑΛΧFΕΙΖ κρύβει τις
εξής ρίζες: λα(σι)ος ρίζα (ιαλ)(ε)μος και (ια)χα(ι). Σε παρένθεση δίνω ό,τι υπάρχει μέσα στο κείμενο οπότε υπάρχει μετατροπή του ε σε αι,απλά σε αυτές τις προτάσεις κρύβονται περισσότερες της μιας ρίζας. με λίγα λόγια τα κείμενα μας δίνουν τις ρίζες
και εμείς πρέπει να τις βρουμε πχ ΑΚΕΡ:ΤΑFΑΡΖΙΟ ακερ~ ακέραιο αρζιο~άρτιο το ζ σε όλο το κείμενο αλλάζει και βέβαια πρέπει να βάλεις και την σωστή κλίση των λέξεων.
ΕΠΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΙΑΣ ΛΗΜΝΟΥ
ΕΠΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΙΑΣ ΛΗΜΝΟΥ
Επιγραφή:
HKTAONOΣI:ΗΕΛΟΚΕ →
ΣΟΡΟΜΣ:ΑΣΛΑΣ ←
Μεταγραφή: Στην μεταγραφή βάζω προθέσεις, τόνους, πνεύματα, σημεία στίξης κλπ,
οπότε η απόδοση γίνεται: οἰκτρῶς ἐνόσησε ἔδωκε τήν σορόν είς τόν Ἄτλαντα
Ελεύθερη απόδοση: Οικτρώς ενόσησε, έδωσε την σορό στον Άτλαντα.
Ανάλυση: οικτρώς ἐνόσησε, το ελοκε ακούγεται σαν το ἔδωκε (αφιέρωσε) την σορό (νεκρό σώμα) στον Άτλατα – Άτλαντα (μεταφορικά θα πούμε στον ουρανό). Ο γράφων παραλληλίζει την ζωή του θανόντος με αυτή του Άτλαντα, διότι υπέφερε και υπέμενε την αρρώστια όπως ο Άτλας την τιμωρία του Δία. Η επιγραφή που βρέθηκε στην Ηφαιστιά της Λήμνου έχει μια ιδιαιτερότητα. Έχει επιτύμβια στοιχεία και αναθηματικό χαρακτήρα, μπορούμε να δούμε πολλές τέτοιες επιγραφές στη Θεσσαλία.
ΕΤΕΟΚΡΗΤΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ
ΕΤΕΟΚΡΗΤΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ
Βρέθηκε τον Ιούνιο του 1901 στην τρίτη ακρόπολη της Πραισού από τον Άγγλο R.C.
Bosanquet (Ann.Brit.Shool VIII 1901-1902 σελίς 142-143). Είναι γραμμένη από τα
αριστερά προς τα δεξιά με το ιωνικό αλφάβητο και διαβάζεται ως εξής:
Επιγραφή: ΟΝΑΔΕΣΙΕΜΕΤΕΠΙΜΙΤΣΦΑΔΟΦΙΑΡΑΛΑΘ
ΡΑΙΣΟΙΙΝΑΙΡΕΣΤΝΜΤΟΡΣΑΡΔΦΣΑΝΟΣΑΤΟΙΣΣΤΕΦΣΙΑΜΥΝΑΝΙΜΕΣΤΕΠΑΛ
ΥΝΓΥΤΑΤΕΑΝΟΜΟΣΣΕΛΟΣΦΡΑΙΣΟΝΑΤΣΑΑΔΟΦΤΕΝΟΗΑΠΡΑΙΝΑΙΡΕΡΓΗΡ
ΕΙΡΕΡΕΙΕΤΝΤΙΡΑΝΟΙΑΣΚΕΣΙΟΤ
Μεταγραφή: Στην μεταγραφή βάζω προθέσεις, τόνους, πνεύματα, σημεία στίξης κλπ, οπότε η απόδοση γίνεται: εἶδες ὑγιαίνετε, ὦ σοφή Παλλάς Ἀθηνᾶ Αίσονα είς τόν ναόν ηὗρες, τώρα φθάνω ἀπό τις στεναχωρίες ἰάμην ἄν εἷμαι πάλιν είς Γῆν τάυτην.
ἐὰν ὅμως τέλος αίσονος εἴδω, πρέπει στον ναόν ἐργάzομαι τὰς Ἐρινῦς ὑγιαίνω, ἀσκῶ.
Ελεύθερη απόδοση: Είδες, υγιαίνετε, ω σοφή Παλλάς Αθηνά. Τον Αίσωνα στον ναό βρήκες, τώρα φθάνω (στην κοιτίδα), από τις στεναχώριες θεραπεύτηκα, αν είμαι πάλιν στην γην ταύτη (πίσω στην κοιτίδα). Εάν όμως δω το τέλος του Αίσωνα θα πρέπει στον ναό να εργαστώ, τις Ερινύες να υγιάνω με άσκηση.
Ανάλυση: ονα (δες) (ιεμετε) πιμιτσφα μετάφ: Το δες γίνεται εἶδες, ιεμετε το ιε(μ)ετε γίνεται ὑγιαίνετε το (μ) σε (ν) κοιτάζω την ρίζα της λέξης (δοφι) α(ραλα) (αισοιιναιρ) μεταφ: δοφι η δοθι ακούγεται σαν το σοφή α(ρ-αλα) σαν το παλλάς (αισοιιναι). Έχουμε 3 λέξεις, 2 ονόματα, 1ο όνομα είναι του Αίσονα αισοι(ινα) και το δεύτερο όνομα είναιτης Αθηνάς… Ο R.C. Bosanquet λόγω φθοράς στο αισοι(ινα) έχει αποδόσει το Η σαν ΙΙ, ενώ κανονικά είναι (αισοηναι)
Και έχουμε και το ναιρ που το κάνω να(ον).. (ρες) τνμ (τορ) σαρδο (φσανο) μεταφ: ηὗρες τώρα φθάνω σ(ατοις) (στε) φσ (ιαμυν) μεταφ: το σ(ατοις) η ατοις ακούγεται σαν ἀπό τις στε(στεναχώριες) ἰάμην αν ιμε στε παλυν γυ τατ μεταφ: αν εἷμαι πάλιν είς γήν ταύτην.
(εάν) (ομος) (σελος) φρ (αισονα). μεταφρ: ἐὰν όμως σελος ακούγεται σαν τέλος αίσονα… με κλίση αίσονος τσαα (δο) φτεν ο μεταφρ: εἴδω (ίσως πρώτη φορά απαντάται στον γραπτό λόγο).
η α(πραι) (ναιρ) (εργ) μεταφρ: πραι γίνεται πρέπει ναιρ στον ναόν ἐργάzομαι ηρειρειετ μεταφρα: ηρειρειες ακούγεται σαν ερινυες ….με κλίση τάς Ἐρινῦς ντιρανο γίνεται ὑγιανῶ ιασκες γίνεται ἀσκω.. άσκηση
ιοτ
2η ετεοκρητική Επιγραφή: Βρέθηκε από τον καθηγητή Halbherr το 1893 κατά τις
ανασκαφές στην Πραισό. Οι στίχοι χωρίζονται μεταξύ τους με οριζόντιες, αλλά όχι
ακριβώς παράλληλες γραμμές. Η επιγραφή είναι βουστροφηδόν γραμμένη με
αρχαϊκά γράμματα του ιωνικού αλφαβήτου και διαβάζεται από δεξιά στα αριστερά.
Επιγραφή:
Ν ΚΑΛ
ΜΗΤΚΕΟΣΙΒΑΡΞΕΙΑ..ΟΑΡΚΑΠΣΕΤΙΜΕΓΝΑΡΚΑΚΟΚΛΕΣΙΓΕΠΑΣΕΠΓΝΑΝΑΙ
Τ
Μεταγραφή: Στην μεταγραφή βάζω προθέσεις, τόνους, πνεύματα σημεία στίξης κλπ, οπότε η απόδοση γίνεται: είς τήν καλήν μητέρα κλέος……είς τήν Αρχίαν η αρχαια θεσιν είς τόν γνάθον. Ο αρχαϊκός είς γαῖαν πᾶσαν σεπτός είς τόν γνάθον ναός.
Ελεύθερη απόδοση:
Στην καλή μητέρα δοξά. Στην θαλάσσια θέση στον πορθμό, ο αρχαϊκός(αρχαίος), σε όλη την γη ιερός, στον πορθμό ναός.
Ανάλυση: (είς τή)ν καλ(ήν) μητ(έρα) κεος γίνεται κλέος (ιβαρξεια).. Αρκα γίνεται αρκ(ι)α η αρχια~αρχαια γιατί υπάρχει φθορά στην στήλη.. Γίνεται στην αρχίαν (κόρη του ωκεανού, μεταφορικά εννοούμε την θάλασσα) ή αρχαίαν (εις) σετι (θ)έσ(ι)ν είς τόν γνά(θον),
σημαίνει πορθμός αρκακοκλεσι= αρκακο.Φωνητικά ταιριάζει στο αρχαϊκό αρχαϊκός( αρχαίος ) Γ(ε) πασ(ε) σε (α ) γίνεται γαία – γη όλη σέπ(τος) σημαίνει θαυμάσιος ή ιερός, γνα(θο) ναιτ σε να(όν).
Ο Αντώνης Βασιλάκης (αρχαιολόγος), του οποίου είναι η συγκεκριμένη μετάφραση για τις λέξεις που εγώ θεωρώ αβέβαιης ετυμολογίας προτείνει ιβαρία = κλειστή θάλασσα, ξεια – ξειτανο το μετατρέπει σε ιτάνο.Η λέξη ιβαρία θεωρείται πως προέρχεται από την λατινική λέξη vivarium, ίσως όμως προϋπήρχε της λατινικής.
Η μετάφραση του Αντώνη Βασιλάκη διαφέρει σε μερικά σημεία από την μετάφραση του κειμένου μας γιατί δεν έχει βάλει την αρχαία κλίση στις λέξεις.
Παρατήρηση: οι αρχαίοι Κρήτες προέφεραν κ αντί χ. Πρβλ. τα αρχαία Κρητικά: κοῖρος = χοῖρος, ἔκεν = ἔχεν κ.λπ. Στην Ελληνική μυθολογία Αρχία ονομάζεται κόρη του Ωκεανού, σύζυγος του Ίναχου, μητέρα του Φορονέα
3η Επιγραφή: Από την ιστοσελίδα του Βρετανού γλωσσολόγου Raymond ArmarIgnatius Brown (1939-). Αυτή η επιγραφή βρέθηκε το 1936 από τους P. Demargne και H. Van Effenterre στον ανατολικό τοίχο του ναού του Απόλλωνα στη Δρήρο, εκλάπει κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και
διαβάζεται σύμφωνα με τα βελάκια.
Επιγραφή:
PMAF/ ΕΤ/ ΙΣΑΛΑΒΡΕ/ ΚΟΜΝ ←
Δ/ ΜΕΝ/ ΙΝΑΙ/ ΙΣΑΡΥΡΙΑ/ ΛΜΟ ←
ΣΤΟΝ ΤΥΡΟΝ ΜΥΑ/ ΟΑΟΙΕFΑΔ ←
ΕΤΥΡΟ…ΜΥΝΑ/ ΟΑ ΣΕΝΗ →
ΜΑΤΡΙΤΑΙΑ ←
Μεταγραφή: Στην μεταγραφή βάζω προθέσεις, τόνους, πνεύματα σημεία στίξης κλπ., οπότε η απόδοση γίνεται: Άρμα αἰτ(εῖται) ἴσα λαβεῖν κόμ(ιστα) μεν εἶναι ἴσα ελύρια των τηρουμένων του μηνός. τηρῶ τόν μῆνα ὅλα τα μετρητά.
Παρατηρήσεις στο κείμενο: Το η και το ο αποδίδονται σαν υ και ο Και εδώ ο γράφων της στήλης έχει επιλέξει το φωνήεν (υ κύριο φωνήεν όπως το ι στην στήλη της Λήμνου) και το φωνήεν ο και πρέπει να τα αντικαταστήσουμε με αλλά φωνήεντα, οπού υ με το η και όπου ο με το ω σε μερικά σημεία του κειμένου.
Αρμα ( Ε)τ σε αι. Είπαμε πως στα αρχαϊκά αλφάβητα συμβόλιζαν το αι με ε.
Ελύρια: νόμισμα της πόλης ΄Ελυρος.
4η Ετεοκρητική Επιγραφή
Το 1958 ο αρχαιολόγος καθηγητής δρ. Σπ. Μαρινάτος αναφέρεται στην ύπαρξη μιας επιγραφής από το Ψυχρό (Κρήτη), που ανήκει στην ιδιωτική συλλογή του δρ. Σ.
Γιαμαλάκη. Είναι γραμμένη σε ιωνικό αλφάβητο και θεωρείται δίγλωσση. Η
επιγραφή έχει ως εξής:
ΕΠΙΟΙ ΖΗΘΑΝΘΗ ΕΝΕΤΗ ΠΑΡ ΣΙΦΑΙ
ΕΠΙΟΙΖΗΘΑΝΘΗΕΝΕΤΗΠΑΡΣΙΦΑΙ
ΕΠΙΟΙ Ζ(ΗΘ-ΑΝΘΗ) ΕΝΕΤΗ ΠΑΡ ΣΙΦΑΙ
ΕΠΙΟΙ Ζ(ΗΘ-ΑΝΘΗ) ΕΝΕΤΗ ΠΑΡ ΣΙΦΑΙ
Ε-ΠΙΟΙ(Σ)Η(Ζ)Η 2 ΛΕΞΕΙΣ -Θ-ΑΝΘΗ-ΕΝΕΤΗ-ΠΑΡΣΙΦΑΙ
ΕΠΙ~ΕΠΕΙΔΗ
ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ Η ΠΡΟΤΑΣΗ
ΕΠΕΙΔΗ Η ΠΟΙΗ(Σ)ΗΣ (Ζ)Η ΤΑ ΗΘ(H) ΤΑ ΑΝΘΗ ΕΝ ΑΙΤΙ(A)
Η ΕΠΙΟΙΖΗ~Η ΕΠΩΑΖΕΙ Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΑ ΗΘΗ, ΤΑ ΑΝΘΗ ΕΝ ΑΙΤΙΑ
ΑΠΟΔΟΣΗ¨: ΕΠΕΙΔΗ Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΗ ΤΑ ΗΘΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΎΝΤΑΙ ΜΕ ΑΙΤΙΑ
Επιγραφή που βρέθηκε στην πόλη κορτόνα της τοσκάνης η επιγραφή ειναι γραμμένη σε σαρκοφάγο και η επιγραφή έχει ως εξής: Ο ΑΝΙΑΑΝΑΙΕΙΡΕLΙΡΙ…θεωρείτε ετρουσκική έχουν ασχοληθεί με την μετάφραση της αρκετοί όπως η Αλβανίδα αρχαιολόγος Nermin Vlora Falaschi που προσπάθησε να την ερμηνεύσει μέσω τις αλβανικής. Στοιχεία πήρα από την αγγλική wikipedia
Η επιγραφή έχει αρκετά κοινά με τις πελασγικές ελληνικές επιγραφές θα μπορούσαμε να διαβάσουμε τα εξής:
συμπληρώνουμε τις λέξεις που λείπουν οποτε Ο ΑΝΙΑ-Α-ΝΑΙΕ-(ΧΑ)ΙΡΕ-LΙΡΙ
μεταφραση: τον αινεία η τoν (νε)ανίαν εις τον ναόν (χα)ῖρε… (αποχαιρετίζουμε) η χαιρετίζουμε
ανάλυση: ναιε~ναον μας το δίνει σε πολλές επιγραφές που έχω μεταφράση με την μορφή ναιτ, ναιθ, ναιρ και τώρα ναιε και στην στήλη της Λήμνου σαν ναφοθ… ναοθ..ναο…στην στήλη το έχει σαν ναιθ …..
παρόμοια επιγραφή με τις ανωθεν είναι και η κάτωθι από το βιβλίο L’écriture et l’espace de la mort. Épigraphie et nécropoles à με αυτό θέλω να δείξω ότι ο τρόπος μεταφράσεων είναι παρόμοιος της γαλλικής αρχαιολογικής σχολής
- Επιγράφη: ΓΑΙΕ Ε ΚΑΙ(Ε) ΙΕ ΑΝΚ ΛΕΝΕΙΤΕ ΧΡΙ(Ε)ΤΕ ΧΑΙΡΕ
μεταφρασή:
Γάϊε Καίσιε / Ἀνκωνείτη / χρηστὲ χαῖρε
Δηλαδή γάιε καίσιε άξιε σε χαιρετίζω είναι μια επιτάφια επιγραφή.
Θρακική γλωσσά
Ελληνοθρακική επιγραφή στο δακτυλίδι του Εζέροβο. Με την επιγραφή του δαχτυλιδιού έχουν ασχοληθεί αρκετοί όπως οι Κ.ΚΟΥΡΤΙΔΗΣ, X.ΣΠΥΡΙΔΗΣ και άλλοι.
ΡΟΛΙΣΤΕΝΕΑΣΝΕΡΕΝΕΑΤΙΛΤΕΑΝΗΣΚΟΑΡΑΖΕΑΔΟΜΕΑΝΤΙΛΕΖΥΠΤΑΜΙΗ
ΕΡΑΖΗΛΤΑ
ΡΟΛΙΣΤΕΝΕΑΣΝΕΡΕΝΕΑΤΙΛΤΕΑΝΗΣΚΟΑΡΑΖΕΑΔΟΜΕΑΝΤΙΛΕΖΥΠΤΑΜΙΗΕΡΑΖΗΛΤΑ
Η επιγραφή αντικαθιστώντας και συμπληρώνοντας τις λέξεις που λείπουν: (π)ολις~ με κλίση πολι(ν) Ρ (Π)ΟΛΙ(Ν)-(Ε)ΙΣΤ(ΗΝ) Ε- ΝΕΑ(Ν)- ΣΝ-(Ι)ΕΡ(Α) – Χ(ΑΙΡ)Ε – ΝΕΑ(Ν) ΤΙ(Ν) Α ΤΕΑΝ οπού (Τ) βάζω το (Θ)–Η (Α)ΣΚΟ-ΑΡΑ- Ζ(Γ)ΕΑ ΔΟΜ(ΟΝ)-ΕΑΝ-ΤΙΛΕ(ΖΥ)ΠΤΑΜΙ Η(Ι)ΕΡΑ Ε(ΑΙ)Ρ(Ω)Α Ζ(Γ)Η-Λ-ΤΑ(ΥΤΗ)
Μεταγραφή: εις την Πόλιν, εις την νεᾶν (χαῖ)ρε ἱ(ερ)ά νεᾶν θεάν. ἀσκῶ εις την γαῖαν δόμον ἐὰν εις την γην αἴρω ἱερά. εις τήν Γῆν ταύτην. ανάλυση:
ΡΟΛΙΣΤΕΝΕΑΣΝ(ΕΡΕ)ΝΕΑΤΙΛΤΕΑΝ αναλύω το ερε κρυβει 2 λεξεις η πρώτη ειναι ι(ε)ρα και η δευτερη χ(αι)ρε…. το (ε) σε (αι)
μεταφραση: στην πόλη στην νέα χαιρετίζω την νέα ιερά θεά. ἀσκω(προχωρώ) στην γη τον δόμον(το χτίσιμο, χτίσμα, τεχν στρώση) εάν στην γη αἴρω(σηκώσω) ἱερά. στην Γῆν ταύτη.
ἀσκω(προχωρώ) στην γη τον δόμο(το χτίσιμο, χτίσμα, τεχν στρώση) ἐὰν αἴρω(σηκώσω) τα ἱερά στην Γῆν ταύτη. η Δομος: (αρχιτεκτονική) τεχνική στρώση από πέτρες, πλάκες ή πλίνθους στην τοιχοποιία Αναλυση: το ρολι γίνεται (π)όλιν, το ερε κρύβει δυο λέξεις η πρώτη είναι η λέξη (ι)ερ(α) και η δεύτερη λεξη γίνεται αἴρω σημαίνει σηκώνω, η λεξη τεαν βλέπουμε ότι κρύβει την λεξη (θ)εάν, ασκώ σημαίνει υποβάλλω, η λεξη ζεα κρύβει την (γ)εα…. Γίνεται γαία. οι αρχαίοι στα αρχαϊκά χρονιά συμβόλιζαν με ένα γράμμα την λέξη Ηερα, εδώ βλέπουμε δυο λέξεις ιερά και αίρω όπως πιο πάνω ζη γίνεται γη. Όπως βλέπουμε σε μερικές προτάσεις ο γράφων επιλέγει ένα βασικό φωνήεν κυρίως και πρέπει να το αντικαταστήσουμε με σύμφωνο ή φωνήεν, εδώ το βασικό φωνήεν είναι το ε και το αντικαθιστούμε σε μερικές περιπτώσεις με το αι. και το βασικό σύμφωνο είναι το ζ και το αντικαθιστώ με το γ και το θ. στα κείμενα δεν υπάρχει ορθογραφία. Η “νέαν θεάν” του κειμενου αν παρουμε τις ριζες “εννοεί την νέαν θεάν γαίαν”΄ δηλαδή την “γη”. H ζεα του κειμένου σαν λέξη ίσως συνδέεται και με την ζεια ή ζειά ή ζέα δημητριακό που αναφέρεται κυρίως σε αρχαία κείμενα Σύμφωνα με κάποιους λεξικογράφους και σχολιαστές η λέξη «ζεια» προέρχεται από τα Σανσκριτικά και καθορίζει τα πρώτα γνωστά δημητριακά. Ο Μπαμπινιώτης, γράφει ότι συνδέεται ετυμολογικά με τις Σανσκριτικές λέξεις yava, yavai που σημαίνουν σιτάρι. Από εδώ φαίνεται ότι προέρχεται και το όνομα της θεάς Δήμητρας («Δημήτηρ») της οποίας το όνομά στον δωρικό τύπο είναι από το Δη που σημαίνει Γη και το μήτηρ και σημαίνει μητέρα γη, αλλά και το συνώνυμό του «Δηώ», όπως και το Ομηρικό επίθετο της γης «ζείδωρος», το οποίο ο Ησύχιος ο Αλεξανδρεύς ερμηνεύει ως «βιόδωρος, ἡ (τά) πρός τό ζῆν δωρουμένη γῆ», ο Πατριάρχης Φώτιος Α´ ως «τήν πρός τό ζῆν δωρουμένην», το λεξικό Σούδα ως «τήν γῆν τήν τά πρός τό ζῆν δωρουμένην», ενώ μόνο ο Autenrieth σχετίζει τη ζείδωρο με τη ζεια, ερμηνεύοντάς την ως «ἡ ζειάς, γεννήματα δωρουμένη, χορηγοῦσα». Από τα πιο πάνω βλέπουμε πως συνδέεται με την γη.
2η επιγραφή βρέθηκε το 1965 κοντά στο χωριό του Kyolmen είναι του 6ου αιώνα πχ
ελληνοθρακική επιγραφή οι Έλληνες έχουν αποικίες απο τον 8 αιώνα πχ στην Θράκη και οι Έλληνες ήρθαν πολύ νωρίς σε επαφή με τους Γέτες.
πιστέυω οτι η επιγραφή αναφέρεται σε πολιορκία των γετών και κάποιος έλληνας άποικος την κατέγραψε. Η επιγραφή βρέθηκε σε νεκρόπολη κοντά στο χωριό kyolmen. το χωριο κyolmen βρίσκεται στα όρια της περιοχής της φυλής των γετών
ΙΛΑΣΝΛΕΤΕΔΝΛΕΔΝΕΝΙΔΑΚΑΤΡΟΣΟΕΒΑ•ΡΟΖΕΣΑΣΝΗΝ ΕΤΕΣΑΙΓΕΚΟΑΝΒΛΑΒΑΗΓΝ πληροφορίες στου βιβλίο του Βουλγάρου καθηγητή φιλολογίας Peter Dimitrov
Μεταγραφή: Στην μεταγραφή βάζω προθέσεις, τόνους, πνεύματα σημεία στίξης κλπ, οπότε η απόδοση γίνεται Είς πύλας οι γέται αἰτοῦσιν τας νεανίδας, τον ἰατρόν, (αἰτοῦσιν oi γέται) τὰς αἶγας
Ανάλυση συμπληρώνουμε τις λέξεις που λείπουν
(Π)ΙΛΑΣ~πύλας ΝΛ ΕΤΕ στην λέξη ετε κρύβονται δυο λέξεις η πρωτη ειναι (γ)έται η δεύτερη είναι η λέξη (αἰτ)οῦσιν που σημαίνει ζητάνε. ΔΝΛΕΔ ΝΕ(Α)ΝΙΔΑ με την αρχαια κλιση γινεται νεάνισιν (Ι)ΑΤΡΟ(Ν) ΣΟΕΒΑ• Ζ ΕΣΑΣ ΝΗΝ ΕΤΕ… οι δυο λέξεις που ανέλυσα πάνω Σ ΑΙΓ(ΑΣ) ΕΚΟΑΝΒΛΑΒΑΗΓΝ
Φρυγική γλώσσα
πιστέυω ότι η κάτωθι επιγραφή είναι κωδικοποιημένη ελληνική.
ATES: ARKIAEFAISAKENANOΓAFOS:MIDAI: ΓAFAΓTAEI: FANAKTEI: EDAES
Μεταγραφή: Στην μεταγραφή βάζω προθέσεις, τόνους, πνεύματα σημεία στίξης κλπ,
ταις Αρχαίαις ταις αρχαίς εις το φῶς ο Μίδας ο άνακτας (ἄναξ) ἀνακτᾶ
Ανάλυση: ατες~ταις- αρκιαεαις-ακε οπου κ το χ ~αρχαίαις αχε σε αρχαίς το f δίγαμμα δεν το χρησιμοποιώ πουθενά στο κειμενο η φωνητική αξία του f δίγαμμα, ήταν ένας ασθενής διχειλικός συμφωνικός φθόγγος, όπως το αγγλικό w ([w] Ο φθόγγος αυτός υπέστη σίγαση νωρίς στην ελληνική γλώσσα πριν τον 8ο αιώνα π.Χ. και πλήρης αποβολής του.… ). για την μετατροπή του κ σε χ που βλέπουμε στο κείμενο έχουμε το παράδειγμα των αρχαίων Κρήτων που προέφεραν κ αντί χ. Πρβλ. τα αρχαία Κρητικά: κοῖρος = χοῖρος, ἔκεν = ἔχεν κ.λπ. ομοιαζει πολυ η συγκεκριμενη επιγραφη με την ετεοκρητική που Βρέθηκε από τον καθηγητή Halbherr το 1893 κατά τις ανασκαφές στην Πραισό.
F(φ)OS~ (φ)ώς
ανακτει~ άνακτας και ἀνακτᾶ
μετάφραση : τις αρχαίες αρχές εις το φώς ο Μίδας ο βασιλιάς επαναφέρει.
Γενικές Παρατήρησεις:
-
Η γλώσσα των επιγραφών είναι αρχαία ελληνικά. Για να μεταφράσουμε τα κείμενα πρέπει να βρίσκουμε τις ρίζες των λέξεων και το πώς “ακούγεται” μια λέξη και μετά πρέπει να την μεταφέρουμε στην αρχαία ελληνική γλώσσα με την βοήθεια της ρίζας.
2. Στην στήλη της Λήμνου, όπως και στις ετεοκρητικές γραφές, σε μερικές προτάσεις ο γράφων επιλέγει ένα βασικό φωνήεν κυρίως και πρέπει να το αντικαταστήσουμε με σύμφωνο. Στη στήλη της Λήμνου το βασικό είναι το ι, πχ (αιζ)= α(ι)= γίνεται αεί το ζ φεύγει και φοκε= Φωκίδα η ρομ= ρωμ ή και το αντίθετο
ένα σύμφωνο βασικό το ζ πχ αρζιο ἄρ(τ)ιον . Επίσης παρατηρούμε πως στα κείμενα δεν υπάρχει ορθογραφία.
3. Στη στήλη της Λήμνου, όταν το ζ είναι στην αρχή μιας λέξης, συνδέεται με ιδιότητες του Δία ή τόπο λατρείας. Όταν το ζ και το ι είναι στο τέλος της λέξης δεν το χρησιμοποιώ.
4. Στη στήλη της Λήμνου βλέπουμε ότι οι συγγενείς του Χρύσιππου τον μοιρολογούν στον ναό του Δια, πιθανώς στην Ηλεία (βασιλιάς της Ηλείας ήταν ο πατέρας του Χρύσιππου Πέλοπας). Πιστεύω πως η επιγραφή είναι αναθηματική προσκυνηματική με την ιδιαιτερότητα ότι βλέπουμε στοιχεία της ελληνικής μυθολογίας σε αυτή.
Ο Λάιος παρακαλεί τον Δία να του δώσει δύναμη να αντιμετωπίσει την κατάρα του.,Ο μύθος του Λάιου του Λάμβακος χρησιμοποιούταν σαν διδασκαλία ανά την Ελλάδα.
5. Θα ήθελα να πω δυο λόγια για τις αποδόσεις μου. Βλέπουμε “κωδικοποιημένα κείμενα” . Η γλώσσα των Ετρούσκων έχει μια συγγένεια με τα ελληνικά, πχ οι λέξεις ati, ματηρ, μητέρα στην δωρική γλωσσά ή η ετρ λέξη apa από το πατερ ή πατήρ. Άλλη λέξη η ετρουσκική rumon- ποτάμι προέρχεται από την ελληνική ρώμη που
σημαίνει ορμή, δύναμη. Όπως και τα λατινικά με την ελληνική έχουν μια συγγένεια, έτσι και η ετρουσκική έχει με την ελληνική. Από τις αποδόσεις μου θεωρώ ότι η συγγενική γλώσσα των προελληνικών λαών, τουλάχιστον σε περιοχές όπως η Κρήτη και η Λήμνος, είναι τα αρχαία ελληνικά. Η μετακίνηση των Ετρούσκων στην Ιταλία
έγινε πρίν την κάθοδο των Δωριέων και η Λήμνος απο τον 13ο αιώνα πΧ και πιο πριν είχε αποικιστεί από ελληνικά φύλα. - Η βία όπως είπα είναι (υλική ή ψυχική) πίεση που ασκεί κάποιος επάνω σε κπ. άλλο για να του επιβάλει τη δική του θέληση. Aπό την ελληνική μυθολογία ξέρουμε πως ο Χρύσιππος είχε βιαστεί από τον Λάιο. Αφού αποκωδικοποιήσουμε την λέξη
«ζιαζι» με τη βοήθεια της ελληνικής μυθολογίας, ή απλά αντικαθιστώντας το γράμμα ζ με τα γράμματα δ και β, κάτι που στην αρχαία ελληνική γλώσσα συμβαίνει, δηλαδή
να παριστάνεται ένα γράμμα με ένα άλλο, λεμέ ζια-ζι – δια-βι. Υπάρχει και ο παρακάτω τρόπος ζ(ιαζι), δηλ.. φεύγει ό,τι είναι έξω από την παρένθεση και βάζουμε τα γράμματα δ και β, οπότε γίνεται (δ)ιά-(β)ίας ζης. Με τη βοήθεια των ριζών βρίσκουμε τις λέξεις. Μπορούμε να βάλουμε στη θέση του δ και του β που βάζουμε
στη θέση του ζ στην λέξη (ζ)ια-ζι και τα 24 γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου.Έτσι θα δούμε οτι δημιουργούνται οι λέξεις (δ)ιά-(β)ίας ζης…
7. Στην Κω έχουμε το χωριό Ζια. Το όνομα το πηρέ γιατί βρέθηκε τόπος λατρείας του Δία στο βουνό Δίκαιο. Άλλη παραλλαγή του ονόματος του Δία είναι το όνομα Ζα η Ζας στη Νάξο. Ο Δίας σύμφωνα με τη μυθολογία μεγάλωσε στη Νάξο, όπου
λατρεύτηκε από τους κατοίκους, οι οποίοι έδωσαν και το όνομά του Ζεύς (Ζας) στο ψηλότερο βουνό τους.
8. Λίγα λόγια για την επιγραφή που βρέθηκε στον τοίχο του ναού του Απόλλωνα στη Δρήρο. Από πολύ νωρίς, πιθανότατα από τον 6ο κιόλας αι. πΧ., ορισμένοι ιδιώτες συνήθιζαν να καταθέτουν σε αρχαία ελληνικά ιερά (και ιδιαίτερα σ’ αυτά με πανελλήνια αναγνώριση, όπως λόγου χάρη τα ιερά του Απόλλωνος στους Δελφούς
και στη Δήλο) διάφορα ποσά για φύλαξη. Το φαινόμενο αυτό γνώριζε ιδιαίτερη έξαρση κυρίως σε περιόδους αναταραχών και πολεμικών συρράξεων.
9. Σε δυο επιγραφές βλέπουμε στοιχεία από ελληνικούς μύθους. Η μια μιλάει για την κατάρα του βασιλιά Λάιου του Λάμβακος (στήλη της Λήμνου) που έχω αναλύσει πιο
πάνω και στην άλλη βλέπουμε στοιχεία από την αργοναυτική εκστρατεία (στην επιγραφή που βρέθηκε τον Ιούνιο του 1901 από τον Αγγλο R.C. Bosanquet) .
10. Η επιγραφή που βρέθηκε στην Ηφαιστιά της Λήμνου έχει μια ιδιαιτερότητα. Έχει επιτύμβια στοιχεία (αν και δεν έχουμε το όνομα του νεκρού, μιάς και όπως φαίνεται είναι σπασμένη στο πάνω μέρος της) και αναθηματικό χαρακτήρα. Μπορούμε να δούμε πολλές τέτοιες επιγραφές στην Θεσσαλία.
11. Στη στήλη της Λήμνου, με τέχνασμα ο γράφων μάς δίνει το ναφοθ στην αρχή του κειμένου και το κάνουμε ἀφ’ οὗ … Όμως μπορούμε να δούμε με αυτό το τέχνασμα
ταυτόχρονα και την λέξη ναοθ(ναιθ)… ναόν. Την λέξη (λάσι)ος μας τη δίνει ο γράφων στην λέξη ΑΝΑΛΑΣΙΑΛ, οπότε με αυτό το τέχνασμα μπορούμε να
συμπληρώσουμε την λέξη στο κείμενο μας στο αρχικό ΣΙΑΛΧFΕΙΖ, οπού υπάρχουν
οι λέξεις λάσιος, ιαλεμός, ιαχαί.Μπορούμε να δούμε πως στο αρχικό σιαλχει με το (ε)
στην λέξη ιαλ(ε)μός μπορούμε να βρούμε και το (αι) στην λέξη ἰαχ(αῖ) .
2o Μέρος Πελασγικές η πρωτοελληνικές λέξεις ετυμολογία.
Παρατηρήσεις σε λέξεις: που το δεύτερο συνθετικό τελειώνει σε ΣΣΟΣ (Δωρική διάλεκτος) ή ΤΤΟΣ (Αττική διάλεκτος), χρησιμοποιείται σε βουνά, λοφίσκους, φύλες , ποταμιά που πηγάζουν η περνούν από βουνά λοφίσκους περιοχές παραθαλάσσιες κλπ τέτοιες λέξεις είναι Μολοττός, κυπάρισσος, Λύττος . Με αυτές της καταλήξεις μεταφορικά εννοούσαν τον μεγάλο τον δυνατό τον υψηλό, τον τεράστιο σε διάσταση άνθρωπο θα λέγαμε αυτός που είναι σαν βουνό ο δυνατός ο ψηλός . ………………………. .
Όταν στο δεύτερο συνθετικό υπάρχει η προσθήκη του ήτα (η)ττό η (η)σσό τότε σε 3 τουλάχιστον περιπτώσεις που έχουν σχέση με βουνά της αττικής σημαίνει κάτι που εμποδίζεται με το δεύτερο συνθετικό να έχει την έννοια της ήττας παραδείγματα άρδηττος υμηττός Λυκαβηττός .
Λέξεις που τελειώνουν σε ΙΝΘΟΣ ΑΝΘΟΣ έχουν μια μεταφορική σημασία με την λέξη ανθός…άνθηση μεταφορικά σημαίνει αναπτύσσω δημιουργω. Υπάρχουν και κάποιες λέξεις σε αυτήν την κατηγορία που οι έλληνες δανειστήκαν την ρίζα από άλλους Λάους και βάλανε αυτές τις καταλήξεις παράδειγμα είναι η λεξη Αλικαρνασσός η ασάμινθος.
Αφροδίτη: η Αφροδίτη έχει διττή υπόσταση δηλαδή κ γήινη κ ουράνια το διττή είναι κυριολεκτική σημασία του δεύτερου συνθετικού. Ο Κρόνος ευνούχισε τον ουρανό και τα γεννητικά του όργανα έπεσαν, βυθίστηκαν στην θάλασσα όπως το ανδρικό μόριο στον κόλπο. το σπέρμα του ουρανού έπεσε καταδύθηκε και κολύμπησε στην θάλασσα κ γεννήθηκε η Αφροδίτη (μητέρα της είναι η Διώνη μια από της Ωκεανίδες) η Αφροδίτη ξεπρόβαλε σιγά σιγά αναδύθηκε αυτή είναι η πλήρης ερμηνεία του ονόματος της. Η Ουρανία Αφροδίτη έχει σχέση με τον χρόνο δηλ ο Κρατύλος μας λέει πως βγαίνει από το δύομαι δύω…εις αφρό δύση εις θάλασσα δύση του ηλίου (δύτη που βυθίζεται η λέξη δύτη μεταφορική σημασία στον μύθο))τέλος της ημέρας κ όταν αναδύεται η αρχή. ινδοευρωπαικο From Middle English tide, from Old English tīd (“time, period, season, while; hour; feast-day, festal-tide; canonical hour or service”), from Proto-Germanic *tīdiz (“time, period”), from Proto-Indo-European *déh₂itis (“time, period”), from Proto-Indo-European *deh₂y- (“to divide”). Cognate with Scots tide, tyde (“moment, time, occasion, period, tide”), North Frisian tid (“time”), West Frisian tiid (“time, while”), Dutch tijd (“time”), Dutch tij, getij (“tide of the sea”), Low German Tied, Tiet (“time”), Low German Tide (“tide of the sea”), German Zeit (“time”), Danish tid (“time”), Swedish tid (“time”), Icelandic tíð (“time”), Albanian ditë (“day”), Old Armenian տի (ti, “age”), Kurdish dem (“time”). Related to time Όπως κ με το αγγλικο Day ελληνικο δυω(δυση ημερας) Middle English day, from Old English dæġ (“day”), from Proto-Germanic *dagaz (“day”), from Proto-Indo-European *dʰogʷʰ-o-s, from *dʰegʷʰ- (“to burn”).
Cognate with Saterland Frisian Dai (“day”), West Frisian dei (“day”), Dutch dag (“day”), German Low German Dag (“day”), Alemannic German Däi (“day”), German Tag (“day”), Swedish, Norwegian and Danish dag (“day”), Icelandic dagur (“day”). Cognate also with Albanian djeg (“to burn”), Lithuanian degti (“to burn”), Tocharian A tsäk-, Russian жечь (žečʹ, “to burn”) from *degti, дёготь (djógotʹ, “tar, pitch”), Sanskrit दाह (dāhá, “heat”), दहति (dáhati, “to burn”), Latin foveō (“to warm, keep warm, incubate”).
Latin diēs is a false cognate; it derives from Proto-Indo-European *dyew- (“to shine”). .
Αθηνά: αθάνα δωρικό ρίζα θάνατος-αθάνατος μεταγενέστερο αθανασία… θάνατος είναι η παύση λειτουργίας οργάνων και εγκεφάλου (νόησης) και αθάνατος είναι αυτός που στερείται τα άνωθεν δηλαδή η Αθηνά στερείται τον θανάτου του εγκεφάλου της γνώσης σαν αθάνατη σωματικά.
Απόλλων είναι από τις ιδιότητες του θεού Απόλλων το όνομα από το ὄλλυμι καταστρέφω τα ονόματα βγαίνουν και από άλλες ιδιότητες του θεού.
Αμάρυνθος: ισως ρήμα αμαρύσσω που σημαίνει (λάμπω, ακτινοβολώ και του ανθός με κυριολεκτική έννοια αλλά και μεταφορική.
Άμφισσα: περιοχή της Φωκίδα η τοποθεσία όπως μας λέει ο Αριστοτέλης ονομάστηκε έτσι γιατί περιμετρικά η πόλη περιβάλλεται από βουνά ἀμφι (και ἀμφίς) (τριγύρω) ολόγυρα, και από τις δύο πλευρές σε υψόμετρο έκτισαν και αρχαία ακρόπολη και φρούρια για να έχουν την δυνατότητα καλύτερου έλεγχου της περιοχής.
Αλικαρνασσός: πιθανός η ρίζα της λέξης είναι από την χεττιτική harnas (a) i, που σημαίνει πόλη η να είναι ρίζα καρική σημαίνει φρούριο τοπωνύμιο της μικράς ασίας και την ελληνική κατάληξη ασσος που σημαίνει δυνατός, ισχυρός με μεταφορική έννοια.
Αργυρός: πιθανόν από την ρίζα ιερός ἱαρός δωρικός τύπος πρωτοινδοευρωπαική ish₂ros που σημαίνει ισχυρός δυνατός
Άρδηττος: από το ἄρδω και το ηττό δηλαδή ο λόφος που δεν χρειάζεται την παρέμβαση του ανθρώπου για πότισμα η άρδευση.
ἄψινθος: από το ἀψίνθιον ποώδες φυτό με πικρή γεύση που συναντάται σε χέρσα ορεινά και ξηρά εδάφη· από αυτό παράγεται το αψινθέλαιο δηλαδή απόσταξη διαφόρων φυτών, όπως των ανθών και των φύλλων τ που χρησιμοποιείται ως αιθέριο έλαιο· ως ναρκωτικό, ανήκει στην ίδια κατηγορία με τα βαρβιτουρικά και τις αμφεταμίνες
Βυζαντιο ~ εκ του Βύζας… Βύζας με τα παράγωγα του Δία…ζας Ζευς σημαίνει καθαρός ο αίθριος χωρίς σύννεφα δηλαδή με μια μεταφορική έννοια στον μύθο αυτός ο ηγέτης η ο λαός που στον δρόμο τους δεν υπάρχουν σύννεφα δηλ είναι καθαρά. Βύζας είναι ο ηγέτης που οδηγεί μεταφορική έννοια (βους) ο βοσκός. οι Χαλκιδείς ήταν τυφλοί σύμφωνα με τον μύθο μιας κ δεν είδαν την αξία της ευρωπαϊκής ακτής του Βοσπόρου στην αρχή και το μαντείο έδωσε εντολή να χτίσουν οι Μεγαρείς την πόλη τους απέναντι από τους τυφλούς
Ο Μέγας Κωνσταντίνος ίδρυσε ένα Forum Tauri («φόρος του Ταύρου», αργότερα έγινε «του Θεοδοσίου») και, αργότερα, βρίσκουμε και το παλάτι Βουκολέων που έλαβε το όνομά του από ένα άγαλμα που έδειχνε έναν βοῦν και έναν λέοντα (βοῦς καὶ λέων > Βουκολέων). Ο Βόσπορος, παραδίπλα, σύμφωνα με την αρχαιοελληνική παράδοση είναι το «πέρασμα του Ταύρου» (Βοός πόρος > Βόσπορος ~ Ox-ford > Oxford).
Το σχήμα κερασφόρου κεφαλής του μυχού του Κεράτιου Κόλπου και όλες αυτές οι αναφορές σε «Ταύρους» και «Βόες» κάνουν πιθανή την ετυμολόγηση του θρακικού ανθρωπωνυμίου Βύζᾱς/Βούζης = «Ταύρος, κερασφόρο αρσενικό ζώο» εκ του ΙΕ *bhug’os = «κερασφόρο (αρσενικό) ζώο» (λ.χ. αγγλικό buck = «αρσενικό ελάφι», περσικό boz = «κατσίκα (< τράγος)», αβεστικό būza = «κριός» κλπ). κερατιος κολπος ελληνικά . ρίζες… Βύζας —————————————-βόας———-Βόες ———————————-
βοῦς ———————————————————–Βοός
Βαλίος: το άλογο του αχιλλεα σημαίνει ο παρδαλός. Στο Λεξικό της Ελληνικής Γλώσσης του Liddell και Scott εκδ. ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ, Β΄ Έκδοση 2006, Τομ. 2ος, σελ. 219 διαβάζουμε Βαλιός –ά – όν (βάλλω) = στικτός , ποικίλος, παρδαλός. Ως παροξύτονον Βαλίος, όνομα ενός των ίππων του Αχιλλέως, «Παρδάλης».
Επίσης ο Καθηγητής Ιωάν. Σταματάκος στο Λεξικόν της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης, Εκδ. 1949, σελ. 208 γράφει βαλιός – ά – όν (βάλλω) = στικτός, ποικίλος, παρδαλός, «βαλιος» (μπαλιος σημερινόν) = ο φέρων λευκόν στίγμα επί του μετώπου, πρβλ Βαλίος, όνομα ενός των ίππων του Αχιλλέως. Μεταφορικά μπορούμε να πούμε ότι έχει την έννοια του (αλλοιωμένου).
Βριληττός: Όρος και ποταμός το πρώτο συνθετικό συνδέεται με την λέξη βριάω-βριώ=έχω ισχύ και το λη όπως λένε από το λάς λιθος και -ττος που σημαίνει ισχυρός δυνατός
Γυνή: μεταφορικά μπορούμε να πούμε πως συνδέεται με την γήν Δήμητρα < αρχαία ελληνική Δημήτηρ < δᾶ (δωρικός τύπος του γῆ) + μήτηρ που είναι η θεα της γονιμοτητας.
Κατά τόν Πλάτωνα, «Οὐ γὰρ (ἡ) γῆ μεμίμηται (μιμεῖται) κυήσει καὶ γεννήσει, ἀλλά ἡ γυνή (τήν) γῆ» (Μενέξενος). Ἡ γυνή μιμεῖται τήν γῆ καί «τὸ ὄνομα γυνὴ ἐκ τοῦ γονὴ μοι φαίνεται εἶναι» (Κρατύλος).
«Γυνή, παρὰ τὸ γεννᾶν, ἥ γῇ ἐοικέναι (ὁμοιάζει μέ τήν γῆν), ἐν τῷ σπείρεσθαι καὶ γεννᾶν». Πτολεμαῖος γραμματικός.
Ἡ κοιλία τῆς γυναικός ἀποκαλεῖται καί ἄρουρα=καλλιεργήσιμη γῆ. ἄροτος=σπορά, καρπός, «ὁ ἄροτος(γονιμοποίηση) ὁ ἐν γυναικί», εἶναι ἡ παιδογονία, «παῖδες ἐπ’ ἀρότῳ»= οἱ γνήσιοι, οἱ ἐκ νομίμου γάμου.
Επίδαυρος πάντως αν τις χωρίσουμε βγαίνει το κάτωθι νόημα επι-δα-αυρα … δα=γη επί γης αύρα…επί γης και αέρα γτ έχει κ αυτή την σημασία μαγνητικά παιδια, ενέργεια όπου άυρα έχει σχέση με την ενέργεια στις διάφορες επιδαυρους υπήρχε κ ένα ιερό του Ασκληπιού κ με αυτό έχει σχέση κ η ετυμολογία.
Επίδαμνος πόλη της Αλβανίας Επι-δα-αμνος…. επί γης αμνός η δάμνημι, = δαμάζω
Ερύμανθος: το έρυμα σημαίνει οχύρωμα μεταφορικά δηλαδή μια Οχυρωμένη ανάπτυξη(μεταφορική έννοια)
Ζάκυνθος: ζα~ ζας~ζευς ισως απο τα 7000 ήδη ανθέων που υπάρχουν στο νησί .
Ζας ~ νησί του ζα είναι νησί όπου γεννήθηκε ο Δίας
Ήλιος: πάμε λίγο με την μυθολογία δήλιος Απόλλων εκ της Δήλου Δήλος ετυμολογικά σημαίνει ο ορατός ο φανερός
Ήφαιστος, ηφαίστειο, ηφαιστια ΄πόλη λήμνου και φαιστός κρήτης : το όνομα βγαίνει από τις ιδιότητες του θεού. ετυμολογείται από την αρχαία ελληνική λέξη (ρήμα) “ἧφθαι” που σημαίνει αναμμένο είναι, ή κατ΄ άλλους (Μαξ Μίλλερ) από το όνομα Ήβη < αρχαίο Ἥβη (= νεότητα) κατά μετατροπή του β σε φ, αποτέλεσε την ανθρωπόμορφη ακμάζουσα θεότητα της φυσικής δύναμης του πυρός άλλη ιδιοτητα του θεου μας δείχνει η λέξη φαιός (λόγιο) σταχτής, που έχει το χρώμα της στάχτης, σκουρόχρωμος, γκρίζος παράγωγα της φωτιάς φάω < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *bʰā (λάμπω) όπως και το σανσκριτικό bhās (λαμπρότητα)
Θάλαττα: ίσως, πιθανός εκ του αλς και ακταίος όπως Αττική ακτική… Απολλόδωρος και Πάριο χρονικό και θάλασσα εκ του αλς και λάσιος κυριολεκτική έννοια πυκνός αλλά και μεταφορική του πολύ δηλαδή ένας χώρος με πολύ αλάτι.
Θετταλός: ισως εκ του θέτις (Νηρηίδα) μεταφορικά η θάλασσα αλλά και η θέση διότι Τα σ και τ εναλλάσσονται. και το ἁλός με την ιδία σημασία και Θεσσαλία εκ της θέτις και αλιεύω
Ιάκυνθος: που ειναι φυτό
Ιλισσός η ειλισσός πήγαζε στον Υμηττό πιθανολογώ πως η ριζα είναι η λέξη εἵλη = θερμότης, θερμότητα του ηλίου From Proto-Indo-European *swel- (“to shine, warm, smoulder, burn”) and cognate with English sweal, German schwelen (“to smoulder”) and Lithuanian svìlti (“to grill”). ίσως συνδέεται με τις λέξεις Ίλι-ον Τρωάδα και Ίλι-ον Αττικής και όλες αυτές συνδέονται με την λέξη ήλιος . στην όχθη του υπήρχαν ιερά και άλλα δημόσια οικοδομήματα, μεταξύ των οποίων το Ολυμπιείο (Δίας), το Πύθιο (Απόλλων) Ολύμπειο από τον Όλυμπο ολο-λαμπρός κ το Πύθιο του Απόλλων που ήταν θεός του ηλίου ίσως για αυτό φτιάξανε αυτά τα ιερά στην όχθη του.
Κρόνος (τιτάνας)στην κρητική διάλεκτο το Χ γράφονταν κ πχ χοίρος κοίρος ίσως εκ της χοάνος κ ροής κλεψύδρα μέτρησης χρόνου.
Κόρινθος: ισως από το κόρυς και το ανθός εις κεφαλήν ανθός λόγω της Ακροκορίνθου.
Κήρινθος από την κηρήθρα και τα άνθη είναι περιοχή στην Εύβοιας.
Κνωσός, Κνωσσός αλλά και γνωσός : ίσως από το κναίω κνῶ σημαίνει τρίβω, ξύνω και το νῶ που σημαίνει πλέω κολυμπώ δηλαδή «η πόλη» που επεξεργάζεται το ξύλο δημιουργεί πλοία και πλέει. Περιγράφει Έναν λαό με ναυτοσύνη οι μινωίτες ήταν κυρίαρχοι στην θάλασσα και από το γνωσός ρίζα το γνώση δηλαδή ένας λαός με γνώση .
Κυπάρισσος: αρχαίος είναι ήρωας της ελληνικής μυθολογίας Η Αντίκυρα κατά τα μυκηναϊκά χρόνια ήταν το σημαντικότερο λιμάνι των Φωκαίων. Το όνομα «Κυπάρισσος», σύμφωνα με τον Στέφανο τον Βυζάντιο, οφείλεται είτε στην αφθονία των κυπαρισσιών στην περιοχή, είτε στον επώνυμο ήρωα και ιδρυτή της πόλης, τον Κυπάρισσο, ο οποίος είναι γιος του Μινύα και αδελφός του Ορχομενού.
Λαβύρινθος: εκ του λα λαας σημαίνει λίθος και ανθός, άνθηση μεταφορική έννοια λίθινη ανάπτυξη, μια λίθινη δημιουργία συν την ρίζα λαβ..λαβή…η αρχαία ελληνική λαβή η η χειρώνια λαβή σε σχήμα Μαιάνδρου μια ελεύθερη ερμηνεία της λέξης είναι μια λίθινη δημιουργία σε σχήμα Μαιάνδρου
Λύττος η λύκτος : σημαίνει υψηλός Etymology: Acc. to St. Byz. also name of a town in Crete “διὰ τὸ κεῖσθαι ἐν μετεώρῳ τόπῳ”, = Λύκτος; so prob. also as appellative with Cretan assimilation κτ \> ττ (Schwyzer 316) – Isolated. After Guntert IF 45, 345 to Goth. liudan `grow’; rejected by Kretschmer Glotta 18, 236 f. Fur. 307 consider groups κτ, πτ etc. as typical for Pre-Greek. Θεωρείτε «προελληνικό» μα όπως είπαμε η κατάληξη ττος χρησιμοποιείται σε βουνά μεταφορικά μπορούμε να πούμε ότι βουνό…. εννοούσαν τον μεγάλο τον δυνατό τον υψηλό σαν βουνό.
Η λέξη λύκτος εκ (το λυκαυγές) συνδέεται με το φως.
Λυκαβηττός Ο Ησύχιος ο Αλεξανδρεύς, ο λεξικογράφος του 5ου αιώνα π.Χ, ανέφερε ότι η ονομασία του Λυκαβηττού προερχόταν από την έκφραση «λυκοβατίας δρυμός», εξαιτίας των λύκων που είχαν φωλιές σε πολλά σημεία στην περιοχή των λόφων, που αργότερα ονομάστηκε Τουρκοβούνια. Άλλη εκδοχή αναφέρει πως η ονομασία προέρχεται από το λυκόφως λύκη δηλαδή το λυκαυγές,, ενώ κάποιοι ιστορικοί την αποδίδουν στην πελασγική λέξη Λουκαμπέτου. Σύμφωνα όμως με την ετυμολογία, Λυκαβηττός η είναι ο βράχος πάνω στον οποίο «βαίνει» και «άττει», δηλαδή ορμά το φως (λυκ) τη στιγμή που ο ήλιος ανατέλλει …. αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μην βλέπουν το πρώτο φως οι αρχαίοι κάτοικοι της Αθήνας.
Μολοσσός: η ετυμολογία της λέξης είναι από τις λεξεις Μολο – σσος. Πρόκειται για σύνθετη λέξη, με πρώτο συνθετικό το ΜΟΛ, ΜΟΛΟ, ΜΟΛΙ, ΜΑΛ κτλ, το οποίο στην αρχαία Ελληνική γλώσσα χαρακτηρίζει τον υπερθεματικό βαθμό. Ιδιαίτερα την μεταχειρίζονταν για να αποδώσουν τον ή το μεγάλο, τον ή το δυνατό, τον θορυβώδη ή το θορυβώδες, το ή τον υψηλό, το ή τον θηριώδη και κατ’ επέκταση ανώτερα μέλη του σώματος (κεφάλι), ανώτερες έννοιες (σκέψεις) και ανώτερες δυνάμεις. Μερικά παραδείγματα:
— ΜΟΛΟΣ: Ομηρικός μυθικός ήρωας, γνωστός από την πολύ ανθεκτική περιΚΕΦΑΛΑΙΑ του, αλλά και τον απόΚΕΦΑΛΙΣΜΟ του. Το έθιμο της περιφοράς του ΑΚΕΦΑΛΟΥ πτώματος υπήρχε μέχρι πρόσφατα στην Κρήτη.
— ΜΟΛΛΙΩΝ:Ο υπερίων δηλ. ο ανώτερος.
— ΜΟΛΛΙΟΝΕΣ: Οι πολύ καλοί μαχητές ή οι θηριώδεις.
— ΜΟΛΟΒΡΙΑ: Τα κουτάβια των αγρίων θηρίων.
— ΜΟΛΟΒΡΟΣ: Ο ακόρεστος τροφής δηλ. ο λαίμαργος.
— ΜΑΛΛΟΝ η ΗΤΤΟΝ: Πολύ ή λίγο.
Το δεύτερο συνθετικό ΣΣΟΣ (Δωρική διάλεκτος) ή ΤΤΟΣ (Αττική διάλεκτος), χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα σε βουνά. Π.χ. ΠαρναΣΣΟΣ, ΥμηΤΤΟΣ, ΟΣΣΑ, ΛυΤΤΟΣ κτλ. Και χαρακτηρίζει τον ή το ΟΡΕΙΝΟ. Συνεπώς η λέξη Μολοσσός όπως αποδίδεται από το λεξικό της Ελληνικής γλώσσας Liddel-Scott σημαίνει Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΟΡΕΙΝΟΣ δηλ. ο μεγαλόσωμος βουνίσιος. Και όπως το λεξικό ορίζει: ΜΟΛΟΣΣΟΣ ή ΜΟΛΟΤΤΟΣ, ο κατοικών στην ΜΟΛΟΣΣΙΑ-ΜΟΛΟΤΤΙΑ, ο εκ ΜΟΛΟΣΣΙΑΣ, θηλ. ΜΟΛΟΣΣΙΣ-ΜΟΛΟΤΤΙΣ και κατ’ επέκταση ΜΟΛΟΣΣΙΚΟΣ ή ΜΟΛΟΤΤΙΚΟΣ (ο ανήκων στους Μολοσσούς).
Μῆνις: Μῆνις ,μᾶνις δωρικό ,αιολικό σημαίνει οργή υπάρχει η συγγενείς λέξη μανίω υπάρχει η λέξη μένος που σημαίνει επιθετική ορμή με οργή με μένος συνήθως αλλά κ μανία που είναι ψυχική διαταραχή πιστεύω πως συνδέονται με την λέξη μέντωρ. συνδέονται σε μια βάση με την ρίζα μεν που σημαίνει μυαλό, έλεγχος σκέψης σε αρκετές γλώσσες.
Μυκαλισσός, Μύκονος, Μυκήνες: όλα αυτά συνδέονται ίσως με την λέξη μυχός (= το πιο βαθύ και εσωτερικό ενός πράγματος, μιας τοποθεσίας, κλπ), δηλαδή μια περιοχή που εκτίνεται σε μεγάλο βάθος δηλαδή πιάνει μεταφορικά πολύ μεγάλη απόσταση με το μάτι και δεύτερη ετυμολογία είτε από την αρχαία ελληνική μύκης < ρίζα μυκ- όπως και στα μύσσομαι, μυκτήρ, μύξα. οι αρχαίοι Κρήτες προέφεραν κ αντί χ. Πρβλ. τα αρχαία Κρητικά: κοῖρος = χοῖρος, ἔκεν = ἔχεν Μυκ…Μυχ κλπ.
Λάρισα: πιθανόν εκ του λα~λας~λαας σημαίνει λίθος+ουσιαστικο ‘άρσις ‘ δηλ το σήκωμα η ανύψωση λίθινης κατασκευής…που στα πελασγικά σημαίνει φρούριο η ακρόπολη..
όσσα η Κίσαβος: ο ορεινός
όλυνθος: Πόλη της Χαλκιδικής από το όλο-Ανθής δηλ μια περιοχή με πολύ βλάστηση η απο ο λύθι — και αλύθι, το (Μ λύθι) 1. άγουρο ή άγριο σύκο Η Όλυνθος πιθανός περιοχή με πολλά σύκα δηλ μια περιοχή εύφορη, μια περιοχή ολο-ανθη, μεγάλης βλάστησης
Όλυμπος: από όλο-λαμπρός δηλαδή ο φωτεινός.
Πλίνθος: ίσως με τις εξής ρίζες που μπορούμε να βρούμε πλήθος, λίθος αναπτύσσω γιατί οι λίθοι αυτοί χρησιμοποιούνται σε έργα
Πυρανθος: εκ του πυρα δηλ φωτια και ανθος(με μεταφορικη εννοια και κυριολεκτική μια πόλη ομορφη λαμπερή σαν ανθος ) η πυρά ο σπόρος μια περιοχή εύφορη
Πάρνηθα, Παρνασσός, Πάρνωνας: ρίζα πάρνα ίσως η ρίζα συνδέεται με τον θεό Πάνα θεός του δάσους υπάρχει στον Παρνασσό και στην πάρνηθα Σπήλαιο Πανός ετυμολογικά στα πελασγικά ίσως σημαίνει δάσος σε ανατολικές γλώσσες σημαίνει σπίτι η ρίζα του ονόματος για εμένα είναι ο πάνας είναι θεός του δάσους το δεύτερο συνθετικό χρησιμοποιείται για να περιγράψει περιοχές ορεινές ΣΣΟΣ (Δωρική διάλεκτος) ή ΤΤΟΣ (Αττική διάλεκτος) και ποτάμια.
Παρθένα: ίσως συγγενείς λέξη με το ἀπόρθητος, πορθημενος*< πορθέω / πορθῶ < πέρθω (< ινδοευρωπαϊκή (ρίζα) *bheredh-: κόβω) μεταφορικά * με μεταφορική έννοια αυτού που δεν έχει “παραβιάσει” η καταπατηθεί παρθένο δάσος πχ.
Πελαργικό(τείχος), πελαργός Πελασγός, πέλαγος: συνδέονται εκ του πέλας που σημαίνει πλησίον κ λάς λίθος και λαός όπως μας λέει η ελληνική ιστορία Έλληνες κ Πελασγοί είναι από το ίδιο γένος οπότε είναι πλησίον συγγενικοί λαοί από το ίδιο γένος και ήταν κ θαλάσσιοι λαοί οι Έλληνες είναι η εξέλιξη των Πελασγών όταν ενώθηκαν Έλληνες με άλλους Πελασγούς αφού είχαν αποσπαστεί πρώτα από αυτούς. Αρχικο ρημα Πάλλω που δηλώνει κίνηση επαναλαμβανόμενη,(αναπαλλώ, πάλλω , αλλά και παλμός). Εξ αυτού το ρήμα Πελάζω ,θεμα πελαδ-j εκ του επιρρ. πέλας= ο πλησιον τέλος οι Πελασγοί λέγονταν και Λέλεγες ενώ οι πελαργοί λέγονται και λέλεκες Ο Στέφανος ο Βυζάντιος μας λέει ότι ο Στράβων έλεγε πως οι Αθηναίοι ώνόμαζαν τους Πελασγους Πελαργούς διά την πλανητικήν ζωήν των. Επειδή λοιπόν οι Πελασγοί ελέγοντο και Λέλεγες όπως μας λέει ο Στέφανος ο Βυζάντιος αυτά τα τοπωνύμια έχουν σχέση μεταξύ τους πιθανός οι Τούρκοι το πήραν σαν λέξη από τους λαούς της Μικράς Ασίας διότι είναι κ πτηνά που ζουν κοντά στην θάλασσα. Στα Νέα Ελληνικά το συνώνυμο λέλεκας ή λελέκι θεωρείται ότι έχει τουρκική και απώτερη αραβική καταγωγή. Ωστόσο, όπως επισημαίνει ο συγγραφέας D’Αrcy Wentworth Thompson, A Glossary οf Greek Birds, η πραγματική καταγωγή της λέξης μπορεί να ανάγεται στους Λέλεγες, καθώς οι τελευταίοι ταυτίζονταν με τους Πελασγούς, των οποίων το όνομα συνδέεται πολλές φορές από τους αρχαίους με τους πελαργούς, γι’ αυτό και το Πελασγικό Τείχος στην Αθήνα αποκαλούνταν και Πελαργικό.
Προσέληνες: ίσως συμβατικά, μεταφορικά έχουν δώσει οι αρχαίοι πως οι Αρκάδες προηγούνται της σελήνης ίσως το νόημα είναι πως οι Αρκάδες πήγαιναν στο φώς(προς σελ)εκ της λέξεως Σελλοί που σημαίνει φωτεινός σελήνη σέλας δηλαδή έφευγαν από μια προηγούμενη κατάσταση πολιτιστικού επιπέδου και πηγαίνανε σε ένα άλλο ανώτερο
Ρίθυμνα ή Ρήθυμνα ή Ριθυμνία ρέθυμνο: ίσως εκ του Ρέι-ρεω δηλ κυλάει …..Ρέα(Τιτάνας) και το υμνώ δηλαδή η κίνηση του νερού
Σίδηρος πιθανόν απο την ρίζα ιερός ἱαρός δωρικός τύπος πρωτοινδοευρωπαική ish₂ros που σημαίνει ισχυρός δυνατός
Τριτογενής: Σχέση με Τριτωνία, Τριτογενής και Τριτογένεια είναι λέξεις ετυμολογικά συγγενείς με τον Τρίτωνα, την Τριτωνίδα, την Αμφιτρίτη, την τρίαινα κάποιες λέξεις στην ινδοευρωπαϊκή οικογένεια έχουν διττό νόημα η κ περισσότερα νοήματα. πχ στο τρτογενής επικράτησε η αθηναϊκή ετυμολογια στην ελληνικη γλωσσα σαν τρίτη στην σειρά υπάρχουν ακόμα Τρῑτο-γένεια, ἡ (γίγνομαι), όνομα της Αθηνάς, σε Όμηρ., Ησίοδ. (από τη λίμνη Τριτωνίδα στη Λιβύη, κοντά στην οποία γεννήθηκε η θεά, σε Ευρ. Άλλοι ωστόσο, μεταφράζουν το τριτογένεια ως η γεννηθείσα την τρίτη ημέρα του μήνα, ή το τρίτο κατά σειρά παιδί μετά τον Απόλλωνα και την Άρτεμη). οι Αθαμάνες ελληνική φυλή το είχαν σαν κρανίο. Τρίτωνας Αμφιτρίτη και άλλα. σύμφωνα με ορισμένες εκδοχές, στον ποταμό Τρίτωνα (Απολλόδ. 1.3.6) ή δίπλα στη λίμνη Τρίτων στη Λιβύη (Ευρ. Ίων, 872), της οποίας θεός ήταν ο Τρίτων (Ηρόδ., 4, 179) -γι’ αυτό και προσδίδουν στη θεά Αθηνά τα επίθετα Τριτωνία, Τριτογενής και Τριτογένεια (Ιλ. Δ., 515· Θ, 39· Χ, 183· Οδ. γ, 378· Ης., Θεογ., 895, 924). Σύμφωνα και με τον Παυσανία (9, 33, 7) ο Τρίτωνας είναι χείμαρρος στη Βοιωτία που χύνεται στη λίμνη Κωπαΐδα. Όμως αναφέρονται λίμνες και ποτάμια με την ίδια ονομασία και στην Κρήτη, τη Θεσσαλία, την Αρκαδία. Αλλά και στην Αλίφηρα, τον κατ’ εξοχήν θεωρούμενο τόπο γέννησης της Αθηνάς, δίπλα στον βωμό του Λεχεάτη Δία, υπήρχε πηγή που λεγόταν Τριτωνίδα. Ενδιαφέρον παρουσιάζει ο συσχετισμός της Αθηνάς με θεότητα της θάλασσας αμέσως με τη γέννησή της, κάτι που απηχεί την προολυμπιακή κοινή λατρεία της Αθηνάς με τον Ποσειδώνα. Ακόμη και τα επίθετα Τριτωνία, Τριτογενής και Τριτογένεια είναι λέξεις ετυμολογικά συγγενείς με τον Τρίτωνα, την Τριτωνίδα, την Αμφιτρίτη, την τρίαινα (λέξεις που συνδέονται με λίμνες, ποτάμια, παραθαλάσσιες ή παραποτάμιες πόλεις), κάτι που επιτρέπει την υπόθεση ότι η ρίζα τριτ- στη γλώσσα των Παλαιοελλήνων ήταν συνδεδεμένη με το νερό.
Τύρισσα: από το τύρσις πύργος, πύργος τείχους, προμαχώνας η πόλη ή οχυρωμένη μεταφορικά η κατάληξη όπως και η ρίζα εννοούν μια περιοχή με ισχυρή οχύρωση.
Υμηττός : από το ύμα που σημαίνει βρεγμένο, υγρασία δηλαδή το όρος που δεν έχει υγρασία.
Πηγές
- Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 22
- https://teicrete.gr/daida…/documents/labyrinth_book/Eteo.pdf
- Αποστόλης Ζυμβραγάκης, Φιλόλογος.
- Ησίοδος Θεογονία
- Εγκ.Παπυρος-Λαρους-Μπριτάννικα
- 2.Λεξικά της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης: α. Ι.Σταματάκου β.Liddell-scott
- 3.Ι.ΠΑΝΤΑΖΙΔΟΥ: <<Ομηρικόν Λεξικόν>>
- 4.Jan de Groot: <<Ομηρικό Λεξιλόγιο>>
- 5.ΛΕΞΙΚΑ ΡΗΜΑΤΩΝ: 1.Π.Διαμαντάκου, 2.Κονταίος 3. Ι.Ρώσση 4.Β.Π.Βλάχου
- 5.Στ.Πατάκης-Μιχ.Τζιράκης.
- Ι.ΘΩΜΟΠΟΥΛΟΥ: <<ΠΕΛΑΣΓΙΚΑ>>
- 7.Χριστ. Μπουοντελμόντι: <<ΕΝΑΣ ΓΥΡΟΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΣΤΑ 1415>>
- 8.Ιωσήφ Χατζιδάκης: <<ΠΕΡΙΗΓΗΣΙΣ ΕΙΣ ΚΡΗΤΗΝ>>
- 9.Ν.Ψιλάκη: <<ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΕΡΗΜΗΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ>>
- 10.Β.Ψιλάκη: <<ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ>>
- 11.ΠΩΛ ΦΩΡ: (άρθρο) .ΚΡΗΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ τόμος ΚΗ-ΚΘ ,1988-1989
- 12.Στέργιος Σπανάκης : ΚΡΗΤΗ (ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ-ΙΣΤΟΡΙΑ-ΑΡΧΑΟΛΟΓΙΑ)
- http://viagallica.com/grece/lang_el/village_zia.htm
- de Simone, Carlo. 2009. La nuova iscrizione tirsenica di Efestia. Tripodes 11.3–58.
- Eteocretan Language Pages – Dreros #1″, από την ιστοσελίδα του Βρετανούγλωσσολόγου Raymond Armar Ignatius Brown (1939-).
- http://www.kairatos.com.gr/myweb/epigrafespraisoy.htm
- http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=112003
23 http://ancdialects.greeklanguage.gr/books/eisagogi-stin-elliniki-epigrafiki/eidi- epigrafon
- ΕΡΜΗΙΧΘΟΝΙΩΙ: Θρησκεία και άνθρωπος στη Θεσσαλία Της Αφροδίτη Α. Αβαγιανού Ph.D. Πανεπιστημίου Ζυρίχης Ιστορικός Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας.
- Σμαρδαλεος .wordpress.com
- μηχανή του χρόνου
- το http://elhalflashbacks.blogspot.com/ Γιάννης Χριστόπουλος
- λεξικό της ελληνικές γλώσσης Κωνσταντίνος γκαρπόλας
- http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/mythology/lexicon/water
- http://www.cynopedia.com/gr/f1f_peripeties_lexis_molossos. Περικλής κοσμόπουλος
- πηγές και συμβουλευτική υποστήριξη Κωνσταντίνος σιδέρης
- πηγές και συμβουλευτική υποστήριξη Κρασανάκης Αδαμάντιος πρώην διευθυντής του Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού
Αποδόσεις: Μιχαλόπουλος Νικόλαος
