Ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ για το θανατηφόρο ατύχημα στην ΕΛΒΙΖ
Μετά από τέσσερα και πλέον χρόνια και πέντε(!) αναβολές, την Τρίτη 1 Φεβρουαρίου εκδικάζεται στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Ξάνθης, η υπόθεση του θανατηφόρου εργατικού ατυχήματος στην ΕΛΒΙΖ, το Νοέμβριο του 2017, που στοίχισε τη ζωή στον Φώτη Γριβάκη ο οποίος ακόμη περιμένει δικαίωση.
Ο Φώτης Γριβάκης ήρθε να προστεθεί στον διαρκώς αυξανόμενο κατάλογο των εργαζόμενων που χάνουν τη ζωή τους από την αδιαφορία των κρατικών θεσμών και των επιχειρήσεων, για την υιοθέτηση και εφαρμογή των κανόνων υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους εργασίας. Ατυχήματα που επιχειρείται, κατά κανόνα, να αποδοθούν στην έλλειψη προσοχής των θυμάτων, προκειμένου οι επιχειρήσεις να απεκδυθούν κάθε ευθύνης. Σημειωτέον μάλιστα πως στην συγκεκριμένη επιχείρηση καταγράφεται, τον Ιούνιο του 2020 και νέο θανατηφόρο ατύχημα, με την εργοδοσία να επιχειρεί και πάλι να το χρεώσει σε “ανθρώπινο λάθος”. Μια πάγια τακτική άλλωστε, που γνωρίζει ο κόσμος της εργασίας, ο οποίος συνεχίζει να θρηνεί συναδέλφους του. Συνάδελφοι που δυστυχώς περιμένουν χρόνια για να βρουν δικαίωση και οικογένειες οι οποίες συνεχίζουν να θρηνούν, αφού η δικαίωση των ανθρώπων τους μένει σκαλωμένη στα σκουριασμένα γρανάζια μιας δικαιοσύνης, που δε γυρίζουν γρήγορα. Θάνατοι των οποίων η σκιά γίνεται ακόμη πιο βαριά, από την απίστευτη αδιαφορία κράτους και εργοδοσίας και την αδικαιολόγητη καθυστέρηση της δικαιοσύνης.
Ο Φώτης Γριβάκης, όπως και κάθε εργαζόμενος που άφησε την τελευταία του πνοή στο χώρο εργασίας του, ήταν δικός μας άνθρωπος.
Χρέος όλων μας είναι να βρεθούμε την Τρίτη 1 Φεβρουαρίου, στο Δικαστικό Μέγαρο της Ξάνθης, δίπλα στην οικογένεια και στους συναδέλφους του, προκειμένου, μετά και την ψήφιση του κατάπτυστου νόμου Χατζηδάκη, σύμφωνα με τον οποίο καλούμαστε να εργαστούμε δέκα και δώδεκα ώρες, ξεπερνώντας τις σωματικές και πνευματικές μας αντοχές, να στείλουμε ηχηρό μήνυμα, πως οι εργαζόμενοι δεν είναι αναλώσιμοι.
Πως η μάχη για το μεροκάματο, δεν μπορεί να μετατρέπεται σε μάχη για την ζωή.
